เข้าเรื่องเลยนะครับ
ผมเป็นคนต่างจังหวัด เดิมที่ครอบครัวเรามีกัน 6 คน คือ ตา ยาย พ่อ แม่ พี่สาว และก็ผม
ผมเป็นคนเดียวที่ได้มาเรียนและทำงานที่กรุงเทพ จนปัจจุบันก็เข้าปีที่ 10 แล้วครับ
เวลาที่ผ่านไป ทำให้สมาชิกในครอบครัวล้มหายตายจากไป จนเหลือแค่ แม่ พี่สาว และก็ผม
จริงๆ ในความสัมพันธ์ระหว่างผมและแม่ก็ดูจะเป็นไปด้วยดีนะครับ ดูสนิทสนมกันดี
ตลอดเวลา 10 ปีที่ผมจากมาอยู่กรุงเทพ ผมกับแม่ก็ติดต่อกันสม่ำเสมอ ไปเที่ยวกันเมื่อมีโอกาส
แม่มาเยี่ยมผมที่กรุงเทพบ้าง ผมกลับไปเยี่ยมแม่ที่ต่างจังหวัดบ้าง แม่ดูจะสนิทกับผมมากกว่าพี่สาวอีกครับ
ผมสังเกตมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วว่า แม่ผมเหมือนจะเกรงใจพี่สาวมากๆ (แม่คือเสาหลักของบ้าน พี่สาวไม่ได้รับภาระดูแลอะไรแม่)
เวลาพี่สาวทำอะไรผิด แม่จะไม่ค่อยดุหรือว่าอะไร ต่างจากผมที่แม่จะดุอย่างตรงไปตรงมา
ผมเคยเปิดอกคุยกับแม่เรื่องนี้ แม่ก็ยอมรับว่าแม่เลือกปฏิบัติ ด้วยเหตุผลว่า แม่รู้ว่าลูกแต่ละคนตักเตือนอะไรได้แค่ไหน
ลูกคนนี้แม่พูดมากได้ ลูกอีกคนแม่พูดมากไม่ได้ ผมก็เออออกับแม่ไป ทั้งที่ในใจไม่เห็นด้วยสักนิด
เวลาแม่ต้องการความช่วยเหลืออะไร แม่มักจะเรียกผมเสมอ
แม่เคยพูดขึ้นต่อหน้าผมว่า "แม่ไว้ใจผมมากกว่าพี่สาว"
ซึ่งผมก็ช่วยแม่แทบทุกเรื่องเท่าที่ผมจะช่วยได้
เมื่อเร็วๆ นี้ พี่สาวของผมมีแผนจะแต่งงาน ฝ่ายเจ้าบ่าวจะส่งผู้ใหญ่มาเจรจาสู่ขอที่บ้าน
แต่ด้วยเหตุที่บ้านเก่า ขาดการบำรุงรักษามานาน จึงต้องทำความสะอาดขนานใหญ่เพื่อรับแขก
แม่ก็ตามให้ผมลงไปช่วยทำกับแม่ (แค่ 2 คน โดยพี่สาวไม่มาไยดีใดๆ) จนเกือบสมบูรณ์
ประเด็นที่ทำให้เสียความรู้สึกมากๆ คือ หลังจากผมกลับมากรุงเทพ แม่ได้เข้ามาทำลายห้องนอนของผมโดยไม่บอกให้ผมทราบ
กล่าวคือ ในตัวบ้าน แม้จะมีหลายห้อง แต่เมื่อก่อนทุกห้องมีเจ้าของ ผมในฐานะเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในบ้าน
จึงได้รับเกียรติให้นอนห้องกั้น ซึ่งก็คือ ห้องนอนที่ใช้ตู้วางกั้นเป็นห้อง
ซึ่งแม่ก็เป็นคนออกไอเดียนี้ให้ผมตั้งแต่ผมยังเด็ก และผมก็นอนห้องนี้อย่างมีความสุขเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน
ทุกครั้งที่พบกลับบ้าน ผมก็นอนห้องนี้
แม่เห็นว่าห้องผมมัน "ไม่น่ามอง" กลัวอับอายแขกเหรื่อที่มาสู่ขอพี่สาว จึงจัดการทำลายห้องผมจนกลายเป็นพื้นที่โล่ง
ผมไม่รู้เรื่องนี้เลย จนกระทั่งกลับบ้านไปร่วมงานแต่งงานพี่สาว แล้วก็พบว่าห้องนอนของตัวเองหายไปแล้ว
ผมถามแม่ว่า ทำไมแม่ไม่บอกผมก่อน เราก็ติดต่อกันอยู่สม่ำเสมอ แม่มีโอกาสตั้งมากมายที่จะบอกผม
แม่ให้เหตุผลว่ากลัวผมจะว่าแม่ และขัดขวางไม่ให้แม่ทำ
คือ ผมเสียใจอ่ะครับ เสียความรู้สึกมาก ห้องนอนนี้ผมนอนมานานมาก มันมีความสุข ความทรงจำในวัยเด็กอยู่ในห้องนั้นมากมาย
แล้วมันจะมาถูกทำลายไปโดยเจ้าของห้องไม่รู้ เพียงเพื่อใช้รับแขกแค่วันเดียว ผมรับไม่ได้
จริงๆ แม่ผมก็ทำให้ผมเสียความรู้สึกในเรื่องทำนองนี้บ่อยนะครับ เท่าที่นึกๆออก คือ
- เอาสร้อยทองที่ผมฝากไว้ ไปเปลี่ยนเป็นเส้นใหม่โดยไม่บอกผม (ตอนนั้นผมยังเด็ก และสร้อยนี้เป็นทองเก่าที่ยายให้ไว้)
แม่บอกว่าน้ำหนักมันเท่าเดิม แต่ผมบอกว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้ว ผมแค่ฝากแม่ แต่มันไม่ใช่ของแม่นะ
(หลังจากนั้น ผมไม่เคยฝากของแม่อีกเลย)
- ซื้อรถยนต์ - รถมอเตอร์ไซค์คันใหม่ แต่ไม่บอกให้ผมรู้ ผมรู้จากเฟซบุ๊คเพื่อนบ้าน พอผมถามแม่ว่าทำไมไม่บอกผม แม่ให้เหตุผลว่าอยากเซอร์ไพรซ์ผม (เซอร์ไพรซ์มากนะ ซื้อจากป้ายแดง จนเปลี่ยนเป็นป้ายดำแล้วก้ยังไม่บอก)
- ปรับปรุงต่อเติมบ้าน แต่ไม่บอกให้ผมรู้ และผมก็รู้จากเฟซบุ๊คเพื่อนบ้านเหมือนเคย
ฯลฯ
เหตุการณ์ทำนองนี้มันเกิดซ้ำๆ ซะจนคิดว่า แม่เขาวางเราไว้ตรงจุดไหน เขายังเห็นเราเป็นสมาชิกในบ้านมั้ย
เราไม่สำคัญพอ หรือแท้ที่จริงเราคิดไปเองว่าเป็นคนสำคัญ
ไม่รู้ซิ ทำไมเขาคิดจะทำอะไรแล้วเขาไม่ยอมบอกเราเลย
ทั้งที่เขามีโอกาสเยอะมากที่จะบอกเพราะติดต่อกันอยู่ตลอด แต่กับคนอื่นๆ เขาบอกได้นะ
พยายามจะลืมๆ แต่มันทำไม่ได้เลยครับ โดยเฉพาะเรื่องห้องนอน
คือ ผมเป็นคนลงไปช่วยแม่จัดบ้านเอง และถ้าแม่จะรื้อห้องนอนผม แม่ก็ควรบอกให้ผมรู้ซักนิด
เหตุการณ์สะสมพวกนี้ ยอมรับเลยว่าสั่นคลอนความสัมพันธ์ระหว่างผมกับแม่ไม่น้อยเลยครับ T_T
เสียความรู้สึกกับแม่
ผมเป็นคนต่างจังหวัด เดิมที่ครอบครัวเรามีกัน 6 คน คือ ตา ยาย พ่อ แม่ พี่สาว และก็ผม
ผมเป็นคนเดียวที่ได้มาเรียนและทำงานที่กรุงเทพ จนปัจจุบันก็เข้าปีที่ 10 แล้วครับ
เวลาที่ผ่านไป ทำให้สมาชิกในครอบครัวล้มหายตายจากไป จนเหลือแค่ แม่ พี่สาว และก็ผม
จริงๆ ในความสัมพันธ์ระหว่างผมและแม่ก็ดูจะเป็นไปด้วยดีนะครับ ดูสนิทสนมกันดี
ตลอดเวลา 10 ปีที่ผมจากมาอยู่กรุงเทพ ผมกับแม่ก็ติดต่อกันสม่ำเสมอ ไปเที่ยวกันเมื่อมีโอกาส
แม่มาเยี่ยมผมที่กรุงเทพบ้าง ผมกลับไปเยี่ยมแม่ที่ต่างจังหวัดบ้าง แม่ดูจะสนิทกับผมมากกว่าพี่สาวอีกครับ
ผมสังเกตมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วว่า แม่ผมเหมือนจะเกรงใจพี่สาวมากๆ (แม่คือเสาหลักของบ้าน พี่สาวไม่ได้รับภาระดูแลอะไรแม่)
เวลาพี่สาวทำอะไรผิด แม่จะไม่ค่อยดุหรือว่าอะไร ต่างจากผมที่แม่จะดุอย่างตรงไปตรงมา
ผมเคยเปิดอกคุยกับแม่เรื่องนี้ แม่ก็ยอมรับว่าแม่เลือกปฏิบัติ ด้วยเหตุผลว่า แม่รู้ว่าลูกแต่ละคนตักเตือนอะไรได้แค่ไหน
ลูกคนนี้แม่พูดมากได้ ลูกอีกคนแม่พูดมากไม่ได้ ผมก็เออออกับแม่ไป ทั้งที่ในใจไม่เห็นด้วยสักนิด
เวลาแม่ต้องการความช่วยเหลืออะไร แม่มักจะเรียกผมเสมอ
แม่เคยพูดขึ้นต่อหน้าผมว่า "แม่ไว้ใจผมมากกว่าพี่สาว"
ซึ่งผมก็ช่วยแม่แทบทุกเรื่องเท่าที่ผมจะช่วยได้
เมื่อเร็วๆ นี้ พี่สาวของผมมีแผนจะแต่งงาน ฝ่ายเจ้าบ่าวจะส่งผู้ใหญ่มาเจรจาสู่ขอที่บ้าน
แต่ด้วยเหตุที่บ้านเก่า ขาดการบำรุงรักษามานาน จึงต้องทำความสะอาดขนานใหญ่เพื่อรับแขก
แม่ก็ตามให้ผมลงไปช่วยทำกับแม่ (แค่ 2 คน โดยพี่สาวไม่มาไยดีใดๆ) จนเกือบสมบูรณ์
ประเด็นที่ทำให้เสียความรู้สึกมากๆ คือ หลังจากผมกลับมากรุงเทพ แม่ได้เข้ามาทำลายห้องนอนของผมโดยไม่บอกให้ผมทราบ
กล่าวคือ ในตัวบ้าน แม้จะมีหลายห้อง แต่เมื่อก่อนทุกห้องมีเจ้าของ ผมในฐานะเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในบ้าน
จึงได้รับเกียรติให้นอนห้องกั้น ซึ่งก็คือ ห้องนอนที่ใช้ตู้วางกั้นเป็นห้อง
ซึ่งแม่ก็เป็นคนออกไอเดียนี้ให้ผมตั้งแต่ผมยังเด็ก และผมก็นอนห้องนี้อย่างมีความสุขเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน
ทุกครั้งที่พบกลับบ้าน ผมก็นอนห้องนี้
แม่เห็นว่าห้องผมมัน "ไม่น่ามอง" กลัวอับอายแขกเหรื่อที่มาสู่ขอพี่สาว จึงจัดการทำลายห้องผมจนกลายเป็นพื้นที่โล่ง
ผมไม่รู้เรื่องนี้เลย จนกระทั่งกลับบ้านไปร่วมงานแต่งงานพี่สาว แล้วก็พบว่าห้องนอนของตัวเองหายไปแล้ว
ผมถามแม่ว่า ทำไมแม่ไม่บอกผมก่อน เราก็ติดต่อกันอยู่สม่ำเสมอ แม่มีโอกาสตั้งมากมายที่จะบอกผม
แม่ให้เหตุผลว่ากลัวผมจะว่าแม่ และขัดขวางไม่ให้แม่ทำ
คือ ผมเสียใจอ่ะครับ เสียความรู้สึกมาก ห้องนอนนี้ผมนอนมานานมาก มันมีความสุข ความทรงจำในวัยเด็กอยู่ในห้องนั้นมากมาย
แล้วมันจะมาถูกทำลายไปโดยเจ้าของห้องไม่รู้ เพียงเพื่อใช้รับแขกแค่วันเดียว ผมรับไม่ได้
จริงๆ แม่ผมก็ทำให้ผมเสียความรู้สึกในเรื่องทำนองนี้บ่อยนะครับ เท่าที่นึกๆออก คือ
- เอาสร้อยทองที่ผมฝากไว้ ไปเปลี่ยนเป็นเส้นใหม่โดยไม่บอกผม (ตอนนั้นผมยังเด็ก และสร้อยนี้เป็นทองเก่าที่ยายให้ไว้)
แม่บอกว่าน้ำหนักมันเท่าเดิม แต่ผมบอกว่ามันไม่เหมือนเดิมแล้ว ผมแค่ฝากแม่ แต่มันไม่ใช่ของแม่นะ
(หลังจากนั้น ผมไม่เคยฝากของแม่อีกเลย)
- ซื้อรถยนต์ - รถมอเตอร์ไซค์คันใหม่ แต่ไม่บอกให้ผมรู้ ผมรู้จากเฟซบุ๊คเพื่อนบ้าน พอผมถามแม่ว่าทำไมไม่บอกผม แม่ให้เหตุผลว่าอยากเซอร์ไพรซ์ผม (เซอร์ไพรซ์มากนะ ซื้อจากป้ายแดง จนเปลี่ยนเป็นป้ายดำแล้วก้ยังไม่บอก)
- ปรับปรุงต่อเติมบ้าน แต่ไม่บอกให้ผมรู้ และผมก็รู้จากเฟซบุ๊คเพื่อนบ้านเหมือนเคย
ฯลฯ
เหตุการณ์ทำนองนี้มันเกิดซ้ำๆ ซะจนคิดว่า แม่เขาวางเราไว้ตรงจุดไหน เขายังเห็นเราเป็นสมาชิกในบ้านมั้ย
เราไม่สำคัญพอ หรือแท้ที่จริงเราคิดไปเองว่าเป็นคนสำคัญ
ไม่รู้ซิ ทำไมเขาคิดจะทำอะไรแล้วเขาไม่ยอมบอกเราเลย
ทั้งที่เขามีโอกาสเยอะมากที่จะบอกเพราะติดต่อกันอยู่ตลอด แต่กับคนอื่นๆ เขาบอกได้นะ
พยายามจะลืมๆ แต่มันทำไม่ได้เลยครับ โดยเฉพาะเรื่องห้องนอน
คือ ผมเป็นคนลงไปช่วยแม่จัดบ้านเอง และถ้าแม่จะรื้อห้องนอนผม แม่ก็ควรบอกให้ผมรู้ซักนิด
เหตุการณ์สะสมพวกนี้ ยอมรับเลยว่าสั่นคลอนความสัมพันธ์ระหว่างผมกับแม่ไม่น้อยเลยครับ T_T