อยากเล่าให้เพื่อนๆในกลุ่มฟังเเต่ไม่กล้า เพราะสเปกที่เคยบอกพวกมันไว้คือรุ่นพี่เท่านั้น จะไม่ชอบเด็กหรือรุ่นเพื่อน (เอาจริงๆกลัวเพื่อนล้อ)
ก็เลยมาเล่าในนี้ละกัน ถึงจะไม่มีใครมาอ่าน
เริ่มเลยเเล้วกัน ตั้งเเต่ตอน ม. ต้น เราไม่ค่อยสนิทกันทั้งๆที่อยู่ห้องเดียวกัน มีเเกล้งมีด่ากันตามประสาเพื่อน เเต่เเล้วเขาคนนั้นก็มีเเฟนตอนอยู่ ม.3 เป็นรุ่นพี่ สวย น่ารัก น่าหลงใหลมากๆ
เราก็ยังไม่คิดอะไร เพราะเราไม่ค่อยได้คุยกับเขา จนกระทั่งมาถึง ม.4 เขาก็เริ่มตั้งใจเรียนมากขึ้นเพราะเขาบอกว่าอยากเป็นตำรวจ เขาก็เริ่มเข้ามาทักเรา เกาะกลุ่มเรา หยอกล้อขอลอกงานการบ้านเป็นประจำ พูดจากับด้วยคำหมาๆ555 เขาชอบเเกล้งเรานะ เช่นจับตูด จับ... เเต่ไม่เคยโดนเพราะผมปัดมือออกทัน
ผมเริ่มรู้ตัวเองเเล้วเเหละว่าชอบมัน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรมันจึงเขามาอยู่ในสายตาผมตลอดเวลา อีกใจก็รู้สึกเเย่นะว่าทำไมคิดเเบบนี้กับเพื่อนได้ เเต่จะทำไงมันรักไปเเล้วไอบ้า ตอนเย็นเวลาซ้อมกีฬาผมชอบขอตังค์มันมันก็ให้ง่ายสะเหลือเกิน 555 มันให้ไปซื้อน้ำให้ด้วย พอผมซื้อมาเเล้วผมจะเอาวางไว้เเล้วให้มันเดินมาเอาข้างสนาม เเต่ไม่555 มันให้เอาไปให้ในสนาม มันทำตัวง็องเเง็งเหมือนเด็กปัญญาอ่อน เเล้วผมก็ยื่นน้ำให้มัน มันชอบปกป้องดีนะเวลามีไรมันนี้เเหละจะเป็นคนช่วยเหลือผม มันมีความสุขมากครับ เเต่อึดอัดตรงที่คำว่าเพื่อน ผมพยายามตัดใจหลายครั้งเเล้วเเต่ทำไม่ได้สักที
เรื่องเริ่มเศร้าขึ้นเรื่อยๆ เราสองคนนั่งทำการบ้านใกล้กัน เเฟนมันเดินมาหา เเล้วเพื่อนผมเเกล้งเเฟนมันบอกว่าผมกับมันเป็นคู่เกย์กัน ไม่รู้เป็นเพราะเหตุนี้หรือเปล่า ที่ทำให้เขาเริ่มเปลี่ยนไป จากคุยกันทุกวัน ก็ลดลงเหลือวันละประโยค สองประโยค หรือบางวันเเทบไม่ได้คุยกันเลยถึงจะอยู่ห้องเดียวกัน อีกไม่กี่วันมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่รู้ว่ามันรู้ตัวเเล้วหรือเปล่า มีวันนึงผมเห็นมันกับเเฟนเดินผ่านผมก็ได้เเต่ก้มหน้าเดินผ่านมันไปให้เร็วที่สุด วันนั้นเป็นอะไรไม่รู้ขี้เหวี่ง งี่เง่าเอาเเต่ใจมาก มันถามอะไรก็เเกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน พอผ่านไปเห็นมันโพสข้อความบนเฟสบุ๊คว่า "สฒควรเเล้วที่โดนเเบบนี้" เห็นเเฟนมันมาเม้นด้วยว่าเป็นอะไร ผมก็เลยคิดว่าหมายถึงเรารึเปล่า ตอนพักเที่ยงผมกำลังนั่งกินเข้าอยู่กับกลุ่มเพื่อน มันก็เดินมาหา เพื่อนชวนนั่งมันก็ไม่นั่งมันมายืนข้างหลังผม ผมนั่งกินข้าวอยุ่มันก็นวดบ่าให้ เเล้วเพื่อนๆในกลุ่มก็ล้อกันใหญ่ "อุ้ยเเฟนเค้ามาหากันด้วยอ้ะ555" เราก็ทำหน้านิ่งสู้ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เเต่ข้างในคิดว่าตังเองสำคัญ จำได้ว่าวันนั้นมันไม่ไปหาเเฟนมันเลย 3 วันดี 4 วันหาย มันหายไปเเบบตอนเเรกอีกเเล้ว ไป รร. เเทบจะไม่ได้คุยกันเลย ส่งข้อความถามงานก็กดไลค์กลับอย่างเดียว ผมเริ่มจะเข้าใจตัวดีเเล้วเเหละครับ ความสุขที่ยืมเขามาสุดท้ายก็ต้องคืนเขาไป เริ่มลังเล เพราะความสับสนของเขา หรือตัวเราเองกันเเน่ที่ปล่อยให้มันละเลย ผมจำได้ว่าวันที่มาหาผมตอนกินข้าวนั้น คือวันเเรกเเล้ววันสุดท้าย ได้เเต่คิดเเล้วก็เคลียดว่าทำไมเมื่อก่อนมันถึงมีความสุขมากกว่านี้ สวัสดีครับTTTTTTTTTTTTTT
ผมเเอบชอบเพื่อนผู้ชายครับ
ก็เลยมาเล่าในนี้ละกัน ถึงจะไม่มีใครมาอ่าน
เริ่มเลยเเล้วกัน ตั้งเเต่ตอน ม. ต้น เราไม่ค่อยสนิทกันทั้งๆที่อยู่ห้องเดียวกัน มีเเกล้งมีด่ากันตามประสาเพื่อน เเต่เเล้วเขาคนนั้นก็มีเเฟนตอนอยู่ ม.3 เป็นรุ่นพี่ สวย น่ารัก น่าหลงใหลมากๆ
เราก็ยังไม่คิดอะไร เพราะเราไม่ค่อยได้คุยกับเขา จนกระทั่งมาถึง ม.4 เขาก็เริ่มตั้งใจเรียนมากขึ้นเพราะเขาบอกว่าอยากเป็นตำรวจ เขาก็เริ่มเข้ามาทักเรา เกาะกลุ่มเรา หยอกล้อขอลอกงานการบ้านเป็นประจำ พูดจากับด้วยคำหมาๆ555 เขาชอบเเกล้งเรานะ เช่นจับตูด จับ... เเต่ไม่เคยโดนเพราะผมปัดมือออกทัน
ผมเริ่มรู้ตัวเองเเล้วเเหละว่าชอบมัน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรมันจึงเขามาอยู่ในสายตาผมตลอดเวลา อีกใจก็รู้สึกเเย่นะว่าทำไมคิดเเบบนี้กับเพื่อนได้ เเต่จะทำไงมันรักไปเเล้วไอบ้า ตอนเย็นเวลาซ้อมกีฬาผมชอบขอตังค์มันมันก็ให้ง่ายสะเหลือเกิน 555 มันให้ไปซื้อน้ำให้ด้วย พอผมซื้อมาเเล้วผมจะเอาวางไว้เเล้วให้มันเดินมาเอาข้างสนาม เเต่ไม่555 มันให้เอาไปให้ในสนาม มันทำตัวง็องเเง็งเหมือนเด็กปัญญาอ่อน เเล้วผมก็ยื่นน้ำให้มัน มันชอบปกป้องดีนะเวลามีไรมันนี้เเหละจะเป็นคนช่วยเหลือผม มันมีความสุขมากครับ เเต่อึดอัดตรงที่คำว่าเพื่อน ผมพยายามตัดใจหลายครั้งเเล้วเเต่ทำไม่ได้สักที
เรื่องเริ่มเศร้าขึ้นเรื่อยๆ เราสองคนนั่งทำการบ้านใกล้กัน เเฟนมันเดินมาหา เเล้วเพื่อนผมเเกล้งเเฟนมันบอกว่าผมกับมันเป็นคู่เกย์กัน ไม่รู้เป็นเพราะเหตุนี้หรือเปล่า ที่ทำให้เขาเริ่มเปลี่ยนไป จากคุยกันทุกวัน ก็ลดลงเหลือวันละประโยค สองประโยค หรือบางวันเเทบไม่ได้คุยกันเลยถึงจะอยู่ห้องเดียวกัน อีกไม่กี่วันมันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่รู้ว่ามันรู้ตัวเเล้วหรือเปล่า มีวันนึงผมเห็นมันกับเเฟนเดินผ่านผมก็ได้เเต่ก้มหน้าเดินผ่านมันไปให้เร็วที่สุด วันนั้นเป็นอะไรไม่รู้ขี้เหวี่ง งี่เง่าเอาเเต่ใจมาก มันถามอะไรก็เเกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน พอผ่านไปเห็นมันโพสข้อความบนเฟสบุ๊คว่า "สฒควรเเล้วที่โดนเเบบนี้" เห็นเเฟนมันมาเม้นด้วยว่าเป็นอะไร ผมก็เลยคิดว่าหมายถึงเรารึเปล่า ตอนพักเที่ยงผมกำลังนั่งกินเข้าอยู่กับกลุ่มเพื่อน มันก็เดินมาหา เพื่อนชวนนั่งมันก็ไม่นั่งมันมายืนข้างหลังผม ผมนั่งกินข้าวอยุ่มันก็นวดบ่าให้ เเล้วเพื่อนๆในกลุ่มก็ล้อกันใหญ่ "อุ้ยเเฟนเค้ามาหากันด้วยอ้ะ555" เราก็ทำหน้านิ่งสู้ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เเต่ข้างในคิดว่าตังเองสำคัญ จำได้ว่าวันนั้นมันไม่ไปหาเเฟนมันเลย 3 วันดี 4 วันหาย มันหายไปเเบบตอนเเรกอีกเเล้ว ไป รร. เเทบจะไม่ได้คุยกันเลย ส่งข้อความถามงานก็กดไลค์กลับอย่างเดียว ผมเริ่มจะเข้าใจตัวดีเเล้วเเหละครับ ความสุขที่ยืมเขามาสุดท้ายก็ต้องคืนเขาไป เริ่มลังเล เพราะความสับสนของเขา หรือตัวเราเองกันเเน่ที่ปล่อยให้มันละเลย ผมจำได้ว่าวันที่มาหาผมตอนกินข้าวนั้น คือวันเเรกเเล้ววันสุดท้าย ได้เเต่คิดเเล้วก็เคลียดว่าทำไมเมื่อก่อนมันถึงมีความสุขมากกว่านี้ สวัสดีครับTTTTTTTTTTTTTT