อิจฉาคนที่มีพ่อแม่คอยให้เงิน คอยซัพพอร์ต ต่างจากเราที่ต้องหาเองเหนื่อยแสนล้านเหนื่อย

เราเป็นคนนึงที่ ช่วงเรียนปี 1-ปัจจุบันที่ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ทำงานหลังเลิกเรียนซึ่งลำบากมากเพราะบางวันเรียนถึง 18.00 น. แล้วก็ต้องนั่งรถกลับไปที่หอพักเพื่อเปลี่ยนชุดทำงาน ระหว่างที่ขึ้นรถ (รถจะเป็นลักษณะรถสองแถวรอบเมือง) เราก็น้ำตาซึม น้ำตาอยู่ในเบ้า น้อยใจตัวเองว่าทำไมนะ ทำไม ....ทำไมเราไม่เกิดในบ้านที่เพียบพร้อมทุกอย่าง กลับจากมหาลัยก็มีคนมารับ และก็นั่งทำการบ้านแบบสบายใจ แต่!!!! เรากลับต้องมาทำงานหลังเลิกเรียนซึ๋งเป็นงานบริการขายไอศกรีมชื่อดังแห่งหนึ่งในเมืองกรุงเก่า ต้องเอาใจลูกค้าบริการ 5 ดาว เหนื่อยยยยยยยยยยย มาก หลังจากทำงานเสร็จกลับมาหอพักก็เกือบเที่ยงคืน และนั่งทำการบ้านต่อ เสร็จธุระทุกอย่างรวมอาบน้ำนอนก็ล่วงเวลาไปถึง ตี 1 ครึ่ง เช้าก็ต้องตื่นไปเรียนก่อน 7 โมงครึ่ง เป็นแบบนี้มา 4 กว่าปีแล้ว เวลาเห็นลูกคนโน้นคนนี้มีพ่อแม่มาคอยให้เงินไปรับไปส่ง เราก็แอบอิจฉาเขานะ เพราะเราไม่มีแบบเขาไง เข้าใจความรู้สึกไหม!!! คนอ่านกระทู้นี้คงคิดว่าเราอยากได้อยากมี แบบคนอื่น มันก็จริงอะ ใครบ้างละที่ไม่อยากสบาย เราก็ทำได้แค่อิจฉาเขาไปก่อน มันทำให้เราคิดนะว่าเราต้องขยันและเรียนจบสูงๆ เกรดดีๆ เพื่อไปสมัครงานที่ได้เงินเดือนเยอะๆให้ได้ ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!