เราเป็นโรคกลัวสังคม

ตอนเด็กเราอยู่บ้านแทบไม่ไปไหนเลยจนอายุ 18 เรียนเสร็จกลับบ้าน นอกรร.ไม่เจอเพื่อนเลย
บ้านเราอยู่บ้านนอกมาก ห่างไกลจากเพื่อนและห่างตัวเมืองเกือบ 100 กม. และไม่มีรถโดยสารผ่าน
พอเข้ามหาลัยเราจิตตกปรับตัวไม่ทันพอสมควร ทำไมเราไม่เหมือนคนอื่น เฟดตัวออกมาจากเพื่อน
เรียนไม่รู้เรื่องเลย ไม่มีเพื่อน เข้าไปเรียนก็ไม่สบตาใครเลย เทอมแรกเกรดน้อยมาก เกือบโดนไทร์
จนปี2เราเริ่มเปิดใจให้เพื่อน เริ่มมีเพื่อนนิดหน่อย แต่เพื่อนชวนไปไหนไม่กล้าไป ยิ่งไปห้างไม่เคยไปกับเพื่อนเลย
พ่อกับแม่เคยพาไป 2-3 ครั้ง เพื่อนชวนไปดูหนังเราก็กลัวคนเยอะ เราไม่เคยไป วิตกกังวลกลัวไปทำตัวเอ๋อต้องอับอาย
(เพราะเคยมีเหตุการณ์แบบนี้มาแล้ว) ของในห้างนี่ไม่เคยกินเลย เวลาเพื่อนคุยถึงเรื่องร้านนู้นนั่นเราทำตัวไม่ถูก หน้าชาๆ
กลายเป็นว่าเพื่อนไม่ค่อยคุยด้วยแล้ว อาจเพราะเราทำตัวแปลกๆ ทีนี้เขาไปไหนก็ไม่ชวนแม้แต่ชวนกินข้าว
ถ้าเราไปในที่คนเยอะๆหรือไม่เคยไปเลยเราจะใจเต้นแรงมาก แค่ออกไปซื้อข้าวนอกหอต้องทำใจนานมาก
เราเลยแทบไม่ไปไหนเลย เรียนเสร็จกลับหอ จนตอนนี้เราก็เฟดตัวเองออกมาอีกครั้ง ไม่มีเพื่อนแล้ว และเริ่มไม่กล้าไปเรียนเองคนเดียว
ขาดเรียนหลายวัน เราเรียนอยู่ปีสี่แล้ว ยิ่งคิดมากกว่าประสบการณ์ชีวิตเราน้อยเหลือเกิน เรื่องง่ายๆก็ทำเองไม่ได้ ขึ้นรถไปไหนมาไหนเองไม่ได้
อายุก็ขนาดนี้แล้วกลัวตัวเองไปไม่รอด ไหนจะเครียดเรื่องเรียนใกล้จบ เรื่องหางานอีก พยายามหาไรทำให้ตัวเองมีกำลังใจ แต่ก็ทำได้วันต่อวัน บ้างวันดี บ้างวันบ้า อยู่หอคนเดียวมันเครียดมากๆ จนเริ่มเบลอ คิดวนซ้ำๆเรื่องเดิมๆ ทำไมเราไม่มีสังคมบ้าง คิดย้ำๆแต่ว่าตัวเองผิดปกติ เริ่มกลัวการออกจากห้องมากขึ้น ขอโทษที่พิมวนไปวนมา เราอยากระบาย เครียดมาก