จขกท.อายุ 37 ปีครับ มีครอบครัวแล้ว มีลูก 1 คน ปัจจุบันเป็นเซลครับ ภรรยาทำอาชีพอิสระมาปีกว่าๆครับ ก็มีขายของในอินเตอร์เน็ตด้วย จริงๆครอบครัวก็อยู่แบบปกติทั่วไปครับ แต่ด้วยความที่ผมเป็นเซล ก็ทำให้เจอคนเยอะมากครับ หลายครั้งเวลาเจอคนที่ลูกค้ามีฐานะมากๆ ก็รู้สึกดีนะครับ พยายามจะเรียนรู้มุมมองพวกนี้มาตลอด แต่หลายครั้งก็กลับมามองที่ตัวเองแล้วรู้สึกท้อมาก รู้ว่ารายได้เราก็มีแค่นี้ มันก็คงไปไม่ได้กว่านี้หรอก อีกอย่างอายุก็เริ่มมากเกินไปแล้ว จะให้ไปเริ่มต้นทำธุรกิจก็กลัวครับ บางทีรู้ว่าจะต้องทำยังไง แต่กลัวที่จะเสี่ยงครับ เพราะภาระครอบครัวก็มีครับ
จริงๆผมเองก็มีเพื่อนที่เป็นหัวการค้า หรือทำธุรกิจรวยๆหลายคน ลึกๆก็ชอบศึกษามุมมองชอบฟังเรื่องต่างๆพวกเค้านะครับ หลายครั้งพอฟังก็รู้สึกเหมือนมีแรงบันดาลใจนะ รู้สึกว่าเค้าเก่งกันจัง แต่บางทีกลับมาบ้านก็แอบนอยๆ เพราะคิดว่าเราไม่มีทางทำได้หรอก หลายอย่างมันไม่เอื้ออำนวยเลยครับ และพอคิดมากได็จิตตกครับ ยิ่งเวลาไปงานเลี้ยงรุ่นหรือรวมเพื่อน ผมไม่ค่อยอยากไปเลยครับ หลายคนมีแต่รวยๆขับเบนซ์ขับบีเอ็ม ขนาดเศรษฐกิจแบบนี้ยังออกรถใหม่ซื้อบ้านใหม่กันเยอะ ลูกก็ได้เรียนโรงเรียนแพงๆ แถมได้เที่ยวเมืองนอกตลอด คือผมก็ไม่ได้อิจฉาน่ะ แต่แค่แอบรู้สึกเฟลๆ เหมือนโตมาด้วยกัน รุ่นเดียวกัน แต่ผม 37 แล้วก็ยังเป็นมนุษย์เงินเดือนอยู่ ในขณะที่แต่ละคนมีกิจการมีธุรกิจกันหมด ผมเลยเลือกที่จะออกห่างเพื่อนพวกนั้นครับ ไม่ใช่เพื่อนไม่ดีนะ เพื่อนหลายคนดีมากครับ แต่ผมต้องห่างเพราะผมยิ่งคบยิ่งได้เจอบ่อยๆก็ยิ่งรู้สึกด้อยค่าในตัวเองมากขึ้นไปเรื่อยๆ มันเหมือนเราเห็นความต่างมากเกินไป บางทีหลายเรื่องผมก็ไม่รู้จะคุยอะไร จนทำให้เรารู้สึกแย่ไปเอง ทั้งที่เพื่อนเหล่านั้นคงไม่ได้คิดอะไรเลย และบางคนเคยช่วยเหลือผมตลอดด้วย ผมผิดมั้ยที่ผมตัดสินใจแบบนี้ครับ
เวลาได้คบเพื่อนรวย ทำไมถึงกลับรู้สึกแบบนี้ครับ
จริงๆผมเองก็มีเพื่อนที่เป็นหัวการค้า หรือทำธุรกิจรวยๆหลายคน ลึกๆก็ชอบศึกษามุมมองชอบฟังเรื่องต่างๆพวกเค้านะครับ หลายครั้งพอฟังก็รู้สึกเหมือนมีแรงบันดาลใจนะ รู้สึกว่าเค้าเก่งกันจัง แต่บางทีกลับมาบ้านก็แอบนอยๆ เพราะคิดว่าเราไม่มีทางทำได้หรอก หลายอย่างมันไม่เอื้ออำนวยเลยครับ และพอคิดมากได็จิตตกครับ ยิ่งเวลาไปงานเลี้ยงรุ่นหรือรวมเพื่อน ผมไม่ค่อยอยากไปเลยครับ หลายคนมีแต่รวยๆขับเบนซ์ขับบีเอ็ม ขนาดเศรษฐกิจแบบนี้ยังออกรถใหม่ซื้อบ้านใหม่กันเยอะ ลูกก็ได้เรียนโรงเรียนแพงๆ แถมได้เที่ยวเมืองนอกตลอด คือผมก็ไม่ได้อิจฉาน่ะ แต่แค่แอบรู้สึกเฟลๆ เหมือนโตมาด้วยกัน รุ่นเดียวกัน แต่ผม 37 แล้วก็ยังเป็นมนุษย์เงินเดือนอยู่ ในขณะที่แต่ละคนมีกิจการมีธุรกิจกันหมด ผมเลยเลือกที่จะออกห่างเพื่อนพวกนั้นครับ ไม่ใช่เพื่อนไม่ดีนะ เพื่อนหลายคนดีมากครับ แต่ผมต้องห่างเพราะผมยิ่งคบยิ่งได้เจอบ่อยๆก็ยิ่งรู้สึกด้อยค่าในตัวเองมากขึ้นไปเรื่อยๆ มันเหมือนเราเห็นความต่างมากเกินไป บางทีหลายเรื่องผมก็ไม่รู้จะคุยอะไร จนทำให้เรารู้สึกแย่ไปเอง ทั้งที่เพื่อนเหล่านั้นคงไม่ได้คิดอะไรเลย และบางคนเคยช่วยเหลือผมตลอดด้วย ผมผิดมั้ยที่ผมตัดสินใจแบบนี้ครับ