สวัสดีค่ะ หนูชื่อไอซ์นะคะ ปีนี้อายุ19ปี แล้วค่ะ วันนี้ว่างๆเลยอยากเล่าประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านๆมาให้ฟัง
เริ่มต้นความเปลี่ยนแปลงของชีวิตเลยนะคะ เริ่มจากการเกิดที่ชุมชนชนบท.. แน่นอนว่าไม่พ้นเรื่องยาเสพติดที่เต็มไปหมด รอบข้างนี่มีแต่ยาเสพติด แม้กระทั่งพ่อแม่ก็คือหนึ่งในนั้น.. โตมากับของพวกนี้แล้วก็มาพกผันตรงพ่อโดนจับตอนนั้นจำได้ว่า2ขวบ แม่ไม่ได้เรียนหนังสือ ไม่ได้ทำงาน เราก็เลยได้ไปอยู่บ้านยายที่ต่างจังหวัด จากนั้นไม่นานก็ถูกมารับตัวกลับ ตอนนั้นความรู้สึกคือ ''กลัวพ่อตัวเอง" ใช่! กลัวพ่อตัวเอง ไม่เรียกว่าพ่อ เขากลายเป็นคนแปลกน้าไปแล้ว ขนาดแม่เรายังแทบจะไม่อยากให้จับตัวเลย เพราะตอนนั้นรู้สึกแค่ว่า รักยายไปหมดแล้ว รักแบบไม่ต้องการใคร เพราะตอนนั้นก็เรียกยายว่าแม่.. ก็นะเขาใช้เวลาอยู่ในคุก4-5ปี ไม่แปลกที่จะไม่รู้สึกผูกพันธ์ พอกลับมาเสร็จก็ปรับสภาพกันใหม่ แม่สอนทุกอย่างที่เป็นงานบ้าน พอเข้าเรียนประถม1 ถุงเท้าต้องซักเอง ชุดนัดเรียนใส่เลอะต้องขยี้เอง กางเกงในซักเอง ก่อนไปเรียนต้องหุ้งข้าวไว้ก่อนถึงจะไปได้ ตอนนั้นจำได้ว่าชอบการไปโรงเรียนมาก มากถึงขั้นถ้าวันไหนแม่ไม่มีเงินก็ยอมเดินไป ความรู้สึกตอนนั้นรู้แค่ว่า ไปเรียนได้เจอเพื่อน มีความสุข ได้เล่นกับเพื่อน แต่ตอนอยู่บ้านรู้สึกแค่ว่า เราไม่ได้พิเศษสำหรับใครอ่ะ พ่อก็ยุ่งกับยา แม่ก็ยุ่งกับยา พี่ชายก็ยุ่งกับยา มีคนแปลกหน้าเข้ามาไม่หยุดหย่อน.. จากนั้นก็ใช้ชีวิตแบบนั้นมาเรื่อยๆ โตมากับอบายมุขมาเรื่อยๆ แต่เชื่อไหมไม่เคยคิดยุ่ง คนรอบข้าง มีแต่พูดว่า "เด็กนี่ก็คงไม่พ้นหรอก สุดท้ายมันก็ต้องติดยาแบบพ่อแม่มันนั้นแหละ" แต่ก็นะเป็นเด็กไม่เถียงผู้ใหญ่เลยเฉยๆ แค่รู้ว่าอันนั้นไม่ดีไม่ยุ่งก็พอ จนแม่มีน้องอีก2คน ชีวิตตอนนั้น รู้สึกเป็นเด็กคิดมากกว่าเดิมอีก55555 จากตอนแรกที่มีแค่เราก็ไม่สนใจอยู่แล้ว โดนตีเป็นว่าเล่น (พอยาหมดฤทธิ์ก็อารมณ์แปรปรวนทำอะไรก็ผิดไปหมด) เวลาไปไหนกันก็จะเอาแค่น้องไป ซื้อของก็มีแค่ของน้อง เสื้อผ้าดีๆไม่เคยได้ใส่ ร้องเท้าขาดแล้วก็ต้องใส่ เสื้อผ้านานๆเปลี่ยนที กระโปรงมุ้งมิ้งอะไรแบบนั้นไม่เคยได้ใส่เลยนะ โตมาเลยแบบไม่ค่อยใส่ใจกับการแต่งตัวเท่าไหร่ ง่ายๆสบายๆ พอโตขึ้นหน่อยตอนนั้นประมานป.3 ปกติไม่ได้นอนกับพ่อกับแม่นะ นอนแยกตลอด คนละมุ้ง เราจะนอนกับพี่ชายคนละแม่ ลูกติดพ่อ ตอนนั้นมันก็โตแล้วล่ะ เคยรู้สึกนอนๆอยู่แล้วกางเกงถอดเอง อื้ม... งงเหมือนกัน แต่ตอนนั้นยังเด็กอ่ะ คิดแค่ว่านอนดิ้น ไปๆมาๆ เห้ยรู้สึกตัวเองว่าพี่ชายกำลังจะทำไม่ดีด้วย(ตอนนั้นยังไม่รู้นะว่ามันคืออะไร) ตอนนั้นก็ยังไม่ได้บอกใคร แล้ววันนึงก็ถามพ่อ ไปคุยกัน2คน บอกเขาว่า เนี่ยโดนแบบนี้ (ไม่ได้โดนเอาอวัยวะเพศเข้าไปนะ) แค่นิ้ว.. พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ ก็เลยเฉยๆไป จากนั้น พ่อก็มาโดนจับตอนป.4 ตอนนั้นอยู่ในเหตุการณ์ ตำรวจบุกมาบ้าน ตอนนั้นพ่อก็ขาใหญ่ในซอย คนมาเอายาที่พ่อเยอะมาก จนดังแหละ พอพ่อโดนจับ ชีวิตเปลี่ยนไปเลย แม่ก็ทำงานไม่ได้เพราะ ไม่ได้เรียนหนังสือ อ่านหนังสือไม่ออก จังหวะนั้นก็มีผู้ชายคนนึง เดินเข้ามาในชีวิตแม่ ซึ้งเป็นเพื่อนพ่อ เราเรียกเขาว่า อา ตอนนั้นอามาที่บ้านบ่อยมาก มาทีไรก็ซื้อขนมมาให้ตลอด ทำกับข้าวให้กิน คอยพาไปนู้นนี่นั่น จนมารู้ว่าอามาคบกับแม่ อาเป็นคนดีมาก มากแบบมากจริงๆ เรียกได้ว่าเป็นพ่อเลี้ยงที่ดีมากๆคนนึง ส่งเสียให้เรียน ทั้งเราและน้องอีก2คน ออกค่าใช้จ่ายทุกบาท แม่มีหน้าที่แค่ดูแลพวกเราแค่นั้น เช้ามาทำกับข้าวให้กินก่อนไปเรียน ดูแลประดุจลูกแท้ๆ จนวันที่พ่อออกมา ทะเลาะกันไปพักใหญ่ เพราะพ่อมาทวงแม่คืน แต่ก็นะ เอ้อ! ลืมบอกแม่มีลูกกับอาก้วย1คน พอพ่ออกมาก็จะมาเอาแม่คืน ตอนนั้นวุ่นวายกันมาก จะฆ่ากันให้ได้ จนตกลงกันได้ว่า แม่จะอยู่กับน้องคนเล็ก ส่วนเราสามคนพี่น้องให้พ่อดูแล ตอนนั้นจบป.6 พอดี ก็มาอยู่กับพ่อ พ่อเช่าบ้านอยู่ ตอนนั้นจ้องหาโรงเรียนเรียนต่อ มัธยม เลยลองสอบสตรีนนท์ ผลสอบเราสอบได้ รู้ไหมตอนนั้นความรู้สึกดีมาก สอบติดอ่ะ กลับบ้านไปบอกพ่อ แต่รู้ไหมเขาไม่ได้รู้สึกยินดีกับเราสักนิด เลยบอกว่าต้องมีค่าใช้จ่ายนะ เขาก็นิ่ง ความรู้สึกตอนนั้นคิดแค่ว่า ไม่ยินดีด้วยหน่อยเลยหรอ เขาก็เรียกเรามานั่งคุยบอกว่า "พ่อไม่มีเงินนะ ขอโทษ" จากนั้นก็ไปสมัครเรียนโรงเรียนวัด ก็ปกติมาเรื่อยๆ จนมาวันนึง แม่มารับน้อง2คนไปเที่ยวเหลือเรากับพ่อสองคน ก็ถึงเวลานอน ก็นอน ตอนนั้นเขาก็มากอดเราก็เฉยๆ จากนั้นก็ค่อยๆมากขึ้น จนมาถลกเสื้อขึ้น และจับหน้าอก ตอนนั้นรู้แหละว่ามันไม่ใช่แหละ ก็เลยสบัดเขาออก แล้วเราก็ร้องไห้ ไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณืแบบนี้ เลยเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็หาว่าเราโกหก หาว่าหาเรื่องออกจากบ้าน(เพราะตอนนั้นครอบครัวลำบากมาก พ่อก็ไม่มีงาน เงินไม่มี )หาว่าเราจะไปหาความสบาย จนมันมีครั้งที่2 ก็เลือกที่จะบอกแม่อีก แม่ก็พูดเหมือนเดิม จนเราตัดสินใจบอกครู ครูก็ให้เล่าเรื่อง แล้วเขาก็ตัดสินใจเอาเราออกมา แล้วก้ห้ามให้เราเข้าไปยุ่งอีก ตอนนั้นโชคดีมากที่เจอผอ.คนนั้น ส่งเสียให้เรียนจนจบมัธยม3 พอหลังจากนั้นก็ต้องมาใช้ชีวิตตัวเอง หางาน หาหอพัก หาค่าเทอม ค่าห้อง ค่าเรียน ค่ากิน ต้องอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง ถามว่าเหนื่อยไหม ตอบเลยเหนื่อยมาก พอผ่านมาได้รู้ตัวเองเก่งมาก
อายุ19 เก่งพอมั้ยที่ผ่านเรื่องเลว้ายเยอะขนาดนี้....
เริ่มต้นความเปลี่ยนแปลงของชีวิตเลยนะคะ เริ่มจากการเกิดที่ชุมชนชนบท.. แน่นอนว่าไม่พ้นเรื่องยาเสพติดที่เต็มไปหมด รอบข้างนี่มีแต่ยาเสพติด แม้กระทั่งพ่อแม่ก็คือหนึ่งในนั้น.. โตมากับของพวกนี้แล้วก็มาพกผันตรงพ่อโดนจับตอนนั้นจำได้ว่า2ขวบ แม่ไม่ได้เรียนหนังสือ ไม่ได้ทำงาน เราก็เลยได้ไปอยู่บ้านยายที่ต่างจังหวัด จากนั้นไม่นานก็ถูกมารับตัวกลับ ตอนนั้นความรู้สึกคือ ''กลัวพ่อตัวเอง" ใช่! กลัวพ่อตัวเอง ไม่เรียกว่าพ่อ เขากลายเป็นคนแปลกน้าไปแล้ว ขนาดแม่เรายังแทบจะไม่อยากให้จับตัวเลย เพราะตอนนั้นรู้สึกแค่ว่า รักยายไปหมดแล้ว รักแบบไม่ต้องการใคร เพราะตอนนั้นก็เรียกยายว่าแม่.. ก็นะเขาใช้เวลาอยู่ในคุก4-5ปี ไม่แปลกที่จะไม่รู้สึกผูกพันธ์ พอกลับมาเสร็จก็ปรับสภาพกันใหม่ แม่สอนทุกอย่างที่เป็นงานบ้าน พอเข้าเรียนประถม1 ถุงเท้าต้องซักเอง ชุดนัดเรียนใส่เลอะต้องขยี้เอง กางเกงในซักเอง ก่อนไปเรียนต้องหุ้งข้าวไว้ก่อนถึงจะไปได้ ตอนนั้นจำได้ว่าชอบการไปโรงเรียนมาก มากถึงขั้นถ้าวันไหนแม่ไม่มีเงินก็ยอมเดินไป ความรู้สึกตอนนั้นรู้แค่ว่า ไปเรียนได้เจอเพื่อน มีความสุข ได้เล่นกับเพื่อน แต่ตอนอยู่บ้านรู้สึกแค่ว่า เราไม่ได้พิเศษสำหรับใครอ่ะ พ่อก็ยุ่งกับยา แม่ก็ยุ่งกับยา พี่ชายก็ยุ่งกับยา มีคนแปลกหน้าเข้ามาไม่หยุดหย่อน.. จากนั้นก็ใช้ชีวิตแบบนั้นมาเรื่อยๆ โตมากับอบายมุขมาเรื่อยๆ แต่เชื่อไหมไม่เคยคิดยุ่ง คนรอบข้าง มีแต่พูดว่า "เด็กนี่ก็คงไม่พ้นหรอก สุดท้ายมันก็ต้องติดยาแบบพ่อแม่มันนั้นแหละ" แต่ก็นะเป็นเด็กไม่เถียงผู้ใหญ่เลยเฉยๆ แค่รู้ว่าอันนั้นไม่ดีไม่ยุ่งก็พอ จนแม่มีน้องอีก2คน ชีวิตตอนนั้น รู้สึกเป็นเด็กคิดมากกว่าเดิมอีก55555 จากตอนแรกที่มีแค่เราก็ไม่สนใจอยู่แล้ว โดนตีเป็นว่าเล่น (พอยาหมดฤทธิ์ก็อารมณ์แปรปรวนทำอะไรก็ผิดไปหมด) เวลาไปไหนกันก็จะเอาแค่น้องไป ซื้อของก็มีแค่ของน้อง เสื้อผ้าดีๆไม่เคยได้ใส่ ร้องเท้าขาดแล้วก็ต้องใส่ เสื้อผ้านานๆเปลี่ยนที กระโปรงมุ้งมิ้งอะไรแบบนั้นไม่เคยได้ใส่เลยนะ โตมาเลยแบบไม่ค่อยใส่ใจกับการแต่งตัวเท่าไหร่ ง่ายๆสบายๆ พอโตขึ้นหน่อยตอนนั้นประมานป.3 ปกติไม่ได้นอนกับพ่อกับแม่นะ นอนแยกตลอด คนละมุ้ง เราจะนอนกับพี่ชายคนละแม่ ลูกติดพ่อ ตอนนั้นมันก็โตแล้วล่ะ เคยรู้สึกนอนๆอยู่แล้วกางเกงถอดเอง อื้ม... งงเหมือนกัน แต่ตอนนั้นยังเด็กอ่ะ คิดแค่ว่านอนดิ้น ไปๆมาๆ เห้ยรู้สึกตัวเองว่าพี่ชายกำลังจะทำไม่ดีด้วย(ตอนนั้นยังไม่รู้นะว่ามันคืออะไร) ตอนนั้นก็ยังไม่ได้บอกใคร แล้ววันนึงก็ถามพ่อ ไปคุยกัน2คน บอกเขาว่า เนี่ยโดนแบบนี้ (ไม่ได้โดนเอาอวัยวะเพศเข้าไปนะ) แค่นิ้ว.. พ่อก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ ก็เลยเฉยๆไป จากนั้น พ่อก็มาโดนจับตอนป.4 ตอนนั้นอยู่ในเหตุการณ์ ตำรวจบุกมาบ้าน ตอนนั้นพ่อก็ขาใหญ่ในซอย คนมาเอายาที่พ่อเยอะมาก จนดังแหละ พอพ่อโดนจับ ชีวิตเปลี่ยนไปเลย แม่ก็ทำงานไม่ได้เพราะ ไม่ได้เรียนหนังสือ อ่านหนังสือไม่ออก จังหวะนั้นก็มีผู้ชายคนนึง เดินเข้ามาในชีวิตแม่ ซึ้งเป็นเพื่อนพ่อ เราเรียกเขาว่า อา ตอนนั้นอามาที่บ้านบ่อยมาก มาทีไรก็ซื้อขนมมาให้ตลอด ทำกับข้าวให้กิน คอยพาไปนู้นนี่นั่น จนมารู้ว่าอามาคบกับแม่ อาเป็นคนดีมาก มากแบบมากจริงๆ เรียกได้ว่าเป็นพ่อเลี้ยงที่ดีมากๆคนนึง ส่งเสียให้เรียน ทั้งเราและน้องอีก2คน ออกค่าใช้จ่ายทุกบาท แม่มีหน้าที่แค่ดูแลพวกเราแค่นั้น เช้ามาทำกับข้าวให้กินก่อนไปเรียน ดูแลประดุจลูกแท้ๆ จนวันที่พ่อออกมา ทะเลาะกันไปพักใหญ่ เพราะพ่อมาทวงแม่คืน แต่ก็นะ เอ้อ! ลืมบอกแม่มีลูกกับอาก้วย1คน พอพ่ออกมาก็จะมาเอาแม่คืน ตอนนั้นวุ่นวายกันมาก จะฆ่ากันให้ได้ จนตกลงกันได้ว่า แม่จะอยู่กับน้องคนเล็ก ส่วนเราสามคนพี่น้องให้พ่อดูแล ตอนนั้นจบป.6 พอดี ก็มาอยู่กับพ่อ พ่อเช่าบ้านอยู่ ตอนนั้นจ้องหาโรงเรียนเรียนต่อ มัธยม เลยลองสอบสตรีนนท์ ผลสอบเราสอบได้ รู้ไหมตอนนั้นความรู้สึกดีมาก สอบติดอ่ะ กลับบ้านไปบอกพ่อ แต่รู้ไหมเขาไม่ได้รู้สึกยินดีกับเราสักนิด เลยบอกว่าต้องมีค่าใช้จ่ายนะ เขาก็นิ่ง ความรู้สึกตอนนั้นคิดแค่ว่า ไม่ยินดีด้วยหน่อยเลยหรอ เขาก็เรียกเรามานั่งคุยบอกว่า "พ่อไม่มีเงินนะ ขอโทษ" จากนั้นก็ไปสมัครเรียนโรงเรียนวัด ก็ปกติมาเรื่อยๆ จนมาวันนึง แม่มารับน้อง2คนไปเที่ยวเหลือเรากับพ่อสองคน ก็ถึงเวลานอน ก็นอน ตอนนั้นเขาก็มากอดเราก็เฉยๆ จากนั้นก็ค่อยๆมากขึ้น จนมาถลกเสื้อขึ้น และจับหน้าอก ตอนนั้นรู้แหละว่ามันไม่ใช่แหละ ก็เลยสบัดเขาออก แล้วเราก็ร้องไห้ ไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณืแบบนี้ เลยเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็หาว่าเราโกหก หาว่าหาเรื่องออกจากบ้าน(เพราะตอนนั้นครอบครัวลำบากมาก พ่อก็ไม่มีงาน เงินไม่มี )หาว่าเราจะไปหาความสบาย จนมันมีครั้งที่2 ก็เลือกที่จะบอกแม่อีก แม่ก็พูดเหมือนเดิม จนเราตัดสินใจบอกครู ครูก็ให้เล่าเรื่อง แล้วเขาก็ตัดสินใจเอาเราออกมา แล้วก้ห้ามให้เราเข้าไปยุ่งอีก ตอนนั้นโชคดีมากที่เจอผอ.คนนั้น ส่งเสียให้เรียนจนจบมัธยม3 พอหลังจากนั้นก็ต้องมาใช้ชีวิตตัวเอง หางาน หาหอพัก หาค่าเทอม ค่าห้อง ค่าเรียน ค่ากิน ต้องอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง ถามว่าเหนื่อยไหม ตอบเลยเหนื่อยมาก พอผ่านมาได้รู้ตัวเองเก่งมาก