สวัสดีค่ะ เราเพิ่งได้หัดเขียนกระทู้พันทิปครั้งแรก ถ้าแท็กห้องผิดหรือผิดพลาดประการใดขออภัยล่วงหน้าด้วยนะคะ อาจจะยาวไปสักนิด แต่อยากให้อ่านกันหน่อยนะคะ เราทุกข์ใจมากๆเลยค่ะ😥

เกริ่นกันก่อนว่าเรากำลังหาจิตแพทย์เป็นระยะอยู่ค่ะ(รักษาอาการเครียดและนอนไม่หลับ)และคิดว่าตัวเองอาจจะเป็นโรคซึมเศร้า/แพนิค อย่างใดอย่างหนึ่งด้วย แต่ไม่ได้บอกรายละเอียดกับจิตแพทย์แต่แรกเพราะกลัว orz ที่ต้องบอกเพราะเราคิดว่ามันอาจจะมีส่วนกับเหตุการณ์ที่เราจะเล่าต่อไปด้วยค่ะ

เรากำลังจะจบม.ต้นแล้ว เทอมนี้มีเรียนวิชาดนตรี-นาฏศิลป์ วันนี้เรามีเรียนรำเป็นคู่ชาย-หญิง เราทำได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะครูให้เด็กในห้องแกะท่ากันเอาเอง ครูด่าพวกเราค่ะว่าทำไมถึงทำไมได้ ทำไมไม่มีใครในห้องทำได้เลยสักคน แล้วครูคอยไปคุมเด็กบางคู่(ไม่ใช่คู่เรานะคะ) ครูก็ด่าบ้าง ตีบ้าง เราเห็นแล้วรู้สึกไม่ดีอ่ะค่ะ เราไม่ชอบ แล้วก็กลัวอยู่ลึกๆด้วย รู้สึกว่าการด่าเด็ก ตีเด็กมันไม่ใช่สิ่งที่ถูกเท่าไหร่ ครูทำไปหลายครั้งจนเราว่า

' โอ้ย ไม่ไหวละ นี่ถ้าเป็นเราเราไม่ร้องเลยเหรอเนี่ย😰 '

ระหว่างซ้อมทั้งห้องก็โดนฟาดก้นไปทีนึงด้วยค่ะ ไม่เจ็บเท่าไหร่ อาจจะเพราะว่าเราโดนมาเยอะแล้วมั้ง ฮาา

ครูให้ลองรำไปกับเพลงไปเรื่อยๆ ในที่สุดเราก็รำได้แล้วค่ะ แอบมึนหน่อยๆแต่ก็โอเคแล้ว แต่ตอนจบเนี่ยสิ..

เพื่อนผู้ชายที่รำคู่กับเราดันหัวเราะล้อเลียนครูค่ะ ครูก็ดันได้ยินอีก เลยโดนลงโทษให้รำกันแค่คู่เราคู่เดียวค่ะ
'ปุ่มShiftหายยยยย โอ้ย นัง«ชื่อเรา» อะไรมันจะซวยงี้วะะะะ 😱'
อยากหนีไปโลกนู้นเลยค่ะ วิญญาแทบจะผลักออกจากร่าง เหมือนนาฬิกาหยุดเดิน เหมือนทั้งโลกเงียบใส่ เหมือนทุกคนเงี่ยหูมาฟังพวกเราร้องเพลง(เวลารำต้องร้องเพลงด้วยค่ะ) เหมือนดวงตาทุกคู่จ้องมาแต่เรา เราเริ่มได้ยินทุกๆอย่างชัดขึ้นอย่างน่าตกใจ

เรากลัวมากเลยค่ะ ทำตัวไม่ถูก หันซ้ายขวาส่งซิกไปหาใครสักคน 'ใครก็ได้ ช่วยเราที๊😵 *เสียงสูง*' มือที่ตั้งจีบตั้งวง....โอ้ย ไม่รู้อะไรเป็นอะไรแล้ว!!! มือไม้มันสั่นไปหมด น้ำตาคลอเบ้า ไม่รู้ต้องทำยังไง ที่รำเมื่อกี๊มันทำยังไงนะ คิดๆๆ แต่คิดไม่ออก สมองมันทึบไปหมดแล้ว

"อย่าบอกนะว่าร้องเพลงไม่เป็นน่ะ?"
ฮื้อออออ ครู ไม่ใช่ค่ะะะ อยากจะพูดอย่างนั้นแต่มันก็พูดไม่ออก ครูก็เริ่มไล่ให้นักเรียนทุกคนในห้องร้องเพลงจนมาที่เราคนสุดท้าย..

เราร้องไห้ค่ะ..
ใช่ค่ะ เราร้องไห้ เด็กอายุ14 15นี่แหละร้องไห้ อยากพูดย้ำอีกซักล้านรอบ เรากลัวจริงๆค่ะ ในสมองมันเริ่มคิดอะไรต่อมิอะไรหลายๆอย่าง แต่พอเริ่มอ้าปากร้องเพลง

มันก็เหมือนเราเผลอทำถังน้ำหกนั่นแหละ ใช่ นั่นแหละ ร้องไห้ซะงั้น เอ๊อะ แปลกเนอะคนเรา ฮ่าๆ..

ตอนแรกก็คิดว่าครูจะโอ๋เราหน่อย ไม่มีเลยนะ
มีแต่ด่ากับด่าอย่างเดียว
'ปัญญาอ่อน โตเท่านี้แล้วยังทำตัวเป็นเด็กอนุบาล..ป.1ไปได้' 'ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย' 'เดี๋ยวครูจะไปฟ้องครูประชั้นนะคอยดู'

แต่ที่ฟังแล้วใจหายที่สุดคือ 'ถ้ายังไม่หยุดร้องชั้นจะตีอีก'
โอ๊ยครู งั้นไม่ตีหนูไปแต่แรกเลยเล่า เจ็บก้นดีกว่าต้องมาอับอายแบบนี้ไปชั่วชีวิตดีกว่า
เหตุการณ์วันนี้มันกลายเป็นฝันร้ายของหนูไปแล้วค่ะ ไม่รู้จะคุยกับใครได้บ้าง(ปกติก็ไม่มีเพื่อนอยู่แล้วแหละ/อ่าว..) ยังดีมีเพื่อนสองสามคนมากอดบ้าง ปลอบบ้าง อาจจะเพราะตอนรำอยู่ใกล้กันมั้ง;; สุดท้ายก็ต้องกลั้นน้ำตาฝืนเรียนต่อจนหมดคาบเลยค่ะ

หมดคาบแล้วจะเป็นคาบพักเที่ยง แต่ข้าวเที่ยงไม่ได้กินหรอกค่ะ ฝังใจกับโรงอาหารมานานแล้ว ไม่รู้กินๆไปจะเจอคำนินทารึเปล่า เลยดิ่งเข้าห้องเรียนเลย แต่ก็ไม่พ้นคำนินทาอยู่ดีนั่นแหละ ฮะๆ; ช่วงบ่ายเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ คิดแต่เรื่องหลังจากนี้มากกว่า คิดไปถึงฆ่าตัวตายแล้วด้วยค่ะ(ก่อนหน้านี้เราก็คิดอยู่แล้ว พอเจออย่างนี้ก็เลยยิ่งกระตุ้นเข้าไปอีก) ลาออกดีมั้ยนะ พรุ่งนี้ไม่มาโรงเรียนดีมั้ย ไปห้องพยาบาลดีมั้ย โดดคาบดนตรีทุกๆคาบต่อไปเลยดีเปล่านะ คาบวิชาเลือกก็เพลียจนหลับยาวไปสองคาบเลยค่ะ ตื่นมาอีกที อ่าว หมดคาบกันแล้วเหรอ??

หมดวันไปอย่างช้าๆค่ะ เลิกเรียนก็ยกเก้าอี้ให้เวรซักหน่อยแล้วกลับบ้านเลยค่ะ ไม่ต้องเถลไถลไปไหนแล้ว อยู่ไปให้ขายหน้าเปล่าๆ เราคิดอย่างนั้น

เหตุการณ์วันนี้เราขอปรึกษาทุกๆคนในพันทิปหน่อยนะคะว่าเราผิดรึเปล่าที่เรากลัวอะไรแบบนี้ แล้วควรทำยังไงดี พรุ่งนี้เราจะลองลาหยุดสักวันเผื่อจะดีขึ้นบ้าง
---------
ปล.ครูประจำชั้นทราบเรื่องที่เราพบจิตแพทย์ค่ะ เหตุการณ์นี้เราก็เล่าให้พ่อฟังแล้ว ไม่รู้ว่าจะจัดการกันยังไงก็เรื่องของเขาละกัน 😞

ปล2.มะรืนนี้จะไปพบจิตแพทย์แล้วค่ะ ก็ดีเหมือนกัน เผื่อบางทีได้ยามาจะดีขึ้นมาบ้าง