Ep.1
ไม่มีพรุ่งนี้ไม่ได้หรอ ฉันถามตัวเองอย่างนั้น
ไม่มีฉันไม่ได้หรอ ฉันเฝ้าถามตัวเองอย่างนั้น
ฉันไม่ได้ชอบชื่อนี้ แต่มันก็เป็นอย่างนั้น
ฉันชื่อพลอยศรี .... ศรีทนได้
ความวิตกกังวลจากสารพัดเรื่องมันเป็นอาการปกติของโรคที่ฉันกำลังรักษา ความหวาดระแวง ความคิดซ้ำไปซ้ำมาแต่หาคำตอบไม่ได้ ความกลัว ความเศร้า ความเครียด ฉันวนไปวนมากับอาการพวกนี้ทั้งวันแม้กระทั่งตอนนอนหลับ หลับไปแล้วก็ยังไม่ยอมให้หลับ
ณ วันนี้ฉันก็กำลังสับสนและพยายามหาคำตอบจากคำถามข้อเดียวที่สงสัยมาทั้งชีวิตว่า
"ทำเพื่อตัวเอง...ทำยังไงนะ"????
ทุกคนในบ้านรวมถึงแฟนลงความเห็นร่วมกันว่า "พลอยศรี ลาออกจากงานแล้วมาพักรักษาตัวเถอะนะ" ...
ฉันดีใจที่ทุกคนเต็มใจให้ฉันปลดตำแหน่งมนุษย์เงินเดือนแล้วไปแตะขอบฟ้ากับพี่ตูน หึหึ ฉันก็รอโอกาสนี้มานานแล้ว ต่อไปก็จะได้มานอนเล่น ดูซีรีย์ เต้นแอโรบิค ตามใจชอบแล้ว สบายกว่านี้ก็ต้องลูกเจ้าสัวละล่ะ
ฉันเสียใจมาก ที่ฉันต้องทิ้งงานที่ฉันรัก ทิ้งหัวหน้าที่ฉันรักและเคารพเป็นแม่คนที่สอง ฉันทำให้เขาผิดหวังไหม เขาจะโกรธฉันรึเปล่า เราจะมองหน้ากันไม่ติดไหม แค่คิดว่าต้องไปขอลาออก ก็แทบอยากขาดใจละ
แต่ฉันก็ดีใจนะ ที่ฉันจะได้ลดทอนความเครียดจากพวกร่วมงานที่คอยเอาเท้ามาเหยียบจมูกฉัน บางครั้งก็เอาน้ำลายมารดขนตาฉัน วันดีคืนดีนางก็เหยียบหัวคนนั้นคนนี้เพราะเขย่งเลียแก้มหัวหน้าไม่ถึง
แต่การลาออกครั้งนี้ ฉันได้รับตำแหน่งผู้ว่างงาน ก็ไม่ได้หางานใหม่ หรือคิดสมัครบริษัทไหนๆเลย นี่ครั้งแรกในชีวิตจะมาถึงแล้วหรอนี่ ตอนเรียนจบใหม่ๆยังเดินสะบัดผมโชว์ออร่าคนมีงานทำตั้งแต่ยังไม่จบอยู่เลย นังนั่นไปไหนละนะ คิดถึงมากนะกลับมาเร็ว
แต่เอาเถอะ ถ้าไม่ออกมาจากตรงนั้น แฟนพลอยศรีคงเป็นบ้าก่อนได้มีเด็กชายพลอยใส เพราะเขาเป็นถังขยะเดียวที่ฉันมีอยู่ แต่ก่อนเราเคยเป็นแก้วน้ำเปล่าของกันและกัน แต่ตั้งแต่ฉันเริ่มป่วย นางก็สละตัวไปเป็นถังขยะ และรับเอาอ้วกที่ฉันอมไว้ทั้งวันไปหมดเลย
ฉันอยากออกจากงานเพื่อแฟนและครอบครัว
ฉันไม่อยากออกจากงานเพราะอยากช่วยหัวหน้า
แต่ตัวฉันจริงไมันอยู่ตรงไหน
ความคิดไม่เคยให้คำตอบ
ความคิดให้แต่คำถาม
สมองไม่เคยยอมตัดสินใจ
เอาแต่เล่นเทปปัญหาซ้ำๆ
ถึงเวลาจะนอนแล้ว..ไม่ต้องฉายอีกนะ ไม่ได้ซื้อตั๋วรอ
เด็กหญิงพลอยศรี ตลอดกาล
ไม่มีพรุ่งนี้ไม่ได้หรอ ฉันถามตัวเองอย่างนั้น
ไม่มีฉันไม่ได้หรอ ฉันเฝ้าถามตัวเองอย่างนั้น
ฉันไม่ได้ชอบชื่อนี้ แต่มันก็เป็นอย่างนั้น
ฉันชื่อพลอยศรี .... ศรีทนได้
ความวิตกกังวลจากสารพัดเรื่องมันเป็นอาการปกติของโรคที่ฉันกำลังรักษา ความหวาดระแวง ความคิดซ้ำไปซ้ำมาแต่หาคำตอบไม่ได้ ความกลัว ความเศร้า ความเครียด ฉันวนไปวนมากับอาการพวกนี้ทั้งวันแม้กระทั่งตอนนอนหลับ หลับไปแล้วก็ยังไม่ยอมให้หลับ
ณ วันนี้ฉันก็กำลังสับสนและพยายามหาคำตอบจากคำถามข้อเดียวที่สงสัยมาทั้งชีวิตว่า
"ทำเพื่อตัวเอง...ทำยังไงนะ"????
ทุกคนในบ้านรวมถึงแฟนลงความเห็นร่วมกันว่า "พลอยศรี ลาออกจากงานแล้วมาพักรักษาตัวเถอะนะ" ...
ฉันดีใจที่ทุกคนเต็มใจให้ฉันปลดตำแหน่งมนุษย์เงินเดือนแล้วไปแตะขอบฟ้ากับพี่ตูน หึหึ ฉันก็รอโอกาสนี้มานานแล้ว ต่อไปก็จะได้มานอนเล่น ดูซีรีย์ เต้นแอโรบิค ตามใจชอบแล้ว สบายกว่านี้ก็ต้องลูกเจ้าสัวละล่ะ
ฉันเสียใจมาก ที่ฉันต้องทิ้งงานที่ฉันรัก ทิ้งหัวหน้าที่ฉันรักและเคารพเป็นแม่คนที่สอง ฉันทำให้เขาผิดหวังไหม เขาจะโกรธฉันรึเปล่า เราจะมองหน้ากันไม่ติดไหม แค่คิดว่าต้องไปขอลาออก ก็แทบอยากขาดใจละ
แต่ฉันก็ดีใจนะ ที่ฉันจะได้ลดทอนความเครียดจากพวกร่วมงานที่คอยเอาเท้ามาเหยียบจมูกฉัน บางครั้งก็เอาน้ำลายมารดขนตาฉัน วันดีคืนดีนางก็เหยียบหัวคนนั้นคนนี้เพราะเขย่งเลียแก้มหัวหน้าไม่ถึง
แต่การลาออกครั้งนี้ ฉันได้รับตำแหน่งผู้ว่างงาน ก็ไม่ได้หางานใหม่ หรือคิดสมัครบริษัทไหนๆเลย นี่ครั้งแรกในชีวิตจะมาถึงแล้วหรอนี่ ตอนเรียนจบใหม่ๆยังเดินสะบัดผมโชว์ออร่าคนมีงานทำตั้งแต่ยังไม่จบอยู่เลย นังนั่นไปไหนละนะ คิดถึงมากนะกลับมาเร็ว
แต่เอาเถอะ ถ้าไม่ออกมาจากตรงนั้น แฟนพลอยศรีคงเป็นบ้าก่อนได้มีเด็กชายพลอยใส เพราะเขาเป็นถังขยะเดียวที่ฉันมีอยู่ แต่ก่อนเราเคยเป็นแก้วน้ำเปล่าของกันและกัน แต่ตั้งแต่ฉันเริ่มป่วย นางก็สละตัวไปเป็นถังขยะ และรับเอาอ้วกที่ฉันอมไว้ทั้งวันไปหมดเลย
ฉันอยากออกจากงานเพื่อแฟนและครอบครัว
ฉันไม่อยากออกจากงานเพราะอยากช่วยหัวหน้า
แต่ตัวฉันจริงไมันอยู่ตรงไหน
ความคิดไม่เคยให้คำตอบ
ความคิดให้แต่คำถาม
สมองไม่เคยยอมตัดสินใจ
เอาแต่เล่นเทปปัญหาซ้ำๆ
ถึงเวลาจะนอนแล้ว..ไม่ต้องฉายอีกนะ ไม่ได้ซื้อตั๋วรอ