ก่อนฉันจะเข้ามหาลัย ฉันเป็นคนเฮฮา ฉันมีเพื่อนเยอะ ฉันมีความสุข ฉันมองโลกในแง่ดี ฉันคิดว่าชีวิตฉันเพอร์เฟ็กต์แล้ว ฉันมีทุกอย่างที่ฉันต้องการ ฉันยึดมั่นในความดี ฉันมีคุณธรรมจริยธรรม
การเวลาผ่านไป ฉันได้ก้าวผ่านช่วงชีวิตที่โตขึ้น ฉันเปลี่ยนชุดนักเรียนเป็นชุดนักศึกษา ฉันเปลี่ยนสถาบัน และฉันก็เปลี่ยนเพื่อน แน่นอน ฉันไม่ได้อยากเปลี่ยนเพื่อน เพราะฉันคิดว่าฉันรักเพื่อนของฉันมาก เราผูกพันธ์กันมาก แต่เพื่อนก็ต้องไปทำความฝันเขาเช่นกัน
จุดเปลี่ยนของฉันคือสถาบันแห่งใหม่ที่ฉันเข้ามาศึกษา ฉันเจอเพื่อนใหม่ แต่ฉันไม่ได้รู้สึกรักหรือผูกพันธ์ ใช่ เพราะเราเพิ่งเจอกัน ฉันพยายามมองหาเพื่อนที่เข้ากับฉันได้ แล้วฉันก็เจอ ฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นเพราะมีเพื่อน มันทดแทนความเหนื่อยอื่นๆที่ฉันไม่ได้กล่าวได้ ฉันคิดว่าเราไม่สามารถย้อนอดีตไปได้ ฉันรู้ ฉันรู้ตัวเองว่าฉันรักอดีตมากๆ แต่ฉันกลับไปไม่ได้ แต่ฉันก็รู้อีกว่าฉันจะต้องทำอนาคตให้ออกมากดี ปี 1 เทอม 1 ผ่านไปด้วยดี ถึงแม้มันจะไม่ได้ดีเหมือนตอนมัธยม เพราะเจอเพื่อนใหม่สังคมใหม่ ฉันเข้าใจในจุดนี้ กาลเวลาผ่านไป ฉันก็มีกลุ่มเพื่อน ฉันดีใจมาก เราจะช่วยกัยเรียนจนจบปี 4 นะ แต่ไม่เป็นดังนั้น กลุ่มเพื่อนของฉันมีด้วยกัน 3 ห้อง ห้องของฉันมีเพื่อนกลุ่มเดียวกันคือฉันกับแก้ว (นามสมมุติ) เวลามีเรียนเรามักจะไปเรียนด้วยกัน เพราะตารางเราตรงกัน แต่แล้วเหมือนเป็นกรรมของฉัน แก้วดันไปมีปัญหากับเพื่อนในกลุ่มคนอื่นๆ แก้วจึงออกจากกลุ่มไป และแก้วก็ไม่พูดกับฉัน ทำเหมือนเราไม่รู้จักกัน
ณ ตอนนี้ ฉันไปเรียนคนเดียว นั่งคนเดียว มีบางวิชาที่ตรงกับเพื่อนห้องอื่น ฉันก็มีเพื่อน แต่ฉันรู้สึกเหงามากๆ ฉันอยากมีเพื่อน แต่ฉันไม่กล้าเข้าหาเพื่อนคนอื่นๆ เพราะเขาก็มีกลุ่มกันหมดแล้ว ฉันควรจะทำอย่างไรดี ฉันต้องอยู่ในสภาพนี้ไปจนกว่าจะเรียนจบจริงๆหรอ เพื่อนในห้องคนอื่นๆก็มองฉันด้วยสายตาที่ว่าทำไมนั่งคนเดียว เลิกคบกับแก้วแล้วหรอ
ฉันเครียดมาก ฉันรู้สึกโดดเดี่ยว ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นโรคซึมเศร้า
ฉันคิดถึงเพื่อนในอดีต อดีตที่ฉันมีความสุขมาก กับตอนนี้ ฉันหาความสุขไม่ได้เลย กับการเรียนที่เพิ่มมากขึ้น ยากมากขึ้น ฉันไม่รู้เลยว่าฉันจะเอาตัวรอดได้หรือปล่าว
สิ่งเดียวตอนนี้ที่ฉันอยากทำคือออกไปจากจุดนี้ จุดที่ไม่มีคำว่าความสุข ฉันอิดฉาคนที่หัวเราะยิ้มแย้ม เพราะฉันเคยเป็นแบบนั้น
มันน่ากลัวนะ ถ้าวันนึงฉันเป็นคนใจแคบเพียงเพราะฉันเคยเป็นคนใจดีมาก่อน
ทางเดินของฉันถ้าให้เปรียบ ฉันคิดว่าฉันกำลังเดินจากที่โล่งๆเข้าสู่สนามรบ มีคนคอยจ้องจะยิงฉัน ตัวของฉันเต็มไปด้วยรูจากกระสุน
ฉันควรทำอย่างไรดี
มหาลัยทำให้ฉันเศร้า
การเวลาผ่านไป ฉันได้ก้าวผ่านช่วงชีวิตที่โตขึ้น ฉันเปลี่ยนชุดนักเรียนเป็นชุดนักศึกษา ฉันเปลี่ยนสถาบัน และฉันก็เปลี่ยนเพื่อน แน่นอน ฉันไม่ได้อยากเปลี่ยนเพื่อน เพราะฉันคิดว่าฉันรักเพื่อนของฉันมาก เราผูกพันธ์กันมาก แต่เพื่อนก็ต้องไปทำความฝันเขาเช่นกัน
จุดเปลี่ยนของฉันคือสถาบันแห่งใหม่ที่ฉันเข้ามาศึกษา ฉันเจอเพื่อนใหม่ แต่ฉันไม่ได้รู้สึกรักหรือผูกพันธ์ ใช่ เพราะเราเพิ่งเจอกัน ฉันพยายามมองหาเพื่อนที่เข้ากับฉันได้ แล้วฉันก็เจอ ฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นเพราะมีเพื่อน มันทดแทนความเหนื่อยอื่นๆที่ฉันไม่ได้กล่าวได้ ฉันคิดว่าเราไม่สามารถย้อนอดีตไปได้ ฉันรู้ ฉันรู้ตัวเองว่าฉันรักอดีตมากๆ แต่ฉันกลับไปไม่ได้ แต่ฉันก็รู้อีกว่าฉันจะต้องทำอนาคตให้ออกมากดี ปี 1 เทอม 1 ผ่านไปด้วยดี ถึงแม้มันจะไม่ได้ดีเหมือนตอนมัธยม เพราะเจอเพื่อนใหม่สังคมใหม่ ฉันเข้าใจในจุดนี้ กาลเวลาผ่านไป ฉันก็มีกลุ่มเพื่อน ฉันดีใจมาก เราจะช่วยกัยเรียนจนจบปี 4 นะ แต่ไม่เป็นดังนั้น กลุ่มเพื่อนของฉันมีด้วยกัน 3 ห้อง ห้องของฉันมีเพื่อนกลุ่มเดียวกันคือฉันกับแก้ว (นามสมมุติ) เวลามีเรียนเรามักจะไปเรียนด้วยกัน เพราะตารางเราตรงกัน แต่แล้วเหมือนเป็นกรรมของฉัน แก้วดันไปมีปัญหากับเพื่อนในกลุ่มคนอื่นๆ แก้วจึงออกจากกลุ่มไป และแก้วก็ไม่พูดกับฉัน ทำเหมือนเราไม่รู้จักกัน
ณ ตอนนี้ ฉันไปเรียนคนเดียว นั่งคนเดียว มีบางวิชาที่ตรงกับเพื่อนห้องอื่น ฉันก็มีเพื่อน แต่ฉันรู้สึกเหงามากๆ ฉันอยากมีเพื่อน แต่ฉันไม่กล้าเข้าหาเพื่อนคนอื่นๆ เพราะเขาก็มีกลุ่มกันหมดแล้ว ฉันควรจะทำอย่างไรดี ฉันต้องอยู่ในสภาพนี้ไปจนกว่าจะเรียนจบจริงๆหรอ เพื่อนในห้องคนอื่นๆก็มองฉันด้วยสายตาที่ว่าทำไมนั่งคนเดียว เลิกคบกับแก้วแล้วหรอ
ฉันเครียดมาก ฉันรู้สึกโดดเดี่ยว ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นโรคซึมเศร้า
ฉันคิดถึงเพื่อนในอดีต อดีตที่ฉันมีความสุขมาก กับตอนนี้ ฉันหาความสุขไม่ได้เลย กับการเรียนที่เพิ่มมากขึ้น ยากมากขึ้น ฉันไม่รู้เลยว่าฉันจะเอาตัวรอดได้หรือปล่าว
สิ่งเดียวตอนนี้ที่ฉันอยากทำคือออกไปจากจุดนี้ จุดที่ไม่มีคำว่าความสุข ฉันอิดฉาคนที่หัวเราะยิ้มแย้ม เพราะฉันเคยเป็นแบบนั้น
มันน่ากลัวนะ ถ้าวันนึงฉันเป็นคนใจแคบเพียงเพราะฉันเคยเป็นคนใจดีมาก่อน
ทางเดินของฉันถ้าให้เปรียบ ฉันคิดว่าฉันกำลังเดินจากที่โล่งๆเข้าสู่สนามรบ มีคนคอยจ้องจะยิงฉัน ตัวของฉันเต็มไปด้วยรูจากกระสุน
ฉันควรทำอย่างไรดี