สวัสดีค่ะ กระทู้นี้ตั้งต้นมาจากการสนทนากับเพื่อนสนิทคนหนึ่งที่ผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมา แล้วเราตัดสินใจเล่าประสบการณ์ชีวิตของเราไป เราพบว่ามันช่วยเสริมสร้างกำลังใจให้เพื่อนเรามีแรงก้าวต่อ จึงตัดสินใจใช้พื้นที่เล็ก ๆ ในพันทิพย์ถ่ายทอดเรื่องราวให้ทุกคนได้อ่านค่ะ ตอนนี้เราอายุ 19 จะ 20 ในอีกไม่นาน
เรื่องราวที่จะเล่าทั้งหมดนี้เป็นปัญหาที่เกิดขึ้นจริงนะคะ บางส่วนอาจจะงง ๆ ลำดับแปลกๆต้องขออภัยค่ะ ขอละสถานที่และบุคคลที่เกี่ยวข้องเอาไว้ด้วยนามสมมุตินะคะ มีเนื้อหาของความรุนแรงในบางจุดใช้วิจารณญาณ ขอให้เป็นทั้งอุทาหรณ์และเป็นกำลังใจให้กับทุกคนที่ท้อแท้นะคะ ;)
ช่วงที่ 1 ปัญหาครอบครัว
พื้นเพเราเป็นคนต่างจังหวัดอาศัยอยู่ทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือครอบครัวประกอบไปด้วยคุณพ่อ คุณแม่ และตัวเราเองค่ะ (แทนทั้งสองท่านว่า ป๊า, ม๊านะคะ) ถึงจะอยู่กันแค่สามคน แต่ด้วยความที่เป็นคนจีนจึงมีญาติเยอะมาก ๆ แต่ทุกคนอยู่ที่กรุงเทพค่ะ
เราเติบโตขึ้นมาด้วยความรักของท่านทั้งสอง เป็นเด็กผู้หญิงเอาแต่ใจร่าเริงพูดมากอย่างที่เด็กปกติเป็นนั่นแหละค่ะ เอาแต่ซนไปวัน ๆ โดยยังไม่ได้รับรู้เลยว่าปัญหาใหญ่กำลังจะเกิดขึ้น
ทุกอย่างเริ่มต้นตอนช่วงประถมปีที่สามค่ะ เราสัมผัสได้ว่าบรรยากาศในบ้านไม่เหมือนเดิม ป๊าม๊าทะเลาะกันต่อหน้าเราบ่อยมากจนเราแทบทนไม่ได้ต้องหนีไปแอบร้องไห้ในตู้เสื้อผ้าตลอด แล้วหลังจากเหตุการณ์นั้นทุกอย่างก็เลวร้ายลงเรื่อย ๆ จนในที่สุดป๊าก็ตัดสินใจจะกลับมาทำงานที่กรุงเทพ ให้เรากับม๊าอยู่กันสองคนโดยจะโทรมาคุยและส่งเงินมาให้ค่ะ
ช่วงนั้นเรากับม๊าอยู่กันแบบขัดสนพอสมควร สามเดือนแรกม๊าจะเป็นคนรับโทรศัพท์ป๊าเองเสมอ ๆ เพราะอยู่ติดบ้านขายของไปเลี้ยงลูกไป แต่หลัง ๆ ม๊าเริ่มหายออกจากบ้านไปบ่อย ๆ เลยกลายเป็นเราที่รับโทรศัพท์แทน และไม่เคยตอบป๊าได้สักครั้งว่าม๊าไปไหน ได้แต่หัวเราะแห้ง ๆ กลับไป จากที่หายไปครั้งละชั่วโมงเริ่มขยับมากขึ้นจนเคยหายไปทั้งคืน จนมันมาถึงจุดที่ทุกอย่างแตกหัก ม๊าบอกให้เราโทรไปขอเงินป๊าเพิ่มทั้ง ๆ ที่เพิ่งขอไป
เรา : ป๊าคะเดี๋ยวโอนเงินเพิ่มให้ได้มั้ยคะ ม๊าบอกว่าต้องใช้เพิ่มอ่ะค่ะ
ป๊า : (เงียบ)
เรา : ป๊าได้ยินหนูมั้ยคะ...
ป๊า : (ถอนหายใจแล้วเรียกชื่อเรา) อยู่ที่นั่นลำบากมั้ย
เรา : ก็ไม่นะปกติอ่ะ
ป๊า : หนูโกรธป๊ามั้ยที่ทิ้งให้หนูกับม๊าอยู่กันสองคน ป๊าขอโทษนะที่ไม่ได้เรื่องเลย
เรา : ป๊าทำไมพูดงั้นอ่ะ ก็ไปทำงานไม่ใช่เหรอจะโกรธได้ไง
ป๊า : งั้นป๊าถามหนูหน่อย
เรา : อื้อ ถามว่า
"ถ้าต้องเลือกระหว่างป๊ากับม๊า หนูจะเลือกอยู่กับใคร"
เราจำประโยคนั้นได้แม่นมาก ๆ น้ำเสียงป๊าผ่านมือถือกับความรู้สึกเรามันปนกันมั่ว สองสัปดาห์ญาติ ๆ ทุกคนก็มาจากกรุงเทพพร้อมกับป๊าที่กลับมาด้วย แล้วทุกคนก็เคลียร์กันค่ะ จนในที่สุดก็สรุปได้ว่าให้ป๊ากลับมาดูแลเราจนจบ ป.6 แล้วจะย้ายไปกรุงเทพฯ ตอนนั้นไม่คิดเลยค่ะว่ามันจะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น
[บันทึกชีวิต] จากเด็กใจแตกคิดฆ่าตัวตายสู่นักศึกษามหาวิทยาลัยที่มีความฝัน
เรื่องราวที่จะเล่าทั้งหมดนี้เป็นปัญหาที่เกิดขึ้นจริงนะคะ บางส่วนอาจจะงง ๆ ลำดับแปลกๆต้องขออภัยค่ะ ขอละสถานที่และบุคคลที่เกี่ยวข้องเอาไว้ด้วยนามสมมุตินะคะ มีเนื้อหาของความรุนแรงในบางจุดใช้วิจารณญาณ ขอให้เป็นทั้งอุทาหรณ์และเป็นกำลังใจให้กับทุกคนที่ท้อแท้นะคะ ;)
ช่วงที่ 1 ปัญหาครอบครัว
พื้นเพเราเป็นคนต่างจังหวัดอาศัยอยู่ทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือครอบครัวประกอบไปด้วยคุณพ่อ คุณแม่ และตัวเราเองค่ะ (แทนทั้งสองท่านว่า ป๊า, ม๊านะคะ) ถึงจะอยู่กันแค่สามคน แต่ด้วยความที่เป็นคนจีนจึงมีญาติเยอะมาก ๆ แต่ทุกคนอยู่ที่กรุงเทพค่ะ
เราเติบโตขึ้นมาด้วยความรักของท่านทั้งสอง เป็นเด็กผู้หญิงเอาแต่ใจร่าเริงพูดมากอย่างที่เด็กปกติเป็นนั่นแหละค่ะ เอาแต่ซนไปวัน ๆ โดยยังไม่ได้รับรู้เลยว่าปัญหาใหญ่กำลังจะเกิดขึ้น
ทุกอย่างเริ่มต้นตอนช่วงประถมปีที่สามค่ะ เราสัมผัสได้ว่าบรรยากาศในบ้านไม่เหมือนเดิม ป๊าม๊าทะเลาะกันต่อหน้าเราบ่อยมากจนเราแทบทนไม่ได้ต้องหนีไปแอบร้องไห้ในตู้เสื้อผ้าตลอด แล้วหลังจากเหตุการณ์นั้นทุกอย่างก็เลวร้ายลงเรื่อย ๆ จนในที่สุดป๊าก็ตัดสินใจจะกลับมาทำงานที่กรุงเทพ ให้เรากับม๊าอยู่กันสองคนโดยจะโทรมาคุยและส่งเงินมาให้ค่ะ
ช่วงนั้นเรากับม๊าอยู่กันแบบขัดสนพอสมควร สามเดือนแรกม๊าจะเป็นคนรับโทรศัพท์ป๊าเองเสมอ ๆ เพราะอยู่ติดบ้านขายของไปเลี้ยงลูกไป แต่หลัง ๆ ม๊าเริ่มหายออกจากบ้านไปบ่อย ๆ เลยกลายเป็นเราที่รับโทรศัพท์แทน และไม่เคยตอบป๊าได้สักครั้งว่าม๊าไปไหน ได้แต่หัวเราะแห้ง ๆ กลับไป จากที่หายไปครั้งละชั่วโมงเริ่มขยับมากขึ้นจนเคยหายไปทั้งคืน จนมันมาถึงจุดที่ทุกอย่างแตกหัก ม๊าบอกให้เราโทรไปขอเงินป๊าเพิ่มทั้ง ๆ ที่เพิ่งขอไป
เรา : ป๊าคะเดี๋ยวโอนเงินเพิ่มให้ได้มั้ยคะ ม๊าบอกว่าต้องใช้เพิ่มอ่ะค่ะ
ป๊า : (เงียบ)
เรา : ป๊าได้ยินหนูมั้ยคะ...
ป๊า : (ถอนหายใจแล้วเรียกชื่อเรา) อยู่ที่นั่นลำบากมั้ย
เรา : ก็ไม่นะปกติอ่ะ
ป๊า : หนูโกรธป๊ามั้ยที่ทิ้งให้หนูกับม๊าอยู่กันสองคน ป๊าขอโทษนะที่ไม่ได้เรื่องเลย
เรา : ป๊าทำไมพูดงั้นอ่ะ ก็ไปทำงานไม่ใช่เหรอจะโกรธได้ไง
ป๊า : งั้นป๊าถามหนูหน่อย
เรา : อื้อ ถามว่า
"ถ้าต้องเลือกระหว่างป๊ากับม๊า หนูจะเลือกอยู่กับใคร"
เราจำประโยคนั้นได้แม่นมาก ๆ น้ำเสียงป๊าผ่านมือถือกับความรู้สึกเรามันปนกันมั่ว สองสัปดาห์ญาติ ๆ ทุกคนก็มาจากกรุงเทพพร้อมกับป๊าที่กลับมาด้วย แล้วทุกคนก็เคลียร์กันค่ะ จนในที่สุดก็สรุปได้ว่าให้ป๊ากลับมาดูแลเราจนจบ ป.6 แล้วจะย้ายไปกรุงเทพฯ ตอนนั้นไม่คิดเลยค่ะว่ามันจะเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น