เวลารถเสียร้องหาความมีส่วนร่วมของทุกคน เวลากินเหลาไม่แม้แต่จะกวักมือเรียก ( โมเดลสังคมไทย )

คนไทยที่มีชีวิตมาเกิน 30 ปี หรือมากกว่านั้นผมว่าถ้าทบทวนให้ดีจะรู้สึกงงๆกับประเทศเราพอสมควรว่า ตกลงอยากให้ประชาชนมีส่วนร่วม หรือ ไม่มีส่วนร่วมกับประเทศกันแน่ จึงไม่แปลกใจที่คนไทยส่วนใหญ่จึงมีความรู้สึกร่วมของการเป็นเจ้าของประเทศและจิตสาธารณะน้อยมาก  เทไปให้ครอบครัวใครครอบครัวมันหมด หลายๆปัญหาที่เกิด เช่นปัญหาสังคม ปัญหาคอรัปชั่น ปัญหาระเบียบวินัยชาติ มักจะมีคนโทษว่าคนไทยไม่เห็นแก่ส่วนรวม ไม่เสียสละ ไม่มีจิตสาธารณะ ฯ ซึ่งมันก็จริง แต่มันก็มีเหตุนะ บางเวลาเราคนไทยถูกปลุกให้อยากมีส่วนร่วมกับการพัฒนาประเทศสุดๆไปเลย รู้สึกฮึกเหิม รู้สึกถึงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของและความมีปากมีเสียง อยากมีส่วนร่วมในการพัฒนาชาติอย่างแรงกล้า วันดีคืนดีอารมณ์กลับ กลายเป็น ไม่ต้องยุ่ง ไม่ต้องเกี่ยว ไม่ต้องแสดงความคิดเห็น อยู่เฉยๆนิ่งๆ ปล่อยพี่จัดการแล้วทุกอย่างจะดีเอง ไปทำมากินของตัวเองไป ไปเล่นตรงโน้นไป

เหมือนบางทีประเทศก็เป็นของเราเราทุกคนต้องช่วยกัน  บางทีประเทศก็ไม่ใช่ของเราปล่อยคนรู้ดีเขาจัดการกันเองเถอะอย่าไปยุ่งเขาเลย

วนเวียนกันอยู่อย่างนี้แหละ

หลายๆปัญหาที่ต้องอาศัยความมีส่วนร่วมและจิตรับผิดชอบสาธารณะจึงยากที่จะแก้ไข และมรึนงงต่อไปว่าตกลงอยากให้ตรูมีส่วนร่วมหรือไม่ต้องกันแน่