คิดว่ารักแท้ แต่ที่แท้คือไม่รัก

มีเรื่องที่ต้องการความคิดเห็นจากเพื่อนในพันทิป ขอเริ่มเรื่องเลยแล้วกัน ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง กับผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง คนสองคนได้มารู้จักและตกลงเป็นแฟนกันเมื่อตอนมัธยมต้น คบหาดูใจกันมาตลอดมัธยมปลายฝ่ายหญิงได้โควต้าไปเรียนในเมืองใหญ่ ฝ่ายชายก็เรียนโรงเรียนเดิม ระยะทางที่ไกลกันไม่ได้ทำให้คนทั้งสองหวั่นไหว ทั้งสองยังคงคบกันเรื่อยมาจนเรียนมหาวิทยาลัย จนเรียนจบ หางานทำเก็บเงินสร้างครอบครัวและแล้วคนทั้งสองก็ได้แต่งงานใช้ชีวิตร่วมกัน นับเวลาที่คบกันจนถึงแต่งงานก็ 12 ปี ใช้ชีวิตคู่ร่วมกันมา 3 ปี นับดูแล้วก็ครึ่งชีวิตของทั้งสองคนที่มีกันมา เส้นทางความรักของคนทั้งสองดูเหมือนจะมีความห่างเข้ามาเกี่ยวข้องอยู่เสมอ แต่ทั้งสองก็ผ่านมันมาได้ทุกครั้ง ทั้งสองคนผ่านร้อนผ่านหนาว ดีใจ เสียใจ ร้องไห้ ยิ้ม หัวเราะ มาด้วยกันมากมาย จนมาถึงวันนี้วันที่ฝ่ายหนึ่งกำลังเลือกที่จะจากไปโดยไม่สนใจเรื่องราวต่างๆที่ร่วมฝ่าฟันมาด้วยกัน ไม่ใช่เรื่องของมือที่สาม แต่เป็นเพราะความห่างที่เข้ามาระหว่างคนสองคนอีกครั้ง แต่ความห่างครั้งนี้ไม่เหมือนความห่างครั้งก่อนๆ ความห่างครั้งนี้จะทำให้ทั้งสองคนได้กลับมาใช้ชีวิตที่บ้านเกิดของตัวเอง ได้มาอยู่ใกล้ๆครอบครัวที่รัก เพียงแค่ต้องรอเวลาซักหน่อย แต่เหมือนว่าคราวนี้ความห่างที่ดูเหมือนไม่น่ากลัว ไม่แย่เหมือนที่ผ่านๆมา กำลังจะทำให้ทั้งสองคนต้องเลิกกัน  มันเป็นความต้องการของฝ่ายเดียว  แล้วอีกฝ่ายควรจะต้องทำเช่นไร เวลาที่ผ่านมาไม่ได้พิสูจน์อะไรเลยอย่างนั้นเหรอ นี่หรือรักแท้ เพื่อนๆคิดว่าความรักของคนทั้งสองมันจบง่ายไปมั๊ยกับระยะเวลาที่รักกันมา