ตอนนี้ก็จะ19ละแต่ชีวิตเหมือนขาดอะไรไปแม้แต่เพื่อนที่ไว้ใจได้ก็หาไม่เจอส่วนมากเพื่อนเที่ยวเพื่อนกินเวลาเรามีปัญหาพึ่งเพื่อนไม่ได้ ต้องยืนด้วยขาตัวเองบ้างครั้งเหมือนจะเข้ากับคนอื่นง่ายแต่บ้างครั้งเหมือนคนชอบอยู่กับความคิดตัวเอง คือเป็นพูดมากนะถ้าสนิทแต่ถ้าไม่รู้จักจะดูเหมือนหยิ่งๆ บางครั้งผมโครตน้อยใจตัวเองเลยว่าทำไมชีวิตต้องโดดเดี่ยวตั้งแต่เด็ก ผมเห็นคนอื่นแบบมีเพื่อนที่ไปไหนด้วยกันมีไรก็คุยกันได้แต่ผมไม่เคยมี ชีวิตผมร้องให้บ่อยมากเป็นคนขี้น้อยใจด้วยแหละ เหมือนเวลาเพื่อนเรียนอยู่เพื่อนเขียนงานไม่เสร็จผมรอเพื่อนไปกินข้าวพร้อมกันแต่เวลาผมจดงานช้าไม่เสร็จ เพื่อนก็จะพูดว่าจะทำอะลังไปไหนและไม่ค่อยรอผมหรอกคือบางครั้งมันเจ็บนะ หรือชีวิตนี้ผมต้องโดดเดี่ยวตัวตนเดียวตลอด ตอนนี้ก็เรียนรามเหมือนชีวิตยิ่งโดดเดี่ยวไปอีก เหงาโว้ย
ชีวิตนี้เจอแต่เพื่อนกิน!!