ก่อนอื่นต้องบอกเลยนะว่าเราสมัครพันธิปเพื่อบอกเธอ..
เริ่มจากเมื่อเกือบสิบปีก่อน ตอนเราเป็น นศ พยาบาลที่มหาลัยเชียงใหม่ ที่นั่นที่ทำให้เราได้เจอเธอ เธอคือคุณหมอหนุ่มรูปงาม เรียนเก่ง หล่อ สุขุม โปร์ไฟล์ดีเว่อ ส่วนเราน่ะหรอ เป็นเด็กบ้านนอกตัวดำๆ หน้าตาบ้านๆและบานๆคนหนึ่ง ที่ไม่มีอะไรเทือบกับเธอได้เลย มันก็คงเปรียบเหมือนจิ้งจกตุ๊กแกบนฝาผนังที่มองเจ้าชายรูปงาม แต่ก็ช่างเถอะ เอาเป็นว่าเราชอบเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอตอนที่อยู่วอร์ดออร์โท แวบแรกที่เห็นคือตกหลุมเลย หลุมอะไรไม่รู้แต่ไม่สามารถขึ้นมาได้จากหลุมนั้นเกือบสิบปีแล้ว เราพยายามหาชื่อเธอ หาข้อมูลเกี่ยวกับเธอทุกอย่าง แต่ที่หาได้คือชื่อ นามสกุล และเฟสบุ๊ค หาเฟสเจอคือตื่นเต้นมาก ทั้งดีใจทั้งกลัว กลัวเปิดไปเห็นรูปคู่55 แต่ก็ไม่เป็นไรมันเป็นรักข้างเดียว รักที่จิ้งจกเฝ้ามองเจ้าชาย รักที่ไม่หวังอะไร เพราะไม่มีหวัง เพราะไม่มีแม้แต่เสี้ยวของเส้นผมของเราในสายตาเขาอยู่แล้ว แต่ก็แอบหวังนะ ถึงมันจะลึกมากก็ตาม รู้ไหมเราเฝ้ามอง เฝ้ารอคอยเธอทุกวันหวังว่าจะได้เจอ แต่ก็นับครั้งได้ แต่ทุกครั้งที่เจอนี่หัวใจแทบจะหลุดออกไปเต้นอยู่บนดวงจันทร์เลย ขนาดเรามีแฟนนะยังไม่เคยรู้สึกแบบนี้ จนวันที่เราจบ เหมือนทุกอย่างจะจบลงแค่นั้น แต่วันหนึ่งเราก็เจอเธออีกครั้งที่ รพ เอกชลแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ที่เราทำงานอยู่ เราดีใจมากกก อยากคนที่ไม่อยากไปทำงาน กลับอยากไปทำงานทุกๆวันที่เธอมาออกตรวจ แต่ก็เหมือนหัวหน้าเป็นใจมาก จัดเวรมาทีไรแทบจะไม่ได้มาวันที่เธอมาเลย 555 แต่แล้ววันหนึ่งเธอก็หายไปอย่างไรร่องรอย เรารอเธอทุกวัน ทุกเดือน จนผ่านไปเป็นปี เราเอาชื่อเทอไปค้นหาในเนตถึงได้รู้ว่าเธอย้ายไปทำงานที่ รพ.พระมงกุฎ แต่เราก็ไม่ได้อยู่เชียงใหม่แล้วเหมือนกันด้วยเหตุผลหลายอย่าง เราพยายามแอดเฟสบุ๊คไปหลายครั้งแต่..เขาไม่รับเลยสักครั้ง ไม่รุ้ว่าไม่รับเองหรือแฟนเขาต้องสกรีนก่อน แต่อยากบอกนะว่าคิดถึง คึดถึงทุกวัน..จิ้งจกที่เฝ้ามองเจ้าชาย อยากให้เธอได้มาเห็นกระทู้นี้นะ ถึงแม้ตอนนี้เธออาจจะมีแฟนหรือแต่งงานแล้ว เราก็ไม่รู้ แต่มันเป็นความรู้สึกที่เราไม่เคยรู้สึกกับใครแม้กระทั่งกับแฟนเรา เรารู้ว่ามันไร้สาระมากเพราะแอบชอบคนที่ไม่เคยแม้แต่จะคุยหรือรู้จักกันเลย ตอนแรกเราก็คิดว่าเราคงรู้สึกคลั่งไคล้ในความหล่อ น่ารักของเธอเหมือนคนอื่นๆ แต่นี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้วความรู้สึกมันก็ยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง เราแอบหวังว่าจะมีปาฏิหารหรืออะไรก็ได้ให้เธอมาเห็นกระทู้นี้ เรารอนะ และจะรอจนกว่า...แก่เลอะเลือนจนสมองเสื่อมหรือเป็นอัลไซเมอร์ และจะส่องเฟสเธอทุกๆวัน รู้ว่ามันไม่มีหวังและไม่มีประโยชน์อะไรแต่รู้ไหมมันคือกำลังใจของเรา รัก...
ความหวังของจิ้งจกบนฝาผนังที่เฝ้ามองเจ้าชาย..
เริ่มจากเมื่อเกือบสิบปีก่อน ตอนเราเป็น นศ พยาบาลที่มหาลัยเชียงใหม่ ที่นั่นที่ทำให้เราได้เจอเธอ เธอคือคุณหมอหนุ่มรูปงาม เรียนเก่ง หล่อ สุขุม โปร์ไฟล์ดีเว่อ ส่วนเราน่ะหรอ เป็นเด็กบ้านนอกตัวดำๆ หน้าตาบ้านๆและบานๆคนหนึ่ง ที่ไม่มีอะไรเทือบกับเธอได้เลย มันก็คงเปรียบเหมือนจิ้งจกตุ๊กแกบนฝาผนังที่มองเจ้าชายรูปงาม แต่ก็ช่างเถอะ เอาเป็นว่าเราชอบเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอตอนที่อยู่วอร์ดออร์โท แวบแรกที่เห็นคือตกหลุมเลย หลุมอะไรไม่รู้แต่ไม่สามารถขึ้นมาได้จากหลุมนั้นเกือบสิบปีแล้ว เราพยายามหาชื่อเธอ หาข้อมูลเกี่ยวกับเธอทุกอย่าง แต่ที่หาได้คือชื่อ นามสกุล และเฟสบุ๊ค หาเฟสเจอคือตื่นเต้นมาก ทั้งดีใจทั้งกลัว กลัวเปิดไปเห็นรูปคู่55 แต่ก็ไม่เป็นไรมันเป็นรักข้างเดียว รักที่จิ้งจกเฝ้ามองเจ้าชาย รักที่ไม่หวังอะไร เพราะไม่มีหวัง เพราะไม่มีแม้แต่เสี้ยวของเส้นผมของเราในสายตาเขาอยู่แล้ว แต่ก็แอบหวังนะ ถึงมันจะลึกมากก็ตาม รู้ไหมเราเฝ้ามอง เฝ้ารอคอยเธอทุกวันหวังว่าจะได้เจอ แต่ก็นับครั้งได้ แต่ทุกครั้งที่เจอนี่หัวใจแทบจะหลุดออกไปเต้นอยู่บนดวงจันทร์เลย ขนาดเรามีแฟนนะยังไม่เคยรู้สึกแบบนี้ จนวันที่เราจบ เหมือนทุกอย่างจะจบลงแค่นั้น แต่วันหนึ่งเราก็เจอเธออีกครั้งที่ รพ เอกชลแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ที่เราทำงานอยู่ เราดีใจมากกก อยากคนที่ไม่อยากไปทำงาน กลับอยากไปทำงานทุกๆวันที่เธอมาออกตรวจ แต่ก็เหมือนหัวหน้าเป็นใจมาก จัดเวรมาทีไรแทบจะไม่ได้มาวันที่เธอมาเลย 555 แต่แล้ววันหนึ่งเธอก็หายไปอย่างไรร่องรอย เรารอเธอทุกวัน ทุกเดือน จนผ่านไปเป็นปี เราเอาชื่อเทอไปค้นหาในเนตถึงได้รู้ว่าเธอย้ายไปทำงานที่ รพ.พระมงกุฎ แต่เราก็ไม่ได้อยู่เชียงใหม่แล้วเหมือนกันด้วยเหตุผลหลายอย่าง เราพยายามแอดเฟสบุ๊คไปหลายครั้งแต่..เขาไม่รับเลยสักครั้ง ไม่รุ้ว่าไม่รับเองหรือแฟนเขาต้องสกรีนก่อน แต่อยากบอกนะว่าคิดถึง คึดถึงทุกวัน..จิ้งจกที่เฝ้ามองเจ้าชาย อยากให้เธอได้มาเห็นกระทู้นี้นะ ถึงแม้ตอนนี้เธออาจจะมีแฟนหรือแต่งงานแล้ว เราก็ไม่รู้ แต่มันเป็นความรู้สึกที่เราไม่เคยรู้สึกกับใครแม้กระทั่งกับแฟนเรา เรารู้ว่ามันไร้สาระมากเพราะแอบชอบคนที่ไม่เคยแม้แต่จะคุยหรือรู้จักกันเลย ตอนแรกเราก็คิดว่าเราคงรู้สึกคลั่งไคล้ในความหล่อ น่ารักของเธอเหมือนคนอื่นๆ แต่นี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้วความรู้สึกมันก็ยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง เราแอบหวังว่าจะมีปาฏิหารหรืออะไรก็ได้ให้เธอมาเห็นกระทู้นี้ เรารอนะ และจะรอจนกว่า...แก่เลอะเลือนจนสมองเสื่อมหรือเป็นอัลไซเมอร์ และจะส่องเฟสเธอทุกๆวัน รู้ว่ามันไม่มีหวังและไม่มีประโยชน์อะไรแต่รู้ไหมมันคือกำลังใจของเรา รัก...