ถ้ามองภาพรวมเรื่องคุณภาพนักเตะไทยเรา ส่วนใหญ่ก็ยังไม่ได้มาตรฐานที่ลีกต่างประเทศระดับสูงกว่ายอมรับอย่างกว้างขวางมากนัก ซึ่ง เจ ชนาธิป อาจจะเป็นอีกหนึ่งตำนานประวัติศาตร์บอลไทย สืบทอดจากยุคโค้ชเฮงที่เคยไปค้าแข้งถึงเยอรมัน และเป็นที่ยอมรับในเจลีก สมัยยุคแกเล่นในญี่ปุ่น
ส่วนน้าตุ๊ก ไม่ต้องพูดถึง เพราะผลงานในการเล่นให้ทีมในเคลีก อย่างลัคกี้โกลสตาร์ หรือ เอฟซีโซล ในปัจจุบัน ยังคงเป็นตำนานของสโมสรในรูปตู้โชว์จนถึงปัจจุบัน
ซึ่งปัจจัยหลักๆ สำคัญ ที่ทำให้ทั้งสามคนนี้เป็นที่ยอมรับในฟุตบอลต่างประเทศได้ คือ เบสิกบอลที่แน่น แต่ก็คงยกเว้นน้าตุ๊กไว้คนนึงที่มีพรสวรรค์มากกว่านักเตะไทยส่วนใหญ่เรื่องจินตนาการการยิงประตู
ส่วนโค้ชเฮงเป็นคนบ้าบอลมาตั้งแต่เด็ก ซึ่งตรงนี้ที่ทำให้ซึมซับเบสิกบอลสะสมจนแน่นเมื่อเข้าสู่บอลอาชีพก็สามารถใช้งานได้เลยจนเป็นที่ยอมรับในต่างประเทศ
และในส่วนของ เจ ชนาธิป แล้วเรื่องเบสิกบอลไม่ต้องพูดถึงเลยว่าแน่นขนาดไหน จะเห็นได้จากบอลระดับสูงอย่างเจลีกที่ใช้สปีดบอลวันทัชที่รวดเร็ว เจ สามารถเล่นได้สบาย ซึ่งถามว่า ยุคปัจจุบัน มีเด็กไทยคนไหนบ้างที่เริ่มฝึกทักษะบอลตั้งแต่อายุ 5 ขวบ แบบ เจ ชนาธิป บ้าง ซึ่งต้องบอกว่าแทบจะไม่มีกันเลยทีเดียว ซึ่งต่างประเทศอคาดามี่มักจะเริ่มสร้างนักเตะตั้งแต่อายุ 5 ขวบ ทำให้ซึมซับเบสิกบอลได้จนเป็นสัญชาตญาณจนเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายโดยอัติโนมัติ
ซึ่งในปัจจุบันยังเป็นเรื่องยากมากที่จะมี เจสอง เจสาม.... เพื่อส่งออกไปเล่นยังต่างประเทศและเป็นที่ยอมรับได้ เพราะการสร้างนักเตะแบบนี้ ถ้าไม่ได้เริ่มสร้างตั้งแต่อายุน้อยๆ และสานต่อพัฒนามาเรื่อยๆ จนเบสิกบอลเทียบเท่าหรือดีกว่านักเตะคุณภาพของต่างประเทศได้ ก็คงยากที่จะได้เล่นใน 11 ตัวจริงได้
ยิ่งในฟุตบอลเจลีกญี่ปุ่นแล้ว ค่อนข้างมีวัฒนธรรมชาตินิยมสูง แต่ละสโมสรในเจลีก มักจะสร้างเด็กในอคาดามี่ดันขึ้นมาเล่นให้กับสโมสรเอง เพราะเน้นในการสร้างเยาวชน มากกว่าเทรดนำเข้านักเตะ จะเห็นได้ว่า นักเตะต่างชาติในเจลีกค่อนข้างน้อยมาก ถ้าไม่สตาร์ดัง หรือฝีเท้าเด่นกว่านักเตะญี่ปุ่นก็ยากที่จะได้ลงเป็นตัวหลักได้ ซึ่งฟุตบอลญี่ปุ่นมีนโยบายหลักคือการสร้างนักเตะและผลักดันให้ไปเล่นในยุโรป
ต้องยอมรับว่าอคาดามี่ในเมืองไทยยังมีไม่กี่สโมสรใหญ่ๆ กล้าทุ่มทุนสร้าง เพราะการสร้างอคาดามี่สร้างนักเตะเป็นการลงทุนมหาศาลและหวังผลการลงทุนในระยะยาว ซึ่งสโมสรไทยลีกหลายๆ ทีมยังไม่มีงบมากพอ
ถ้าเทียบกับเจลีกอคาดามี่ยังด้อยกว่ามาก เพราะวงการฟุตบอลญี่ปุ่นในแต่ละสโมสรในการสร้างนักเตะมีเป้าหมายชัดเจนคือ สร้างเด็กเพื่อไปเล่นยุโรป อย่างเป็นระบบ
แต่ในดีก็มีเสีย ถึงแม้ภาพรวมของฟุตบอลญี่ปุ่นจะดูแข็งแกร่ง แต่สิ่งหนึ่งที่ฟุตบอลญี่ปุ่นมีปัญหามาตลอด คือ เซ้นบอลจินตนาการในการยิงประตู มักมีปัญหาเรื่องความคม เมื่อสู้กับทีมระดับเดียวกันหรือสูงกว่า มักจะมีปัญหาการจบสกอร์ของกองหน้า ซึ่งตรงนี้นี่เองที่ญี่ปุ่นยังด้อยกว่าฝรั่งตาน้ำข้าว
และนักเตะอเมริกาใต้ โดยเฉพาะนักเตะบราซิลเลี่ยน แทบจะมีในสายเลือดกันทุกคนเรื่องการสัญชาตญาณในการยิงประตู ซึ่งไม่แแปลกใจเลยว่า ยี่ห้อ Made in Brazil ทำไมถึงเป็นสินค้ายอดนิยมทั่วโลก ในโลกของฟุตบอล
เจ ชนาธิป เป็นปรากฏการณ์อีกครั้งวงการบอลไทย เช่นเดียวกับ โค้ชเฮง และ น้าตุ๊ก แต่ส่วนใหญ่ก็ยังไม่ได้มาตรฐานส่งออก
ส่วนน้าตุ๊ก ไม่ต้องพูดถึง เพราะผลงานในการเล่นให้ทีมในเคลีก อย่างลัคกี้โกลสตาร์ หรือ เอฟซีโซล ในปัจจุบัน ยังคงเป็นตำนานของสโมสรในรูปตู้โชว์จนถึงปัจจุบัน
ซึ่งปัจจัยหลักๆ สำคัญ ที่ทำให้ทั้งสามคนนี้เป็นที่ยอมรับในฟุตบอลต่างประเทศได้ คือ เบสิกบอลที่แน่น แต่ก็คงยกเว้นน้าตุ๊กไว้คนนึงที่มีพรสวรรค์มากกว่านักเตะไทยส่วนใหญ่เรื่องจินตนาการการยิงประตู
ส่วนโค้ชเฮงเป็นคนบ้าบอลมาตั้งแต่เด็ก ซึ่งตรงนี้ที่ทำให้ซึมซับเบสิกบอลสะสมจนแน่นเมื่อเข้าสู่บอลอาชีพก็สามารถใช้งานได้เลยจนเป็นที่ยอมรับในต่างประเทศ
และในส่วนของ เจ ชนาธิป แล้วเรื่องเบสิกบอลไม่ต้องพูดถึงเลยว่าแน่นขนาดไหน จะเห็นได้จากบอลระดับสูงอย่างเจลีกที่ใช้สปีดบอลวันทัชที่รวดเร็ว เจ สามารถเล่นได้สบาย ซึ่งถามว่า ยุคปัจจุบัน มีเด็กไทยคนไหนบ้างที่เริ่มฝึกทักษะบอลตั้งแต่อายุ 5 ขวบ แบบ เจ ชนาธิป บ้าง ซึ่งต้องบอกว่าแทบจะไม่มีกันเลยทีเดียว ซึ่งต่างประเทศอคาดามี่มักจะเริ่มสร้างนักเตะตั้งแต่อายุ 5 ขวบ ทำให้ซึมซับเบสิกบอลได้จนเป็นสัญชาตญาณจนเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายโดยอัติโนมัติ
ซึ่งในปัจจุบันยังเป็นเรื่องยากมากที่จะมี เจสอง เจสาม.... เพื่อส่งออกไปเล่นยังต่างประเทศและเป็นที่ยอมรับได้ เพราะการสร้างนักเตะแบบนี้ ถ้าไม่ได้เริ่มสร้างตั้งแต่อายุน้อยๆ และสานต่อพัฒนามาเรื่อยๆ จนเบสิกบอลเทียบเท่าหรือดีกว่านักเตะคุณภาพของต่างประเทศได้ ก็คงยากที่จะได้เล่นใน 11 ตัวจริงได้
ยิ่งในฟุตบอลเจลีกญี่ปุ่นแล้ว ค่อนข้างมีวัฒนธรรมชาตินิยมสูง แต่ละสโมสรในเจลีก มักจะสร้างเด็กในอคาดามี่ดันขึ้นมาเล่นให้กับสโมสรเอง เพราะเน้นในการสร้างเยาวชน มากกว่าเทรดนำเข้านักเตะ จะเห็นได้ว่า นักเตะต่างชาติในเจลีกค่อนข้างน้อยมาก ถ้าไม่สตาร์ดัง หรือฝีเท้าเด่นกว่านักเตะญี่ปุ่นก็ยากที่จะได้ลงเป็นตัวหลักได้ ซึ่งฟุตบอลญี่ปุ่นมีนโยบายหลักคือการสร้างนักเตะและผลักดันให้ไปเล่นในยุโรป
ต้องยอมรับว่าอคาดามี่ในเมืองไทยยังมีไม่กี่สโมสรใหญ่ๆ กล้าทุ่มทุนสร้าง เพราะการสร้างอคาดามี่สร้างนักเตะเป็นการลงทุนมหาศาลและหวังผลการลงทุนในระยะยาว ซึ่งสโมสรไทยลีกหลายๆ ทีมยังไม่มีงบมากพอ
ถ้าเทียบกับเจลีกอคาดามี่ยังด้อยกว่ามาก เพราะวงการฟุตบอลญี่ปุ่นในแต่ละสโมสรในการสร้างนักเตะมีเป้าหมายชัดเจนคือ สร้างเด็กเพื่อไปเล่นยุโรป อย่างเป็นระบบ
แต่ในดีก็มีเสีย ถึงแม้ภาพรวมของฟุตบอลญี่ปุ่นจะดูแข็งแกร่ง แต่สิ่งหนึ่งที่ฟุตบอลญี่ปุ่นมีปัญหามาตลอด คือ เซ้นบอลจินตนาการในการยิงประตู มักมีปัญหาเรื่องความคม เมื่อสู้กับทีมระดับเดียวกันหรือสูงกว่า มักจะมีปัญหาการจบสกอร์ของกองหน้า ซึ่งตรงนี้นี่เองที่ญี่ปุ่นยังด้อยกว่าฝรั่งตาน้ำข้าว
และนักเตะอเมริกาใต้ โดยเฉพาะนักเตะบราซิลเลี่ยน แทบจะมีในสายเลือดกันทุกคนเรื่องการสัญชาตญาณในการยิงประตู ซึ่งไม่แแปลกใจเลยว่า ยี่ห้อ Made in Brazil ทำไมถึงเป็นสินค้ายอดนิยมทั่วโลก ในโลกของฟุตบอล