ใครเคยมีความรู้สึกเเบบ อึดอัด หดหู่ ทั้งๆที่ชีวิตเเฮปปี้มั้ยคะ

คือเรามีชีวิตที่ค่อนข้างดีมากเลย บ้านเราไม่ได้มีฐานนะมาก มีเพื่อนที่ดี การเรียนโอเค ความสัมพันธ์กับคนในบ้านเราก็ดี เเต่จะมีบางครั้งที่ เราน้อยใจ จนไม่อยากออกจากห้องด้วยซ้ำ บ้านเราเป็นเหมือนครอบครัวในละคร ตรงที่ว่า พูดอะไรไม่ค่อยได้ เราโตมาด้วยคำเปรียบเทียบจากพ่อเเม่ ว่าลูกบ้านนั้นอย่างนี้ดีอย่างนั้น ทั้งที่เราขายของหาเงินให้พ่อเเม่ ตั้งเเต่ม.1 รวมๆเงินทั้งหมดเเล้ว หลายเเสนเลยด้วยซ้ำเหมือนเเม่ไม่เคยภูมิใจเลย เรายอมรับว่า เราอาจจะทำตัวไม่ดี เช่นอาจจะไม่ได้ช่วยงานบ้าน เเต่เพราะการบ้านเราก็เยอะมากทั้งกิจกรรม ทั้งเรื่องการสอบ เมื่อก่อนเราก็จะเถียงนะ เเต่ตอนนี้เราไม่อยากเเม้กระทั่งพูดเช่น เรานั่งเล่นคอมอยู่ เพื่อนเเถวบ้านเดินไปเรียนพิเศษ เเม่เราก็พูดมาเเล้วว่า เค้าไปเรียนทุกวันเลยเนอะเก่งจัง เราจะทำการบ้านก็ไม่มี มหาลัยที่เราจะเข้ายังไม่มี เรายกโน้ตบุ๊คเข้าห้อง ไม่อยากพูดด้วยเลย ยอมทนร้อนในห้องดีกว่า นั่งฟัง เราคิดว่าเรานั่งฟังมา 10 กว่าปีมันพอเเล้ว ไม่อยากรู้สึกเเย่ไปมากกว่านี้ รู้มั้ยคะ มีหลายช่วงมากที่เราอยู่กับเเม่ 2 คนไม่ได้เลย เเม่ด่าเรากระทั่งในร้านพิซซ่า เราร้องไห้คาร้านก็ป็นมาเเล้ว เรารักเเม่เรานะคะ รักมาก จนไม่อยากรู้สึกเเย่ไปมากกว่านี้ การเรียน เเม่ไม่เคยพูดให้กำลังใจเราเลย พอเราบอกว่าเราอยากเข้าคณะนี้นะ เเม่เราจะพูดว่า เรียนเเบบนี้นี่นะ โง่เเบบนี้นี่นะ เราไม่อยากให้ทุกคนมองเเม่เราไม่ดีนะคะ เเต่ก็มันอดไม่ได้จริงๆ มันอึดอัด นั่งอยู่ในห้อง ไม่ยุ่งไม่คุยกับใคร เลย ง่ายกว่า ระหว่างนั่งพิมพ์นี่เราก็นั่งร้องไห้ไป
ยิ่งพอเรามีเพื่อนบ้านที่ไม่ดีด้วย ฮึฮึ บ้านเราค่อนข้างที่จะเป็นบ้านที่คนในหมู่บ้านจับตามองเพื่อนนินทา ยิ่งกดดันเราอีก กลับมาจาก รร เราก็มุ่งเข้าห้องเลย กินข้าวในห้องคนเดียว อาบน้ำดึกๆ จะได้ไม่ต้องเจอใคร