ใครเคยเก็บอะไรมาคิดในใจไว้เยอะ จนกลายเป็นคนไม่ร่าเริงบ้าง

ไม่เกริ่น ไม่อะไรนะคะ เริ่มเลย ทุกช่วงวัยเรียนของเราจนถึงตอนนี้ เจอแต่ปัญหาเรื่องเพื่อน มันเก็บทุกอย่างมาคิดตั้งแต่มัธยมต้นแล้ว เรารู้สึกว่าเป็นคนเข้ากับเพื่อนยาก แบบพูดหยอกล้อ ทะลึ่ง อะไรไม่เก่ง เพราะห่วงความรู้สึกของคนอื่นมากไป กลัวเค้าจะเกลียดเรา แล้วทุกๆช่วงชั้น มัธยม จนถึงตอนนี้มหาลัย เราจะมีกลุ่มเพื่อน แต่เราเป็นคนที่มีความสำคัญน้อยสุดเสมอถ้าไม่มีอะไรเด่น เราเป็นคนไม่พูดคำหยาบ ไม่พูดตรงๆเลยชอบเก็บอะไรมาคิดแล้วระบายความรู้สึกออกมาให้เพื่อนอีกคนฟัง(มันเหมือนนิสัยของเราอ่ะ ถ้าจะให้เป็นคนพูดตรงย้อนแย้งกับนิสัยมันทำไม่ได้) เราแค่อยากรักษาความสัมพันธ์กับเพื่อนเอาไว้ กลัวว่าถ้าพูดตรงๆ แล้วอาจจะทะเลาะกัน
   
    เพื่อนที่เราคบอยู่เป็นกลุ่ม ไม่ค่อยจะสนิทมากแบบด่าพ่อล่อแม่ แล้วบวกกับเราไม่พูดคำหยาบด้วย เลยดูไม่สนิทเหมือนเพื่อนคนอื่นๆในกลุ่ม จนเพื่อนๆเค้ามักจะโม้ จะชวน จะคุยอะไรกันเอง แล้วเราเข้าไม่ถึง พยายามเฮฮานะ แต่รู้สึกว่าเข้ากันไม่ได้ เพื่อนไม่ค่อยสนใจ เลยรู้สึกว่าฝืนไป มันอึดอัด ร่าเริงไม่ลง จนเมื่อเราเก็บความทุกข์มาเรื่อยๆ บางวันก็เลยกลายเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูดกับเพื่อนไปเลย เราเป็นคนร่าเริงนะกับเพื่อนที่ร่าเริงด้วย แต่ไม่ได้ร่าเริงกับทุกคน เราเป็นคนขี้เกรงใจด้วย

   มันก็จะมีอีกปัญหาก็คือ เมื่อเราสำคัญน้อยสุดแล้ว ในกลุ่มก็จะมีคล้ายๆเพื่อนที่มีความเป็นผู้นำอยู่ แต่เวลาเค้ามีอะไร เค้าจะหันแบบอัตโนมัติอ่ะ ไปหาเพื่อนคนอื่นก่อนทุกครั้งเลย ทั้งที่ในกลุ่มมีอยู่ไม่กี่คน เราได้แต่พูดเสริม รับฟังเพื่ออยากมีส่วนร่วมกับเพื่อนในกลุ่ม แต่ก็นั่นแหละ เป็นแบบนี้ทุกครั้งไป

   เหมือนชีวิตนี้ ไม่เจอเพื่อนที่สนิทแบบจริงๆเลย