เคยเลิกคบกับเพื่อนเพราะ! ??

เรื่องมันมีอยู่ว่า....

เรากับเพื่อนเราทำงานชมรมของร.ร.ด้วยกัน วันนั้นเป็นวันเสาร์ชมรมก็มีนัดช่วยกันทำกิจกรรมตามปกติ
โดยปกติแล้ว เรากับเพื่อนของเรา (ขอใช้ชื่อเพื่อนคนนั้นว่า A)  เรากับA จะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด โดยเฉพาะเวลาทำงานชมรม เราก็จะถาม A
ตลอดว่า วันนี้จะไปด้วยกันไหม? วันนี้จอไปด้วยนะ ตลอด เราจะทำแบบนี้ทุกครั้ง แล้วพอมาวันเสาร์ เพื่อนสนิทเราอีกคน (ขอแทนชื่อว่า B)  B นัดเราไปรับที่บ้านมัน เพราะมันไม่มีรถ (ไอ้เราก็คิดอยู่ในใจว่า แต่ก่อนตอนเราลำบากมันก็มาส่ง ไปรับมันก็แล้วกัน ไอ้A มันคงขี่รถมันไปเองมั้งไม่เห็นทักมาเลย)
ทีนี้เราก็รีบไปรับB เลยจ้า เพราะอีกอย่างเราต้องให้มันพาไปเอางานด้วย พอไปเอางานเสร็จ เราก็มาทำกิจกรรมที่รร. นัดกันประมาณ 9.00 น.
แต่เพื่อนยังไม่มา เฟลสิคะงานนี้ แล้วตอนนั้นก็ทะเลาะกับเพื่อนในชมรมอีก เราเลยรู้สึกไม่ดี ขอกลับก่อน (ตอนนี้ A ยังไม่มา) เราคิดไงไม่รู้ ทักไปบอก A
ว่า ' จะกลับบ้านแล้วนะ' A  มันก็ยื้อว่าอย่าพึ่งกลับมันกำลังให้น้องไปส่ง (เราก็เออ โล่งอกนึกว่ามันมาไม่ได้ ก็สบายใจเพราะห่วงมันอยู่) เราตอนนั้นคือไม่ไหวแล้ว เราเลยบอกไอ้ B ว่าจะกลับนะ มันก็ตอบ ' เห้ย กลับจริงหรอ'
เราก็เงียบและกลับบ้านไป พอถึงบ้านเราก็ทักบอก  A ว่าถึงบ้านแล้ว มันก็ ' เห้ยยเอาจริงหรอ' คือตอนนั้นมันปกติมาก เราเลยไม่คิดอะไร
พอถึงวันจันทร์ นางไม่คุยกับเราจ้า เพราะปกติจะสนิทกันคุยกันแกล้งกันตลอด พอมาวันจันทร์นางเงียบเลยจ้า เงียบแบบไม่มองหน้า ไม่คุยอะไรทั้งสิ้น
เราก็เอะใจแล้วนะ เราก็คุยกับB ว่า ทำไมวันนี้ A มันไม่คุยกับเราวะ  เราก็สังเกตุพฤติกรรมของเพื่อนที่แปลกไป แปลกขนาด เราเข้าไปนั่งใกล้ลุกหนีเลยจ้าา
เราก็รู้ละ (โกรธกูชัวส์ ) เราก็คิดว่าเดี๋ยวมันคงหายเอง พอวันอังคาร มันก็ยังไม่คุยกับเราอีก เราก็เริ่มรู้สึกกลัวละ ทำให้เพื่อนในกลุ่มของเราคนนึง
(ขอแทนชื่อว่าแมว) แมวมันทักมาถามว่า เรากับA เป็นอะไรกัน ทำไมไม่มองหน้าไม่คุยกันเลย แมวมันก็บอกเราไปคุยกับ A ให้รู้เรื่อง เราเลยตัดสินใจไปคุย
เราก็ถามมันว่าเป็นอะไร ทำไมช่วงนี้ดูซึมๆ มันก็ตอบว่า ' หลายเรื่องแหล่ะ' (ตอบแบบไม่สนใจตอบ) เราก็ถามต่ออีกว่า 'มีอะไรหรอ เล่าให้เราฟังได้ไหม?'
มันก็ยังตอบแบบ ' เรื่องเรียน เรื่องครอบครัว' คือมันไม่ใช่ประเด็นไง เรารู้มันไม่ได้เครียดเรื่องนี้จริงๆหรอก เราก็ส่งสติกเกอร์กวนๆไปสไตล์เรา
ต่อจากนั้น เราก็แคป ไปให้แมวดู ว่าผลตอบรับเป็นไง แมวมันก็เงียบแล้วบอกให้ปรับความเข้าใจกัน พอวันพุธ นางก็ไม่คุยกับเราเหมือนเดิม
เราเลยตัดสินใจทักไปถามอีกรอบ
เรา: โกรธเราเรื่องที่ไม่ไปรับหรอ เราขอโทษนะ แต่เราต้องไปรับพลอยให้มันพาไปเอางานด้วย เราไม่ได้ลืมเทอหรอก
A:  เราไม่ได้โกรธ เราก็แค่นอยด์ เราอาจไม่สำคัญพอ ( พูดไปอีก)
จากนั้นเราก็เงียบไปเลย แมวมันก็ไปคุยให้ ตอนนั้นเราเริ่มไม่โอเคแล้ว ไม่คิดว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้เพื่อนมันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้
เราเข้าไปส่องในเฟสบุ้คมัน ก็เห็นโพสแบบ ' แม่สอนว่าคนเราจะเห็นกันก็ตอนลำบาก' ฉึกแทงใจเลยจ้า ไม่ได้คิดไปเองนะ มันคงไม่ไปโพสด่าแฟนมันหรอกมั้ง แล้วก็เจอโพสที่เบียดเสียดอีกหลายโพส แล้วยังไปเจอหน้าแนะนำตัวว่า ' 'ตอนนั้นคือจุกละ เพื่อนที่เราคิดว่าสนิทกัน แต่เขากลับโพสแบบนั้น คืออะไร ไม่ไหวแล้ว ทั้งไม่คุยด้วยทั้งโพสต่างๆ เราก็ไปปรึกษาไอ้แมว มันก็ไม่รู้จะทำยังไง มันก็บอกว่ารู้สึกไม่ดีเหมือนกันที่เพื่อนเป็นแบบนี้
(แต่เราก็เข้าใจอ่ะนะ เรื่องที่เราคิดว่าเล็กน้อย อาจเป็นเรื่องใหญ่มากของอีกคน) พอวันต่อมา ก็ไม่คุยกันอีกค่ะ เป็นอะไรที่โหดร้ายสำหรับเรามากการที่เพื่อนไม่ยอมคุยด้วย เราก็เอาเรื่องนี้ไปขอคำปรึกษารุ่นพี่ของเรา พี่เขาก็รับฟัง แต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง คุยกับพี่เค้าทุกสิ่งทุกอย่างที่รู้สึก วันนั้นเป็นวันที่ร้องไห้หนักมากกกก (เลิกกับแฟนก็ไม่หนักขนาดนี้ แค่แกล้งๆให้สมบทเฉยๆ) ร้องแบบเออจะตายแล้วพี่หนูทนไม่ไหวแล้ว วันนั้นร้องไห้นานมาก ร้องตั้งแต่ประมาณ หนึ่งทุ่มถึงห้าทุ่ม ตานี่บวมเป่ง หน้าบวมแดงไปหมด (แฟนคอลมาถึงกับตกใจ นึกว่าผี) เป็นอะไรที่ปวดร้าวมาก เพื่อนคนอื่นเขาก็ไม่รู้จะช่วยไงละ แล้วช่วงนั้น
มันเป็นสัปดาห์วันภาษาไทย แล้วห้องเราก็ต้องเตรียมงานบลาๆ ไอ้B  ก็ไปเป็นนางรำอีกมันก็ได้ไปค้างคืนเพื่อจะได้แต่งหน้าทัน และในคืนนั้นเองจ้า
มีตัวละครเพิ่มมาอีกตัว (เหมือนนิยายเนอะชีวิตหนิ เวลาจะแย่ก็แย่ น้ำเน่าไปหมด) (ขอแทนชื่อนางว่า โบ นะ) นางโบนี่ก็ อัพเดตสเตตัสเฟสบุ้ค
ด้วยข้อความที่ว่า ' ทีมเวิร์ค ต้องไม่ทิ้งกัน' อะไรประมาณนี้ จำไม่ค่อยได้ (ไม่อยากจำรกสมอง) เอาละจ้า มหากาพย์ดราม่ามายกใหญ่เลย น้ำมันก๊าดรั่วจ้า
ใสไฟกันยกใหญ่เลยทีนี้ (นางเป็นเพื่อนในกลุ่มของ A  ) ยิ่งทำให้ A  ยิ่งจะโกรธเรามากไปอีก (คือทุกคนอาจจะไม่รู้เรากับนังโบนี่เป็นอะไรกัน จะเล่าย่อๆว่า
เราจ้างรุ่นพี่เรามาถ่ายรูปให้เรา แบบเต็มวัน นางมาขอถ่ายด้วย แต่เราไม่สะดวก เราก็แนะนำนางให้อย่างดีเลยค่ะ แต่นางคงไม่พอใจอ่ะ โพสแขวะเราสิที่นี้
พอนางรู้ว่าเรากับA ทะเลาะกันอยู่ เติมน้ำมันก๊าดสิจ้ะ )  พอถึงตอนเช้า ทีแรกกะจะขาดกิจกรรมไปเลย ไม่อยากไปเจอเรื่องแย่ๆแบบนั้นเลย แต่ก็ตัดสินใจไป
ไปก็ตามคาด อือจ้ะ ชีวิตแค่โดนทำร้าย A ก็เหมือนเดิม เงียบ พอถึงเวลาเข้าแถว เรากับเพื่อนๆก็ลงไปเข้าแถวกัน
ประเด็นคือเพื่อนสนิทเรา ไอ้B ไม่อยู่ ไม่มีคนคุยเลย ยืนเข้าแถวอยู่คนเดียว
ท่ามกลางศัตรู คนที่ไม่ชอบเรา ตอนนั้นรู้สึกแบบโลกมันโหดร้ายกับเราจัง จากเป็นคนที่มีเพื่อนรายล้อม เป็นคนที่ทุกคนเข้าหา
ตอนนี้อยู่แบบโดดเดี่ยวเดียวดายในฝูงจรเข้ ไอ้A  ก็ไม่คุยด้วยแล้ว อยู่ดีๆเราก็เดินไปหลังแถว เดินไปกอดเพื่อนอีกคน แล้วก็ปล่อยโฮออกมา
มันก็ได้แต่ถามว่าร้องไห้ทำไม ใครทำ เราก็อยากตอบนะ แต่พูดไม่ออก ร้องไห้อย่างเดียว ทุกคนคงสมน้ำหน้าเราอ่ะ
พอเลิกแถว เขาก็ให้ไปเข้าไปในหอประชุม ดูเค้าจัดกิจกรรมต่างๆ เราตอนนั้นไม่ต่างกับหุ่นนิ่งมากหน้านี่ไม่เอาอะไรอีกแล้ว อยากตายย จนรุ่นพี่ของเราเข้ามาที่รร.พอดี ( เธอมาได้ทันเวลาพอดี~~) พี่เค้าก็มาทำงานด้วยแหล่ะ มาเคลียร์เรื่องนี้ให้เราด้วย พี่เค้าก็เข้าไปคุยกับ A ให้หายโกรธเรา เพราะมันจะทำงานด้วยกันลำบาก แล้วช่วงใกล้เลิกเรียน พี่เค้าก็มาคุยกับเรา ให้เราได้ระบาย ตอนนั้นก็รู้สึกดีมาก ดีใจด้วยว่าเพื่อนคงจะหายโกรธตัวเองแล้ว
แล้ววันนั้น A  ก็ทักมาคุยกับเราก็ปรับความเข้าใจกัน หลังจากนั้น ก็เป็นวันเข้าค่ายพัฒนารร. เราก็จะไปรับA ตามปกติ แต่ในความโหดร้ายก็ยังมีความเลวร้ายอยู่ ตอนเช้าเรากำลังไปรับเพื่อน เราเกิดอุบัติเหตุ รถจยย.ล้มลากไปกับถนน แต่ด้วยความว่านัดกับเพื่อนไว้และไม่อยากให้มันเสียใจ ได้แต่อดทนและปฏิเสธคนมาช่วยว่าไม่เป็นไร ให้เค้าช่วยเอารถขึ้นให้ แถมยังไม่ไดทำแผล รับขับไปรับเพื่อน ก็ขอโทษมันที่มารับช้า เพราะรถล้ม มันก็ตกใจนิดหน่อย
พอถึงรร.เข้าแถวไม่ทัน A  มันก็ทำหน้าเบื่อนิดหน่อย แต่โชคดีที่เพื่อนเราอีกคน ก็มาสายมันเลยมาทำแผลให้ A ก็พูดขึ้นว่า
'เอ้า นึกว่าล้มเมื่อวาน' กลับขึ้นไปอ่านค่ะ ว่าเราบอกมันว่าไง นางก็ก้มเล่นโทรศัพท์ของนางไปแบบไม่แคร์ พอเข้าค่าย เนื่องจากเราทำงานเอกสาร
และต้องแสดงละคร เปลี่ยนตัวก็ไม่ได้ ก็ต้องเป๋ซ้อมละคร และวิ่งทำงานช่วยคนอื่น ซ้อมละครถึงตีหนึ่ง
เดินกลับไปมาเป็นสิบรอบ แผลบวมสิคะ แต่ก็ต้องทนเพื่องานออกมาดี พอถึงวันแสดงจริงๆ ฝนตกแผลโดนน้ำ ปวดคูณสิบเท่า เพื่อนก็อาบน้ำเข้านอนหมด
เหลือแต่ไอ้ B. ลุกขึ้นมาปูที่นอน หายามาทาให้ อย่างน้อยก็มีมันสนใจ พอถึงเช้าวันออกค่าย วิ่งทำเกียรติบัตร ทั้งโดนดุ ไม่ได้ไปถ่ายรูปรวมกับคนอื่นเลย
เฟลมากค่ะ ทั้งปวดแผลเดินแทบไม่ได้ ยังต้องมานั่งดูคนอื่นแฮปปี้บนความทุกข์ของตัวเอง ก็เลยบาอาจารย์กลับ ทีนี้ค่ะ มาละ A มาบอกว่า ' วันนี้ไปกินหมูทะ
กับพวกโบนะ(นังน้ำมันก๊าดอีกละ)' สรุปโดนเท ขาเป๋กลับบ้านคนเดียว ทั้งร้องไห้ ทุกคนจำได้ไหมที่เราพูดว่า รถล้มแต่ต้องไปรับเพื่อนเพราะนัดมันไว้กลัวเสียใจ' แล้วไงคะทีนี้ โดนเท เท และเท มันคงเอาคืนเราสินะ ตอนนั้นคือแบบนี่สินะที่มันต้องการ เราก็นึกว่าจะดีกันแล้วซะอีก แบ้วทำไมมาทำกับเราแบบนี้
จุกมากค่ะตอนนั้น แถมเค้ายังโพสรักเพื่อนของเค้าอีก  (เบียดเบียนชั้นเข้าปายยย)
  แต่ตอนนั้น ความรู้สึกเราไม่ใช่ นั่นไม่ใช่การหายโกรธเรา แต่มันเป็นเพียง การทำให้เรื่องจบจบไป
หลังจากนั้นเราก็พยายาม เข้าหาA พยายามทุกอย่าง ทักไปคุย ไปเม้น อยากให้กลับมาเหมือนเดิม แต่มันไม่ใช่ค่ะคุณผู้ชม มันไม่ต่างกับเราคุยกับคนแปลกหน้าเลย กับการที่แบบถามคำตอบคำ ส่งแต่สติกเกอร์ร่าเริงแต่คนส่งหน้าบึ้ง อะไรทำนองนี้ จากที่เคยเดินเข้ารร.ด้วยกันทุกวัน มาวันนี้กลายเป็นทิ้งเรา
แล้วเค้าก็เลือกเดินคนเดียว เค้าเลือกเพื่อนของเค้ามากกว่าเชื่อเรา น่าจะอันฟอลเราด้วยมั้งตอนนี้
ตอนนี้เราก็เลือกที่จะเงียบ เพราะมันคือสิ่งที่เพื่อนต้องการให้เป็น
ใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้บ้างมั้ยคะ ?
แล้วถ้าเป็นคุณ คุณจะทำยังไง ?
แล้วเพื่อนเราเลิกคบกับเรา เพียงเพราะเหตุผลนี้จริงๆ หรือเพราะอะไร?  ใครคิดว่ามันน่าจะมีเหตุผลอื่นรบกวนตอบเราด้วยนะ
ตอนนี้เราก็เอาแต่คิดเรื่องนี้ จนหนักสมองไปหมด
ขอบคุณที่อ่านกระทู้เราจนจบค่ะ