ใครมีแผลทางใจที่รักษาไม่หายบ้าง?
เรามีนะ เรื่องมันเกิดในอดีต
มีวันนึงแม่โทรหาพ่อทั้งวันไม่ติด ช่วงนั้นแม่กังวลว่าพ่อจะมีผญอื่น พอใกล้เที่ยงคืน พ่อกลับบ้านมาเข้าบ้านไม่ได้ แม่ล็อคบ้าน
เรารู้สึกตัวกลางดึก เพราะได้ยินเสียงดังนอกห้อง เสียงนั้นมันทำให้เรารู้สึกเหมือนตกลงไปในความว่างเปล่าที่มืดมิดเรื่อยๆ มันมีหนามมากมายคอยแทงเราอยู่
พ่อกับแม่กำลังทะเลาะกัน โดยมียายอยู่ด้วย
พ่อ "รู้มั้ยว่าทำไมกูถึงรับโทรศัพท์ไม่ได้ กูถือพานยักษ์อยู่ ใหญ่ขนาดนี้ จะให้กูคุยกับได้ยังไง!!! ชอบใช่มั้ยตบถีบๆ แบบเมื่อกี้" แล้วพ่อก็.......
แม่ "อย่าค่ะพี่ อย่าๆๆๆ!!!!"
เราทนฟังเสียงนั้นไม่ไหวแล้ว ไม่รู้ว่าพ่อทำอะไรกับแม่บ้าง จินตนาการในหัวมันทำให้เรารู้สึกไม่มีค่า เราอยากไปช่วยแม่ ไม่ก็ตายๆไปจากโลกนี้ซะ ในหัวใจมันเจ็บมากจริงๆ
มีความรู้สึกอยากอาเจียน อยากหนีไปให้พ้นๆจากทุกสิ่ง
แต่สิ่งที่เราทำได้มากที่สุดก็คือ ขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ด้วยสีหน้าน่ารังเกียจ ของคนอยากร้องไห้ และภาวนาให้แม่ปลอดภัย เพราะเรารักแค่แม่คนเดียว
เราจำไม่ได้แล้วว่าวันถัดมาเราไปโรงเรียนแล้วเป็นยังไง
แต่เราก็ไม่เคยมีความสุขอยู่แล้วในวันเด็ก
รู้สึกโชคดีมากๆที่โตได้สักที ปกป้องตัวเองและคนอื่นได้
คิดหาวิธีทางออกเองได้ ไม่ต้องมีความสุขแค่ในจิตนาการและความฝัน
ตอนนี้เราชอบผู้ชาย และไม่อยากทำตัวแบบพ่อ เราเอาแม่เป็นตัวอย่าง
และสุดท้าย เราไม่อยากเกิดมาและไม่อยากให้ใครเกิด เพราะเราไม่อยากมีความทุกข์
เหตุการณ์นี้มันทำให้เราเป็นโรคซึมเศร้าตอนเด็กด้วย ตอนนั้นเราไม่อยากคุยกับใครทั้งที่โรงเรียนและที่บ้าน
เราหาทางออกทางใจด้วยการขอให้แม่พาไปบ้านลูกพี่ลูกน้องที่มีเกมให้เล่นทั้งวัน ทำให้เราเป็นคนติดเกมมากๆ
ใครมีแผลทางใจที่รักษาไม่หายบ้าง
เรามีนะ เรื่องมันเกิดในอดีต
มีวันนึงแม่โทรหาพ่อทั้งวันไม่ติด ช่วงนั้นแม่กังวลว่าพ่อจะมีผญอื่น พอใกล้เที่ยงคืน พ่อกลับบ้านมาเข้าบ้านไม่ได้ แม่ล็อคบ้าน
เรารู้สึกตัวกลางดึก เพราะได้ยินเสียงดังนอกห้อง เสียงนั้นมันทำให้เรารู้สึกเหมือนตกลงไปในความว่างเปล่าที่มืดมิดเรื่อยๆ มันมีหนามมากมายคอยแทงเราอยู่
พ่อกับแม่กำลังทะเลาะกัน โดยมียายอยู่ด้วย
พ่อ "รู้มั้ยว่าทำไมกูถึงรับโทรศัพท์ไม่ได้ กูถือพานยักษ์อยู่ ใหญ่ขนาดนี้ จะให้กูคุยกับได้ยังไง!!! ชอบใช่มั้ยตบถีบๆ แบบเมื่อกี้" แล้วพ่อก็.......
แม่ "อย่าค่ะพี่ อย่าๆๆๆ!!!!"
เราทนฟังเสียงนั้นไม่ไหวแล้ว ไม่รู้ว่าพ่อทำอะไรกับแม่บ้าง จินตนาการในหัวมันทำให้เรารู้สึกไม่มีค่า เราอยากไปช่วยแม่ ไม่ก็ตายๆไปจากโลกนี้ซะ ในหัวใจมันเจ็บมากจริงๆ
มีความรู้สึกอยากอาเจียน อยากหนีไปให้พ้นๆจากทุกสิ่ง
แต่สิ่งที่เราทำได้มากที่สุดก็คือ ขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ด้วยสีหน้าน่ารังเกียจ ของคนอยากร้องไห้ และภาวนาให้แม่ปลอดภัย เพราะเรารักแค่แม่คนเดียว
เราจำไม่ได้แล้วว่าวันถัดมาเราไปโรงเรียนแล้วเป็นยังไง
แต่เราก็ไม่เคยมีความสุขอยู่แล้วในวันเด็ก
รู้สึกโชคดีมากๆที่โตได้สักที ปกป้องตัวเองและคนอื่นได้
คิดหาวิธีทางออกเองได้ ไม่ต้องมีความสุขแค่ในจิตนาการและความฝัน
ตอนนี้เราชอบผู้ชาย และไม่อยากทำตัวแบบพ่อ เราเอาแม่เป็นตัวอย่าง
และสุดท้าย เราไม่อยากเกิดมาและไม่อยากให้ใครเกิด เพราะเราไม่อยากมีความทุกข์
เหตุการณ์นี้มันทำให้เราเป็นโรคซึมเศร้าตอนเด็กด้วย ตอนนั้นเราไม่อยากคุยกับใครทั้งที่โรงเรียนและที่บ้าน
เราหาทางออกทางใจด้วยการขอให้แม่พาไปบ้านลูกพี่ลูกน้องที่มีเกมให้เล่นทั้งวัน ทำให้เราเป็นคนติดเกมมากๆ