แนวทางช่วยเหลือเกษตรกรโดยการ จำนำหรือประกันราคาสินค้าเกษตร เป็นการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าและเกิดคอรับชั่นได้อย่างง่ายๆ
1. อยากให้รัฐช่วยวางแผนการใช้สินค้าเกษตร ภายในประเทศและต่างประเทศ เช่น การบริโภคข้าวภายในประเทศปี 2559 ไม่เกิน 27 ล้านตัน
    https://www.matichon.co.th/news/49336  และรัฐบาลอยากลดจำนวนการปลูกข้าวลงโดยการสร้างแรงจูงใจในการปลูกพืชที่หลากหลาย
    ถ้ารัฐบาลประกาศให้เกษตรกรที่จะปลูกข้าว มาลงทะเบียนทั้งหมด เหมือนลงทะเบียนคนจน โดยถ้าคนที่มาลงทะเบียนปลูกข้าวเป็นจำนวน กี่ไร่
    รวมทั้งหมด ไม่เกิน 27 ล้านตัน ถ้าเกษตรกรไหนที่มาลงทะเบียนก่อนที่จะปลูกข้าวในปีถัดไปแล้วรัฐบาลประกาศการประกันราคาข้าว เช่น
     ตันล่ะ 8,500 บาท แต่ว่าขายราคาข้าวได้ 8,000 บาท  
     รัฐบาลก็จะช่วยเหลือสำหรับชาวนาที่มาลงทะเบียนก่อนที่จะปลูกข้าวเท่านั้น ตันล่ะ 500 บ. สำหรับคนที่ไม่ลงทะเบียนก็จะไม่ได้
     รับการช่วยเหลือ เพื่อเป็นการควบคุมปริมาณปลูกข้าว โดยไปลงทะเบียนที่ อบต.หรือ อบจ. โดยคณะกรรมการตรวจสอบรายชื่อลงทะเบียนต้อง
     มีชาวบ้านหรือชาวนาในพื้นที่ไปตรวจสอบด้วย โดยใช้เทคโนโลยีเข้ามาช่วยทั้งทางเว็บไซค์และ Application อาจจะเป็นของรัฐทำเองหรือพัฒนา
     ร่วมกับเอกชน  ปัจจุบันเห็นมีคนพัฒนา App สำหรับเกษตรกรเพื่อเป็นฐานข้อมูลกลางในการวางแผนและพัฒนาเกษตรกรไทยต่อไป
2.   รัฐบาลต้องบริหารเชิงรุก มากกว่าเชิงรับ เช่นปีถัดไปประกาศการช่วยเหลือเกษตรกรชาวสวนยาง โดยถ้ารัฐอยากให้ ปลูกต้นยางน้อยลงต้อง
      ให้มาตรการจูงใจคนที่จะเปลื่ยนจากการปลูกยางมาปลูกพืช อะไรที่รัฐจะส่งเสริมเช่น องุ่น,ทุเรียน,มันสัมปะหลัง  รัฐจะช่วยเหลือคนที่ลดพื้นที่
       การปลูกยางลง ไร่ล่ะเท่าไหร่หรือมีมาตรการส่งเสริมอย่างไร และต้องให้ชาวสวนยางมาลงทะเบียนเช่นกัน ถ้าไม่ได้มาลงทะเบียนถ้าเกิดราคา
       ยางตกต่ำ ราคาต่ำกว่าที่เท่าไหร่ รัฐจะช่วยเหลือเฉพาะคนที่มาลงทะเบียน แต่ถ้าราคายางได้ราคาหรือพออยู่ได้ รัฐจะได้ไม่ต้องใช้เงินไปช่วย
       เหลือ ทำให้เกษตรกรเข้าใจวิธีการปลูกให้เหมาะสมกับตลาดมากขึ้น ไม่ใช่เห็นอะไร ราคาดี ก็แห่กันไปปลูกโดยไม่ควบคุม สุดท้ายก็ล้นตลาด
       ราคาตกต่ำ แล้วก็มาปิดถนนให้รัฐบาลช่วยเหลือ โดยนักการเมืองก็อาศัยช่องว่างความเห็นใจของคนไทยนี้ เพราะคนไทยก็เป็นลูกหลานเกษตรกร
       ถ้ามีการช่วยเหลือ ผู้ได้ประโยชน์ก็ใช้ช่องว่างนี้ในการทุจริตได้โดยง่าย แต่ถ้ามีการวางแผนแต่ต้น เช่นยางจะมีผลผลิต 4.46 ล้านตัน รัฐก็สามารถ
       วางแผน งบในการช่วยเหลือเกษตรกรที่มาลงทะเบียนได้ ในกรณีที่ราคายางตกต่ำ และรัฐจะช่วยเหลืออย่างไรเป็นเงินเท่าไหร่ โดยประมาณได้ใกล้
       เคียงความจริงมากขึ้น
3.   เมื่อรัฐ มีข้อมูลผลผลิตสินค้าเกษตรของไทยทั้งหมด ก็เริ่มวางแผนการเพิ่มการลดสินค้าเกษตรบางอย่างได้ล่วงหน้า  เช่น ถ้ารัฐสามารถเปิดตลาด
      ข้าวต่างประเทศได้มากขึ้น  ก็สามารถส่งเสริมคนให้ปลูกข้าวมากขึ้นตามจำนวนความต้องการของลูกค้าใหม่ที่เพิ่มขึ้นได้ เช่นกัน
4.   เปิดตลาดสินค้าเกษตรต่างประเทศให้มากขึ้น ตัวอย่างเช่น ปัจจุบัน คนจีน เริ่มนิยมทุเรียนมากขึ้นทำให้ทุเรียนได้ราคาดี จะสามารถเปิดตลาดจีนให้
      กว้างขึ้นได้ไหมหรือเปิด ตลาดคล้ายๆคนจีน เริ่มจากประเทศที่มีกำลังซื้อสูง โดยอาจจะพาผู้ประกอบการไปออกงานโชว์สินค้าเกษตรต่างประเทศ
      หรือจัดศูนย์กลางสินค้าเกษตรที่ไทย โดยรัฐเชิญนักธุรกิจหรือตัวแทนรัฐบาลต่างประเทศมาร่วมงานให้เกิดเป็นข่าวและให้ลูกค้าต่างชาติเริ่มสนใจ
      ผลไม้ไทยมากขึ้น
5.   กระทรวงเกษตร อาจจะมีข้อมูลกลางว่าพื้นที่ไหน เกษตรกรควรปลูกอะไรให้เหมาะกับพื้นที่นั้นโดยกระจายข่าวตามเว็ยไซค์หรือ อบต. อบจ.
      และ App ต่างๆ ที่เกี่ยวกับสินค้าเกษตร เพราะ ปัจจุบัน เกษตรกรก็เริ่มใช้ Line เป็น อาจจะร่วมมือ กับทาง App เผยแพร่ข้อมูลการเกษตร
ปล. ถ้าท่านใดมีความคิด ดีๆ ที่จะช่วยเกษตรกรไทยช่วยมาเสนอแนวคิดด้วยครับ เผื่อจะเป็นประโยชน์กับเกษตรไทยในอนาคตได้
      ดีกว่า การใช้วิธี จำนำ หรือประกันราคาอย่างเดียว ที่ใช้มากกว่า 40-50 ปี แต่เกษตรกรมีแต่จนเท่าเดิมหรือจนลง จะมีแค่เกษตรกรบางส่วน
      ที่เข้าใจวิธีการบริหารเงินและพัฒนาการปลูกและอดออมที่ร่ำรวยขึ้นได้บางส่วน  เงินที่ช่วยเหลือไปเพิ่มให้ใครร่ำรวย ที่ไม่ใช่เกษตรกรบ้าง