สวัสดีค่ะฉันเลิกกับแฟนมาสามเดือน ฉันใช้ชีวิตกับเพื่อนบ้างอยู่คนเดียวบ้างแต่ต้องทำงานในมหาวิทยาลัยงานกลุ่มทำกับเพื่อนสนิทและพี่ที่ฉันคิดว่าเขาคือเพื่อนที่ดีของฉัน ฉันไม่ใช่จะบอกว่าตัวเองดีแต่ฉันเป็นคนที่ชอบทำงานมากแม้จะขาดความรับผิดชอบในเรื่องเวลาแต่เรื่องงานฉันไม่เคยบกพร่อง ฉันทำงานกับเพื่อนมาระยะเวลาหนึ่งอยู่มาวันหนึ่งงานที่ฉันทำโดนอาจารย์คอมเม้นต์และเพื่อน โยนความผิดให้กับฉันฉันไม่เข้าใจว่าคำว่าเพื่อนมันคืออะไรกันแน่ เพื่อนควรทำไง เพื่อนไม่สบายมากเดินไม่ได้ แล้วเพื่อนมีเพื่อนที่เพื่อนคิดว่าเพื่อนสนิทและเพื่อนก็จริงใจกับเขาเท่าที่เพื่อนจะทำได้ ขนาดตอนนั้นเพื่อนไม่ได้รู้จักกะบเพื่อนคนนี้แล้วเขาปวดท้องเพื่อนจะกลับไปหาแม่แต่เขาไม่มีคนไปโรงพยาบาลด้วยเพื่อนยอมขึ้นรถพยาบาลไปกับเขาเพื่อคิดว่าเขาไม่มีใครเป็นเพื่อนคณะเดียวกัน เพื่อนเลยโทรบอกแม่เพื่อนกลับไม่ได้เพื่อไป รพ กับเพื่อนคนนี้ไปตั้งแต่เย็นถึงเที่ยงคืนกว่าจะกลับคนนึง
และอีกคนเป็นรุ่นพี่ที่ซิ่วมาและเพื่อนรู้จักเขามาตั้งแต่ปีหนึ่งและเพื่อนจริงใจช่วยไรได้ช่วยตลอดขนาดเรียนวิชาถ่ายภาพ1เทอมงานทุกชิ้นเพื่อนก็ทำให้ตลอดและวิชาอื่นอีกแล้วเขาเหมือนจะจริงใจกับเพื่อนและเพื่อนก็คิดว่าเขาจริงใจ แล้ววันนี้วันที่เพื่อนเดินไม่ได้คนที่ซื้อข้าวมาให้เพื่อนกลับเป็นแฟนเก่าที่เพื่อนไม่เคยเห็นหัวเลย และเพื่อนไม่ได้ไปเรียนวันนี้เขาแบ่งกลุ่มงานเพื่อนกลายเป็นคนไม่มีกลุ่มเพราะเพื่อนที่เพื่อนรู้จักด้วยเขาคิดว่าเพื่อนคงยุกับพวกเพื่อน2คนนี้แล้วพวกเพื่อนๆอีกกลุ่มไปถามว่าตกลงเจ้าของกระทู้นี้ยุงานกลุ่มเดียวกันกับพวกเทอสองคนรึ้งป่าวป่าวทุกคนก็ไม่รุ้พูดไรแล้วพวกเพื่อนกลุ่มนี้และที่แฟนเก่าเพื่อนยุกลับเขียนชื่อเพื่อนไปในกลุ่มด้วย
เพื่อนทำงานทุกอย่างแต่ยุวันนึงเพื่อนทำจนเหนื่อยและถูกอาจารย์คอมเมนท์ทุกคนว่าเพื่อนไม่เข้าใจและเอาคนอื่นมาบอกว่าทำงานดีกว่าเพื่อน และบอกว่าเพื่อนไม่มีสติ ปามเพื่อนทำทุกอย่างมาตลอดแต่ยุวันนึงคนอื่นทำได้ดีกว่าเพื่อนทุกคนกลับมองเพื่อนว่าเพื่อนไม่โอเคทำไรก็ไม่รุ้
ฉันโดนเพื่อนคนนี้ที่เป็นรุ่นพี่ว่าต่างๆนานา เค้าเป็นเพื่อนเป็นพี่ที่ฉันรักมากเค้าบอกว่าสิ่งที่เค้ากำลังว่ากำลังด่าฉันนั่นคือความหวังดีจนทำให้ฉัน กลัวความผิดพลาดและท้อแท้สิ้นหวังในชีวิตและเพื่อนคนนี้เค้าบอกกับฉันว่าฉันเป็นคนที่ทำงานหนักมากแต่เขากลับมองไม่เห็นคุณค่าในงานที่ฉันทำ เค้าบอกว่าทุกคนทำงานดีหมดยกเว้นฉันฉันไม่ได้จะว่านะแต่มันไม่ใช่ความจริงเลยฉันรู้สึกเหมือนฉันทำสิ่ง หนึ่งทำมาตลอดทำมาทุกวันทำมาเสมอและอยู่มาวันหนึ่งมีคนคนหนึ่งทำมันขึ้นมาแค่ครั้งเดียวเพื่อนคนนี้กลับบอกว่าฉันไม่ได้เรื่องฉันทำงานไม่ดี และคำพูด และคำพูดต่างๆนานามากมายที่ทำให้ฉันรู้สึกปิดกั้นตัวเองไม่อยากทำอะไรไม่อยากพบเจอใครเลยคำพูดของเค้าที่ได้แต่ว่าฉันเธอเป็นไรมาก ปะ ทำ ทำตัวแบบนี้ไม่สงสารพ่อแม่บ้างหรอและเอาเรื่องฉันไปพูดกับคนอื่นว่าเค้าไม่ไหวแล้วที่ต้องอยู่กับฉันแบบนี้ฉันรู้สึกว่าเขาพร้อมจะเทฉันทุกนาที เขาพร้อมจะเอาตัวรอดโดยที่ทิ้งฉันได้ตลอดเวลาหรือเปล่าในวันที่ฉันไม่สบายคนที่พาฉันไปหาหมอกลับเป็นแฟนเก่าฉันที่ฉันด่าว่าเค้าต่างๆนานา ทั้งที่ ฉันขอช่วยให้เพื่อนของฉัน ช่วยพาฉันไปโรงพยาบาลหน่อยแต่เขากลับบอกว่าขอโทษด้วยนะวันนี้เรียนมาทั้งวันเลยขอตัวไปนอนก่อนเดี๋ยวมีงานกลุ่มต้องทำอีกใช่แน่นอนว่าวันนั้นฉันไม่ได้ไปเรียน และเพื่อนสนิทฉันก็ไม่ได้เขียนชื่อฉันไปในงานกลุ่มฉันกลายเป็นคนที่ไม่มีกลุ่ม แต่โชคดีที่มีเพื่อนคนหนึ่งเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมของฉันว่าฉันอยู่กลุ่มเดียวกับเธอใช่ไหมและเพื่อนสนิทของฉันเค้าก็บอกว่าเปล่าฉันเสียใจมากจริงๆ ตั้ ตั้งแต่วันนั้นมาความรู้สึกของฉันมันก็บอกอะไรหลายหลายอย่างทั้งการกดขี่จากเพื่อนจากคำพูดด่าทอว่าใส่ จากเพื่อน ด้วยหน้าตาการแสดงออกคำพูดคำจาที่ฉันทำอะไรเค้าก็หงุดหงิดไปตลอดหงุดหงิดไปหมดไม่ว่าจะทำอะไรทั้งนั้นฉันร้องไห้ทุกวันน้ำตาลไหล ทั้ ทั้งที่ไม่ได้อยากร้องไห้ร้องไห้เสียใจไม่มีวันไหนเลยที่ฉันจะไม่ร้องไห้. ตลอดระยะเวลาสองเดือนฉันคิดถึงคำพูดถึงกิริยาเหล่านั้น ที่ ที่เพื่อนสนิททำกับฉันแต่กลับไม่ทำกับคนอื่นฉันเสียใจร้องไห้ว้าเหว่ไม่มีใคร เจ็บป่วยทรมานอยู่คนเดียวฉันไม่มีตัวตนในสายตาของพวกเขาอีกแล้ว ฉันไม่อยากเล่าเรื่องราวต่างๆเลยฉันไม่อยากตัดสินใครทั้งนั้นแต่ฉันเหนื่อยฉันเจ็บฉันทรมานไม่รู้จะพูดกับใครไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร ......ปล.อาจจะงงๆ แต่ชั้นควรทำยังไงกับเพื่อน2คนนี้ดี
โรคซึมเศร้าจากมิตรภาพคำว่าเพื่อน?
และอีกคนเป็นรุ่นพี่ที่ซิ่วมาและเพื่อนรู้จักเขามาตั้งแต่ปีหนึ่งและเพื่อนจริงใจช่วยไรได้ช่วยตลอดขนาดเรียนวิชาถ่ายภาพ1เทอมงานทุกชิ้นเพื่อนก็ทำให้ตลอดและวิชาอื่นอีกแล้วเขาเหมือนจะจริงใจกับเพื่อนและเพื่อนก็คิดว่าเขาจริงใจ แล้ววันนี้วันที่เพื่อนเดินไม่ได้คนที่ซื้อข้าวมาให้เพื่อนกลับเป็นแฟนเก่าที่เพื่อนไม่เคยเห็นหัวเลย และเพื่อนไม่ได้ไปเรียนวันนี้เขาแบ่งกลุ่มงานเพื่อนกลายเป็นคนไม่มีกลุ่มเพราะเพื่อนที่เพื่อนรู้จักด้วยเขาคิดว่าเพื่อนคงยุกับพวกเพื่อน2คนนี้แล้วพวกเพื่อนๆอีกกลุ่มไปถามว่าตกลงเจ้าของกระทู้นี้ยุงานกลุ่มเดียวกันกับพวกเทอสองคนรึ้งป่าวป่าวทุกคนก็ไม่รุ้พูดไรแล้วพวกเพื่อนกลุ่มนี้และที่แฟนเก่าเพื่อนยุกลับเขียนชื่อเพื่อนไปในกลุ่มด้วย
เพื่อนทำงานทุกอย่างแต่ยุวันนึงเพื่อนทำจนเหนื่อยและถูกอาจารย์คอมเมนท์ทุกคนว่าเพื่อนไม่เข้าใจและเอาคนอื่นมาบอกว่าทำงานดีกว่าเพื่อน และบอกว่าเพื่อนไม่มีสติ ปามเพื่อนทำทุกอย่างมาตลอดแต่ยุวันนึงคนอื่นทำได้ดีกว่าเพื่อนทุกคนกลับมองเพื่อนว่าเพื่อนไม่โอเคทำไรก็ไม่รุ้
ฉันโดนเพื่อนคนนี้ที่เป็นรุ่นพี่ว่าต่างๆนานา เค้าเป็นเพื่อนเป็นพี่ที่ฉันรักมากเค้าบอกว่าสิ่งที่เค้ากำลังว่ากำลังด่าฉันนั่นคือความหวังดีจนทำให้ฉัน กลัวความผิดพลาดและท้อแท้สิ้นหวังในชีวิตและเพื่อนคนนี้เค้าบอกกับฉันว่าฉันเป็นคนที่ทำงานหนักมากแต่เขากลับมองไม่เห็นคุณค่าในงานที่ฉันทำ เค้าบอกว่าทุกคนทำงานดีหมดยกเว้นฉันฉันไม่ได้จะว่านะแต่มันไม่ใช่ความจริงเลยฉันรู้สึกเหมือนฉันทำสิ่ง หนึ่งทำมาตลอดทำมาทุกวันทำมาเสมอและอยู่มาวันหนึ่งมีคนคนหนึ่งทำมันขึ้นมาแค่ครั้งเดียวเพื่อนคนนี้กลับบอกว่าฉันไม่ได้เรื่องฉันทำงานไม่ดี และคำพูด และคำพูดต่างๆนานามากมายที่ทำให้ฉันรู้สึกปิดกั้นตัวเองไม่อยากทำอะไรไม่อยากพบเจอใครเลยคำพูดของเค้าที่ได้แต่ว่าฉันเธอเป็นไรมาก ปะ ทำ ทำตัวแบบนี้ไม่สงสารพ่อแม่บ้างหรอและเอาเรื่องฉันไปพูดกับคนอื่นว่าเค้าไม่ไหวแล้วที่ต้องอยู่กับฉันแบบนี้ฉันรู้สึกว่าเขาพร้อมจะเทฉันทุกนาที เขาพร้อมจะเอาตัวรอดโดยที่ทิ้งฉันได้ตลอดเวลาหรือเปล่าในวันที่ฉันไม่สบายคนที่พาฉันไปหาหมอกลับเป็นแฟนเก่าฉันที่ฉันด่าว่าเค้าต่างๆนานา ทั้งที่ ฉันขอช่วยให้เพื่อนของฉัน ช่วยพาฉันไปโรงพยาบาลหน่อยแต่เขากลับบอกว่าขอโทษด้วยนะวันนี้เรียนมาทั้งวันเลยขอตัวไปนอนก่อนเดี๋ยวมีงานกลุ่มต้องทำอีกใช่แน่นอนว่าวันนั้นฉันไม่ได้ไปเรียน และเพื่อนสนิทฉันก็ไม่ได้เขียนชื่อฉันไปในงานกลุ่มฉันกลายเป็นคนที่ไม่มีกลุ่ม แต่โชคดีที่มีเพื่อนคนหนึ่งเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมของฉันว่าฉันอยู่กลุ่มเดียวกับเธอใช่ไหมและเพื่อนสนิทของฉันเค้าก็บอกว่าเปล่าฉันเสียใจมากจริงๆ ตั้ ตั้งแต่วันนั้นมาความรู้สึกของฉันมันก็บอกอะไรหลายหลายอย่างทั้งการกดขี่จากเพื่อนจากคำพูดด่าทอว่าใส่ จากเพื่อน ด้วยหน้าตาการแสดงออกคำพูดคำจาที่ฉันทำอะไรเค้าก็หงุดหงิดไปตลอดหงุดหงิดไปหมดไม่ว่าจะทำอะไรทั้งนั้นฉันร้องไห้ทุกวันน้ำตาลไหล ทั้ ทั้งที่ไม่ได้อยากร้องไห้ร้องไห้เสียใจไม่มีวันไหนเลยที่ฉันจะไม่ร้องไห้. ตลอดระยะเวลาสองเดือนฉันคิดถึงคำพูดถึงกิริยาเหล่านั้น ที่ ที่เพื่อนสนิททำกับฉันแต่กลับไม่ทำกับคนอื่นฉันเสียใจร้องไห้ว้าเหว่ไม่มีใคร เจ็บป่วยทรมานอยู่คนเดียวฉันไม่มีตัวตนในสายตาของพวกเขาอีกแล้ว ฉันไม่อยากเล่าเรื่องราวต่างๆเลยฉันไม่อยากตัดสินใครทั้งนั้นแต่ฉันเหนื่อยฉันเจ็บฉันทรมานไม่รู้จะพูดกับใครไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร ......ปล.อาจจะงงๆ แต่ชั้นควรทำยังไงกับเพื่อน2คนนี้ดี