เป็นความสงสัยที่เกิดขึ้นมาเป็นระยะๆค่ะ
คือมันเกิดจากตัวเองค่ะ เพราะรู้ตัวเป็นคนฟุ้งซ่าน คิดเยอะ กังวล
มีทรรศนคติลบ ด้วยสาเหตุตอนเด็กๆ อาจจะมีสภาพแวดล้อมแบบนี้ (แม่อาจจะมีทรรศนคติคิดลบด้วย
ก็พยายามศึกษาต้นเหตุ อ่านเรื่อง การทำงานของสมองมนุษย์ อย่างเช่น หนังสือของขุนเขา
อ่านเรื่องคิดบวกเยอะๆ เพื่อให้เปลี่ยนจากความคิดลบเป็นบวก พยายามทำมาตลอด แต่ก็ยังรู้สึกว่า
ยังมีความคิดลบอยู่ เราไม่ได้อยากจะเป็นเลยค่ะ
จึงเสิทหาวิธีทางแก้ไข ก็พบว่า ให้ศึกษาตามแนวพระพุทธศาสนา
คือการปฏิบัติธรรม ฝึกสมาธิ ตามความคิดตัวเอง ว่าคิดอะไรอยู่ พอรู้ว่าคิด ให้รู้ว่าคิด
บ้างทีก็รู้ค่ะว่าคิด แล้วก็จบก็มี แต่บ้างทีก็ห้ามไม่ได้ก็ปล่อยไหลไป (หมายถึงความคิดกังวล ความคิดน้อยใจ ความคิดเรื่องรัก)
อีกเรื่องคือ อยากมีความรักค่ะ แต่ก่อนเคยเป็นคนมีแฟนค่ะ จริงจังกับความรักครั้งนั้นมาก พอเลิกไปสักพักก็โสดยาว 3 ปีกว่า
ในชีวิตก็มีงานทำ มีงานอดิเรก มีเพื่อน ไม่ได้เหงานะคะ แต่มันก็ชอบคิดอยากจะมี
ค่อนข้างชอบคิดเรื่องรัก อยากมีแฟน แต่พอคุยก็ยังไม่ใช่ เจอไม่ดีก็มีค่ะ
อาจจะเพราะว่าเราวิ่งตามมันอยู่รึเปล่าค่ะ คิดว่าที่ผ่านมาตัวเองไม่ได้วิ่งตามนะค่ะ แต่ลึกๆคือก็คิดอยากมี นั้นคือการวิ่งตามใช่มั้ย
เลยอยากทำความเข้าใจมันใหม่ รู้ตัวเลยว่าคิดเรื่องพวกนี้มากเกินไปค่ะ
เรื่องฝึกสมาธิไม่ค่อยมีเวลา แต่เคยไปเข้าคอร์สสั้นๆให้รู้วิธีว่าต้องทำยังไงบ้าง
บวกกับการใช้ชีวิตประจำวันทำให้ไม่สามารถฝึกบ่อยๆได้
แต่ก็พยายามสังเกตุตัวเองเอามากกว่าว่า เรากำลังคิดอะไรอยู่
ผลปรากฎว่า เราตามความคิดตัวเองบ่อยสะจนรู้ว่า
เราขี้หงุดหงิด ...แถมคิดมาก ขี้น้อยใจ (แต่ไม่แสดงออกนะค่ะ)
เผลอๆตามไปตามมา ทำให้เราทำอะไรช้าลง แต่ในชีวิตประจำวันเราต้องทำอะไรเร่งรีบค่ะ มันค่อนข้างขัดกัน
(เคยไปปฏิบัติธรรม แล้วโดนแม่ชีทักมาค่ะว่าเป็นคนขี้น้อยใจ ทั้งที่เค้าไม่รู้ว่าเราเเป็นคนยังไงนะค่ะ)
ซึ่งจริงๆคะ เราเป็นคนขี้น้อยใจ ซึ่งเป็นสันดาร แต่ไม่มีใครรู้ แต่เราปล่อยผ่าน ไม่พูด คิดว่าวางได้ แต่จริงๆก็เก็บเอามาคิดนะค่ะ
เราไม่ได้อยากจะเป็นยังงี้นะคะ หลังๆโตมาพอศึกษาอะไรพวกนี้แล้วก็อ่อที่ผ่านมาเราคิดแบบนี้นะ ตั้งแต่เด็กเลย
รู้ว่าคิด แต่ไม่พูดนี่เอง จนโตมา เริ่มสังเกตุตัวเอง มันติดขัดค่ะ
เรื่องน้อยใจคือเช่น (เหยทำไมเค้าไม่ชวนเรา ทำไมเค้าทำได้ดีกว่าเรานะ บลาๆๆ)
ซึ่งเราอยากแก้จุดนี้มากๆๆๆ เพราะเราตามความคิดแต่ละวัน เป็นพวกชอบคิดไปเองค่ะ แต่ไม่รู้ตัว อาจจะไม่ได้มีผลอะไรมาก
แต่ว่ามันรู้สึกติดขัดเรื่องทรรศคติต่างๆ อยากเป็นคนมีพลังบวกมากกว่านี้ค่ะ เป็นแบบนี้มันก็ทุกข์เพราะความคิดตัวเองด้วยค่ะ
คืออยากถามว่า
1.จะกำจัดเรื่องความคิดขี้น้อยใจออกไปได้ยังไง ...ให้ถาวร
2. เรื่องการฝึกตามคิด ..ฝึกตามความคิดแล้วยังไงต่อค่ะ..รู้ว่าเราคิดอะไรอยู่ แต่ไปต่อไม่ถูกค่ะ เพราะยังไงก็เกิดขึ้นมาใหม่อยู่ดี
เราอยากแก้จุดนี้มากๆ คือเราสงสัยคะ
แก้เรื่องความน้อยใจยังไงและฝึกตามความคิดให้ทันยังไง
คือมันเกิดจากตัวเองค่ะ เพราะรู้ตัวเป็นคนฟุ้งซ่าน คิดเยอะ กังวล
มีทรรศนคติลบ ด้วยสาเหตุตอนเด็กๆ อาจจะมีสภาพแวดล้อมแบบนี้ (แม่อาจจะมีทรรศนคติคิดลบด้วย
ก็พยายามศึกษาต้นเหตุ อ่านเรื่อง การทำงานของสมองมนุษย์ อย่างเช่น หนังสือของขุนเขา
อ่านเรื่องคิดบวกเยอะๆ เพื่อให้เปลี่ยนจากความคิดลบเป็นบวก พยายามทำมาตลอด แต่ก็ยังรู้สึกว่า
ยังมีความคิดลบอยู่ เราไม่ได้อยากจะเป็นเลยค่ะ
จึงเสิทหาวิธีทางแก้ไข ก็พบว่า ให้ศึกษาตามแนวพระพุทธศาสนา
คือการปฏิบัติธรรม ฝึกสมาธิ ตามความคิดตัวเอง ว่าคิดอะไรอยู่ พอรู้ว่าคิด ให้รู้ว่าคิด
บ้างทีก็รู้ค่ะว่าคิด แล้วก็จบก็มี แต่บ้างทีก็ห้ามไม่ได้ก็ปล่อยไหลไป (หมายถึงความคิดกังวล ความคิดน้อยใจ ความคิดเรื่องรัก)
อีกเรื่องคือ อยากมีความรักค่ะ แต่ก่อนเคยเป็นคนมีแฟนค่ะ จริงจังกับความรักครั้งนั้นมาก พอเลิกไปสักพักก็โสดยาว 3 ปีกว่า
ในชีวิตก็มีงานทำ มีงานอดิเรก มีเพื่อน ไม่ได้เหงานะคะ แต่มันก็ชอบคิดอยากจะมี
ค่อนข้างชอบคิดเรื่องรัก อยากมีแฟน แต่พอคุยก็ยังไม่ใช่ เจอไม่ดีก็มีค่ะ
อาจจะเพราะว่าเราวิ่งตามมันอยู่รึเปล่าค่ะ คิดว่าที่ผ่านมาตัวเองไม่ได้วิ่งตามนะค่ะ แต่ลึกๆคือก็คิดอยากมี นั้นคือการวิ่งตามใช่มั้ย
เลยอยากทำความเข้าใจมันใหม่ รู้ตัวเลยว่าคิดเรื่องพวกนี้มากเกินไปค่ะ
เรื่องฝึกสมาธิไม่ค่อยมีเวลา แต่เคยไปเข้าคอร์สสั้นๆให้รู้วิธีว่าต้องทำยังไงบ้าง
บวกกับการใช้ชีวิตประจำวันทำให้ไม่สามารถฝึกบ่อยๆได้
แต่ก็พยายามสังเกตุตัวเองเอามากกว่าว่า เรากำลังคิดอะไรอยู่
ผลปรากฎว่า เราตามความคิดตัวเองบ่อยสะจนรู้ว่า
เราขี้หงุดหงิด ...แถมคิดมาก ขี้น้อยใจ (แต่ไม่แสดงออกนะค่ะ)
เผลอๆตามไปตามมา ทำให้เราทำอะไรช้าลง แต่ในชีวิตประจำวันเราต้องทำอะไรเร่งรีบค่ะ มันค่อนข้างขัดกัน
(เคยไปปฏิบัติธรรม แล้วโดนแม่ชีทักมาค่ะว่าเป็นคนขี้น้อยใจ ทั้งที่เค้าไม่รู้ว่าเราเเป็นคนยังไงนะค่ะ)
ซึ่งจริงๆคะ เราเป็นคนขี้น้อยใจ ซึ่งเป็นสันดาร แต่ไม่มีใครรู้ แต่เราปล่อยผ่าน ไม่พูด คิดว่าวางได้ แต่จริงๆก็เก็บเอามาคิดนะค่ะ
เราไม่ได้อยากจะเป็นยังงี้นะคะ หลังๆโตมาพอศึกษาอะไรพวกนี้แล้วก็อ่อที่ผ่านมาเราคิดแบบนี้นะ ตั้งแต่เด็กเลย
รู้ว่าคิด แต่ไม่พูดนี่เอง จนโตมา เริ่มสังเกตุตัวเอง มันติดขัดค่ะ
เรื่องน้อยใจคือเช่น (เหยทำไมเค้าไม่ชวนเรา ทำไมเค้าทำได้ดีกว่าเรานะ บลาๆๆ)
ซึ่งเราอยากแก้จุดนี้มากๆๆๆ เพราะเราตามความคิดแต่ละวัน เป็นพวกชอบคิดไปเองค่ะ แต่ไม่รู้ตัว อาจจะไม่ได้มีผลอะไรมาก
แต่ว่ามันรู้สึกติดขัดเรื่องทรรศคติต่างๆ อยากเป็นคนมีพลังบวกมากกว่านี้ค่ะ เป็นแบบนี้มันก็ทุกข์เพราะความคิดตัวเองด้วยค่ะ
คืออยากถามว่า
1.จะกำจัดเรื่องความคิดขี้น้อยใจออกไปได้ยังไง ...ให้ถาวร
2. เรื่องการฝึกตามคิด ..ฝึกตามความคิดแล้วยังไงต่อค่ะ..รู้ว่าเราคิดอะไรอยู่ แต่ไปต่อไม่ถูกค่ะ เพราะยังไงก็เกิดขึ้นมาใหม่อยู่ดี
เราอยากแก้จุดนี้มากๆ คือเราสงสัยคะ