ภิกษุทั้งหลาย เมื่อภิกษุกำลังเดินอยู่ ถ้าแม้กามวิตก
พยาบาทวิตก หรือวิหิงสาวิตกเกิดขึ้น และภิกษุก็ไม่รับเอา
วิตกนั้นไว้ สละทิ้งไป ทำให้บรรเทา ทำให้สิ้นสุดลงไปจน
ไม่มีเหลือ ภิกษุที่เป็นเช่นนี้ แม้กำลังเดินอยู่ เราก็เรียกว่า
เป็นผู้มีความเพียร มีโอตตัปปะ มีความเพียรอันปรารภแล้ว
มีตนส่งไปแล้วในธรรมนั้นอยู่เนืองนิตย์.
ภิกษุทั้งหลาย เมื่อภิกษุกำลังยืนอยู่ ถ้าแม้กามวิตก
พยาบาทวิตก หรือวิหิงสาวิตกเกิดขึ้น และภิกษุก็ไม่รับเอา
วิตกนั้นไว้ สละทิ้งไป ทำให้บรรเทา ทำให้สิ้นสุดลงไปจน
ไม่มีเหลือ ภิกษุที่เป็นเช่นนี้ แม้กำลังยืนอยู่ เราก็เรียกว่า
เป็นผู้มีความเพียร มีโอตตัปปะ มีความเพียรอันปรารภแล้ว
มีตนส่งไปแล้วในธรรมนั้นอยู่เนืองนิตย์.
ภิกษุทั้งหลาย เมื่อภิกษุกำลังนั่งอยู่ ถ้าแม้กามวิตก
พยาบาทวิตก หรือวิหิงสาวิตกเกิดขึ้น และภิกษุก็ไม่รับเอา
วิตกนั้นไว้ สละทิ้งไป ทำให้บรรเทา ทำให้สิ้นสุดลงไปจน
ไม่มีเหลือ ภิกษุที่เป็นเช่นนี้ แม้กำลังนั่งอยู่ เราก็เรียกว่า เป็น
ผู้มีความเพียร มีโอตตัปปะ มีความเพียรอันปรารภแล้วมีตน
ส่งไปแล้วในธรรมนั้นอยู่เนืองนิตย์.
ภิกษุทั้งหลาย เมื่อภิกษุกำลังนอนตื่นอยู่ ถ้าแม้
กามวิตก พยาบาทวิตก หรือวิหิงสาวิตกเกิดขึ้น และภิกษุ
ก็ไม่รับเอาวิตกนั้นไว้ สละทิ้งไป ทำให้บรรเทา ทำให้สิ้นสุด
ลงไปจนไม่มีเหลือ ภิกษุที่เป็นเช่นนี้ แม้กำลังนอนตื่นอยู่
เราก็เรียกว่า เป็นผู้มีความเพียร มีโอตตัปปะ มีความเพียร
อันปรารภแล้ว มีตนส่งไปแล้วในธรรมนั้นอยู่เนืองนิตย์.
-บาลี จตุกฺก. อํ. ๒๑/๑๗/๑๑.
ความเพียร สามารถทำได้ในทุกอิริยาบถ(พระสูตร)
พยาบาทวิตก หรือวิหิงสาวิตกเกิดขึ้น และภิกษุก็ไม่รับเอา
วิตกนั้นไว้ สละทิ้งไป ทำให้บรรเทา ทำให้สิ้นสุดลงไปจน
ไม่มีเหลือ ภิกษุที่เป็นเช่นนี้ แม้กำลังเดินอยู่ เราก็เรียกว่า
เป็นผู้มีความเพียร มีโอตตัปปะ มีความเพียรอันปรารภแล้ว
มีตนส่งไปแล้วในธรรมนั้นอยู่เนืองนิตย์.
ภิกษุทั้งหลาย เมื่อภิกษุกำลังยืนอยู่ ถ้าแม้กามวิตก
พยาบาทวิตก หรือวิหิงสาวิตกเกิดขึ้น และภิกษุก็ไม่รับเอา
วิตกนั้นไว้ สละทิ้งไป ทำให้บรรเทา ทำให้สิ้นสุดลงไปจน
ไม่มีเหลือ ภิกษุที่เป็นเช่นนี้ แม้กำลังยืนอยู่ เราก็เรียกว่า
เป็นผู้มีความเพียร มีโอตตัปปะ มีความเพียรอันปรารภแล้ว
มีตนส่งไปแล้วในธรรมนั้นอยู่เนืองนิตย์.
ภิกษุทั้งหลาย เมื่อภิกษุกำลังนั่งอยู่ ถ้าแม้กามวิตก
พยาบาทวิตก หรือวิหิงสาวิตกเกิดขึ้น และภิกษุก็ไม่รับเอา
วิตกนั้นไว้ สละทิ้งไป ทำให้บรรเทา ทำให้สิ้นสุดลงไปจน
ไม่มีเหลือ ภิกษุที่เป็นเช่นนี้ แม้กำลังนั่งอยู่ เราก็เรียกว่า เป็น
ผู้มีความเพียร มีโอตตัปปะ มีความเพียรอันปรารภแล้วมีตน
ส่งไปแล้วในธรรมนั้นอยู่เนืองนิตย์.
ภิกษุทั้งหลาย เมื่อภิกษุกำลังนอนตื่นอยู่ ถ้าแม้
กามวิตก พยาบาทวิตก หรือวิหิงสาวิตกเกิดขึ้น และภิกษุ
ก็ไม่รับเอาวิตกนั้นไว้ สละทิ้งไป ทำให้บรรเทา ทำให้สิ้นสุด
ลงไปจนไม่มีเหลือ ภิกษุที่เป็นเช่นนี้ แม้กำลังนอนตื่นอยู่
เราก็เรียกว่า เป็นผู้มีความเพียร มีโอตตัปปะ มีความเพียร
อันปรารภแล้ว มีตนส่งไปแล้วในธรรมนั้นอยู่เนืองนิตย์.
-บาลี จตุกฺก. อํ. ๒๑/๑๗/๑๑.