เค้าเรียกว่าอะไร ?

เราได้คุยกับผญคนหนึ่งซึ่งแรกๆบอกเลยว่าเราคุยกันดีมากคุยกันทั้งวันทั้งคืนทุกวัน โทรสายทิ้งไว้จนเช้าทุกวัน แต่ตอนนั้นเรามีแฟนแล้ว แต่เราไม่รู้ว่าเค้าก็มีแล้วเหมือนกัน แต่เรากับแฟนเราก็เหมือนจะเลิกกันแล้ว ก็เหมือนว่าเราได้เธอมาเป็นคนคุยคอยให้คำปรึกษาเราแล้วตอนนั้นเธอก็ให้คำปรึกษาเราได้ดี จนวันที่เราเลิกกับแฟนเราแล้วเค้าก็เปนคนคอยปลอบใจเราจนเราทำใจและลืมแฟนเราไปได้ แล้วเราก็ได้คุยกับเธอไปเลื่อยๆ จนวันนึงเธอก็เลิกกับแฟนเหมือนกัน แต่เราก็ไม่รู้ว่าเธอมีแฟนแล้ว จนได้มาถาม เธอก็ได้บอกว่าเลิกกับแฟนแล้วเหมือนกัน เราก็คอยปลอบใจเค้า ช่วงที่เราอกหักเราก็ไม่ได้คุยกับเธอแค่คนเดียวนะ เพราะตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดไรกับเธอ เธอก็ไม่ได้คิดไรกับเราคุยกันเหมือนพี่น้อง จนวันนึงเราได้เป็นพี่สตาร์ฟไปค่ายที่เธอก็ไปด้วยพอเรารู้ว่าเธอไปเราก็เลย ขอไปเป็นพี่สตาร์ฟกลุ่มเธอ ช่วงนั้นเราก็ยังเป็นพี่นองกันอยู่แล้วพวกเพื่อนเธอไม่มีใครรู้เลยว่าเราสองคนคุยกันอยู่ จนมาวันนึงเธอคงไปเล่าให้เพื่อนฟัง วันนั้นเป็นวันสุดท้ายของการเข้าค่าย ก็เดินทางกลับบ้านกัน แล้วก็มีเพื่อนเธอทักมาหาถามเรา ว่า "พี่คุยหลายคนไหม" เราก็บอก "หลายคนอยู่เพราะเราอกหักเราก็ต้องเปิดใจไปจนจะเชื่อคนที่ดี" แล้วเพื่อนเธอก็มาบอกเราว่า ให้เลิกคุยกับคนอื่นแล้วมาคุยกับเธอคนเดียวเหมือนเธอจะเริ่มชอบเรามั้ง ก็ไม่รู้เหมือนกัน แลวเราก็ถามเพื่อนเธอว่า ถ้าเราเลิกคุยแล้วเธอจะเลิกคุยไหม เพื่อนเธอตอบว่า เลิกคุย แล้วเราก็เลิกคุยกับทุกคนมาคุยกับเธอคนเดียว เราก็ได้คุยกับเธอมากขึ้นคุยกันมาเลื่อยๆจนนัดเจอกัน แต่ก็มีเพื่อนเธอไปด้วย เราก็ได้เจอเธอแบบได้เดินด้วยกันเป็นครั้งแรก รู้สึกดีมาก จนคุยกันมาทุกวันได้ใกล้ชิดเธอมากขึ้น ได้เจอเธอบ่อยขึน คุยกันมาเรื่อยๆ จนไม่รุ้ว่าเป็นแฟนกันหรือป่าวเราไม่เคยขอเธอเป็นแฟน พอขอเธอก็บอกว่าไม่แต่เราก็คุยกันมาตลอด จนไม่รู้สถานะว่ามันคือไร แต่มันเหมือนแฟนแต่ไม่รู้ใช่ไหมเพราะเธอไม่เคยเปิดเผยเรากับเพื่อนคนอื่นๆนอกจากเพื่อนสนิท แต่เธอก็เปิดเผยกับครอบครัวเธอนะ ผ่านมา1ปีเรากับเธอเริ่มไม่คุยกันเหมือนเมื่อก่อนจากเธอที่เคยโทหาเราบ่อยๆกลายเป็นไม่โทเลยเราต้องเป็นฝ่ายโทคนเดียว เราตามใจเธอมากตามใจทุกอย่างแล้วเธอก็ยังเป็นคนเอาแต่ใจอีกด้วย เราไม่เคยเป็นฝ่ายถูกเลย เราไม่เคยห้ามไรเธอได้เลย เราไม่สามารถรุ้เรื่องของเธอได้เลยสักอย่างจากเมื่อก่อนที่มีไรก็บอกกันหมด ไม่เชื่อว่าผ่านมาแค่1ปีจะเปลี่ยนไปขนาดนั้น แต่เราก็ยังไม่เลิกกับเธอนะเราก็อดทนมาเรื่อยๆ เราเป็นพี่เธอจากเมื่อก่อนเราเรียกัน พี่กับน้อง แต่ผ่านมา1ปีกลายเป็นกู แล้วเธอก็ไม่เคารพเราเหมือนเมื่อก่อน ตบหัว ถีบ แต่เราก็ไม่ว่าไรเธอนะ เพราะเราทำไรไม่ได้ทำไรเธอก็จะด่าสวนมาทันควันกลายเป็นว่าเราต้องยอมให้เธอหมดทุกเรื่อง เหมือนเธอควบคุมเราได้หมด เรากลายเป็นทาสไปโดยปริยาย เหมือนหมาตัวนึงที่เค้าต้องการก็เรียกมา พอไม่ต้องการก็ไล่ไป จากที่เราเคยรุ้เรื่องเค้าทุกอย่างไปไหนทำไรบอก จนตอนนี้เราไม่สามารถรุ้เรื่องของเธอได้เลย พอเราถามเธอก็บอกว่า พ่อแม่เธอยังไม่เคยมาวุ่นไรแบบนี้เลย แต่มันก็จริงของเธอ แต่มันก็ไม่เหมือนกัน เราเปนแฟนไม่ได้เปนพ่อแม่ ไปไหนขอให้บอกบ้างสักนิดกก็ยังดีแต่นี่ไม่อกเลย แล้วพอผ่านมาเลื่อยเธอก็ยิ่งเปลี่ยนไปเลื่อยๆพอมาเข้าปีที่2หนักกว่าเดิมอีก แต่เธอกับเราก็อยุ่ด้วยกันบ่อยนะอาจจะมีช่วงปิดเทอมเธอก็กลับบ้านต่างจังหวัดบ้าง มีวันนึงเธอต้องกลับบ้านต่างจังหวัดเธอไม่สนใจเราเลยไปเที่ยวทุกวันไม่เคยโทหาไม่เคยทักถามเลย จะบอกแค่ตอนนอนกับตื่น นอกนั้นก็ไม่เคยคุยกันเลยเธอเปลี่ยนไปจนทำให้เราคิดมาก ปกติเราเป็นคนคิดมากอยู่แล้ว ทีนี้เราก็ยิ่งถามเธอมากขึ้นโทหามากขึ้นเพราะว่าเธอหายไปเลยในฐานะที่เราคิดว่าเราเปนแฟนเธอเราก็ควรที่จะรุ้บ้างว่าเธอหายไปไหนไปติดใครหรือป่าว จนวันนึงเราได้คุยกับเธอตรงๆเธอก็บอกว่าเธอมีคนคุยแล้วก็เบื่อเราที่คอยจู้จี้จุกจิกเธอแล้วเธอก็มีคนใหม่เข้ามาคุยด้วยจนทำให้เธอเปลี่ยนไปมาก เธอบกว่าเรา2คนไม่หน้ามาเจอกันเลย มันเป็นอะไรที่จุกมาก แต่เธอเปนคนขี้ประชดอะนะ เราก็ไม่เชื่อเราก็ขอดูหลักฐานว่าทำไมต้องเลิกกัน จนเธอส่งรูปแชทมารูปนึงเป็นรูปแชทที่เธอคุยกับคนใหม่ ในแชทมีรูปคู่เธอกับคนใหม่ตั้งอยู่แล้วอถมโทรคุยกันเยอะกว่าคุยกับเรา มันเปนอะไรที่จุกมาก ยอมทุกอย่างอดทนมาทุกเรื่องผลที่ได้รับกลายเป็นเราต้องมาเจ็บมาเสียใจ มันใช่เรื่องไหมที่เราต้องมาเจ็บแบบนี้ช่วงนั้นเรามีเรื่องเคลยดเยอะพ่อก็แ่วยแฟนยังมาบอกเลิกอีก (แต่เรากับเธอไม่รุ้ว่าเปนแฟนไหมแต่ก็ทำไรเหมือนกัน) มีคำนึงเราถามเธอว่า เราไม่ได้เป็นแฟนกนันเหรอ เธอพูดมาว่า "กูคิดกับแค่พี่น้อง แต่อาจจะมีเกิดเลยกว่าพี่น้องไปบ้างก็แค่นั้น" จุกหนักมาเดิมอี๊ก แล้วเราก็ทำใจมาได้13วันเธอก็โทมา แต่เราก็คุยปกติ ก็คุยกัน2นาทีก็วาง เพราะเราบอกว่าจะนอน แล้วก็ผ่านมาอีกวันเธอก็เอาเฟสเพื่อนเธอทักมาว่า คิดถึงให้มาหา แต่เราก็ไม่ได้ไปนะ แล้วก็ป่านมาอีกวันเพื่อนเธอก็โทมาหาเราถามว่าจะกลับไปคืนดีกับเธออีกไหม ตอนนี้เราก็ทำใจได้มาหลายวันละนะ เราผ่านมาได้เราก็ไม่อยากกลับไปแล้ว แล้วยังมีเรื่องส่วนตัวที่มันอาจจะเข้ากันไม่ได้อยู่เธอก็ไม่ค่ยชอบแม่เราแล้วก็เข้ากับเพื่อนเราไม่ได้ มีเหตุผลหลายอย่างมากที่ทำให้ไม่สามารถกลับไปคบได้มันเข้ามาอยุ่ในหัวเต็มไปหมด จนทำให้ตัดสินใจว่าคงไม่กลับไป แต่เพื่อนเธอก็มาพูดว่าเธอรักเรามากแบบนู้นแบบบนี้ แต่การที่เธอทำกับเราแบบนี้มันไม่ได้เรียกว่ารักเลย ตั้งแต่คบกันมาเธอไม่เคยบอกรักเราแม้แต่คำเดียว ไม่รู้ว่าเราอดทนมาได้ยังไงกับคนที่ไม่เคยเห็นคุณค่าในตัวเราเห็นเราเป็นแค่ของใช้ อยากได้ก็เรียกมาประมาณนี้ จนวันนี้ได้รู้แล้วว่าเราก็ไม่ควรจะกลับไปหาคนที่ไม่เห็นคุณค่าในตัวเรา เพราะชีวิตเรายังต้องเจออะไรอีกเยอะไม่ได้มีแค่ผู้หญิงคนนี้คนเดียว ยังมีคนอีกมากมายที่อาจจะเป็นเนื้อคู่ของเรา อยากจะบอกว่า"ไม่มีใครรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเท่ากับตัวเรา." แต่ตอนนี้ก็เลิกกันได้หลายวันแล้วมีเพื่อเธอโทรมาเหมือนจะมาคุยให้เรากลับไปแต่เราคงไม่กลับแล้วแหละ โดนมาเยอะ เรื่องดีๆก็มีแต่เรื่องร้ายๆมันยังฝังอยู่ในใจกลายเป็นความกลัว กลัวความรักไม่กล้าจะรักและให้ใจกับใครอีก (ยังมีอีกเยอะแต่เราพิมไม่ไหวแล้ว) ปล.ไว้เจอกันใหม่ในวันที่โลกต้องการ