หลายๆคนคงเจอเรื่องแบบนี้มาแล้ว อาจจะเห็นว่ามันเป็นเรื่องที่ธรรมดามากแต่สำหรับเรามันไม่เลยค่ะ
เราเคยคุยกับคนๆนึง เราเป็นเพื่อนกัน เราเองไปชอบเขาก่อน ด้วยความที่เขาเป็นคนน่ารัก ซื่อตรง ออกแนวตลกกวนๆหน่อย
เราเริ่มทักเขาไปก่อน เนียนคุยเรื่องงานกลุ่ม แล้วก็ถามเรื่องเล็กๆน้อยๆบ้าง เราทักเขาไปทุกวัน เจอกันที่มหาลัยก็มีคุยเล่นกันบ้าง
แต่ไม่มากเท่าคุยในแชท เวลาผ่านไป เราเริ่มคุยกันมากขึ้น มีช่วงที่เราไปประกวดแสดงความสามารถ และเขาก็ให้ความสนใจอย่างมาก
คอยให้กำลังใจเรา คอยเป็นเพื่อนคุยกับเราอยู่ตลอดการรอประกวด เรารู้สึกดีมากขึ้นทุกวัน ทุกวัน...
เราคุยกันมาสักพัก เริ่มมีเปิดกล้องคุยกัน ดูเขาทำนู่นทำนี่ เขาเล่าเรื่องที่บ้านให้ฟัง พูดถึงสิ่งที่ชอบ ฯลฯ
ช่วงนั้นเป็นช่วงที่มีความสุขมากก็ว่าได้ เจอที่มหาลัยก็คุยกันมากขึ้น เล่นกันมากขึ้น เขาชวนเราซ้อนจักรยาน ถักผมให้เรา
ซื้อกำไรข้อมือให้เรา ซื้อเข็มกลัดให้เรา เป็นรูปหน้ายิ้ม ทั้งกำไรและเข็มกลัด มันฝังใจเรามาก เรียกได้ว่าเป็นเครื่องผูกมัดทางใจของเราสุดๆ
ตอนนั้นในใจเรามีความหวังอยู่เต็มเปี่ยม ว่าอะไรที่เรากำลังคิดอยู่ เขาก็คิดเหมือนกันกับเรา ที่มหาลัยก็มีคนรู้บ้างว่าเราชอบเขา
เพื่อคนอื่นก็มีแซวๆ เราเขินมาก เขาเองก็มียิ้มๆ ยิ่งทำให้เราคิดไปไกลเกินเพื่อน
เวลาผ่านไปเข้า 4 เดือนที่คุยกันมุ้งมิ้ง มาอยู่ในจุดที่เราเก็บความรู้สึกไม่ได้ และเราเองก็คิดว่าเขาคงรู้ตัวนานแล้วด้วย
เราตัดสินใจบอกเขาไปว่าเรารู้สึกยังไง แต่เราเองก็เจียมตัว เพราะรู้ว่าคงเป็นได้แค่เพื่อน เราเลยบอกว่า เรากำลังจะตัดใจนะ เราพยายามอยู่
แล้วเราก็ถามเขาต่อว่า เขาล่ะ...ไม่มีคนที่ชอบหรอ... คำตอบที่ได้คือ คนที่เขาชอบกำลังจะตัดใจจากเขา
เราอึ้งไปพักนึง แล้วเขาก็บอกว่าเขายังไม่พร้อมจะมีใครตอนนี้ เขาพยายามพูดกับเราตลอดว่าเขาไม่ได้เป็นคนดีนะ เหมือนจะพูดให้เราเลิกชอบเขา
แต่ก็แปลกที่เรายังไม่เลิก...เวลาถัดจากนั้นไม่นาน อยู่ๆเขาก็ตอบน้อยลง ที่มหาลัยก็ไม่ค่อยคุย ไม่ค่อยเล่น สักพักเขาก็หายไปแบบที่ไม่รู้ตัว
และไม่รู้สาเหตุ ... เราเสียใจมาก แต่เราก็ไม่เคยลืมเขาเลย เมื่อเวลาผ่านไปก็มีคนเข้ามาหาเรา เราก็เปิดนะ ก็เข้ามาคุยได้สักพักก็ไป
ตอนนั้นความรู้สึกชอบเขาคนนั้นกลับมาอีกแล้ว คนแล้วคนเล่าที่เข้ามา แต่เราก็ไม่เคยคบใคร และเราก็ไม่เคยลืมคนๆนั้น
เวลาผ่านมาปีนึง เราค่อนข้างอึดอัด ที่แอบเห็นเขาไปไหนมาไหนกับรุ่นน้องคนนึง ดูสนิทสนม ซะจนเราก็แอบอิจฉา น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง
ผ่านไปไม่กี่วัน เขาคนนั้นโพสประมาณว่าใครสักคนว่า ไม่เห็นจะซื่อสัตย์เลย เพ้อถึงใครก็ไม่รู้ แล้วยังมาบอกว่าตัวเองซื่อสัตย์ " ซึ่งเราก็มีแอบสะกิดใจ
ว่าเป็นเรารึเปล่า เพราะหลังจากที่เขาหายไป เราก็มีคุยกับคนอื่น แต่หลังจากเลิกคุย เราก็กลับมาเพ้อถึงเขาเหมือนเดิม
มันคาใจมาก จนกระทั่งเราตัดสินใจจะถามเขาตรงๆ แต่ไม่กล้าเรียกเขามาคุย จึงให้เพื่อนไปเรียกมาให้แทน
แต่ตอนเพื่อนกลับมา ... เขาก็ไม่ได้เดินมาด้วย ... น้ำตามันไหล มันเจ็บลึกๆบอกไม่ถูก... เพื่อนบอกเราว่า เขาไม่อยากคุยกับเรา
ไม่อยากฟังไม่อยากรับรู้ข้อแก้ตัวหรืออะไรทั้งนั้น คำอธิบายอะไรก็ไม่อยากจะได้... เราได้แต่ถามตัวเองวนซ้ำๆในหัว ว่า ทำไมๆๆๆๆๆ
เขาถึงไม่ให้แม้โอกาสที่เราจะอธิบายทุกอย่างที่เราทำ ที่เราคิด ที่เรารู้สึก เหมือนเขาเข้าใจคนละอย่างกับที่เราอยากให้เขาเข้าใจ
แต่มันก็ไม่มีสิทธิ์อธิบายอะไรทั้งนั้น ... เพื่อนเราถามเขาอีกว่าแล้วตอนนี้สำหรับเขา เราเป็นอะไร เขาบอกเป็นเพื่อนที่ดีคนนึง
จากวันนั้น เราก็มีคนเข้ามาอีก แล้วทีนี้เราก็คบกัน ตอนคบกับแฟนแรกๆ เราลืมคนนั้นไม่ได้
เราแอบเพ้อถึง แฟนเรารู้เขาก็โกรธมาก เราก็เข้าใจแหละเป็นใครๆก็โกรธ แต่มันทำใจไม่ได้จริงๆ จนตอนนี้...เราคบกันมาค่อนข้างนานแล้วค่ะ
แต่เราก็ยังไม่อาจลืมคนๆนั้นได้เลย ทุกครั้งที่เจอกัน ทุกครั้งที่เห็นความเคลื่อนไหวต่างๆของเขา เขาบอกว่าเราเป็นเพื่อน แต่เรารู้สึกเหมือนไม่ใช่
เหมือนเราถูกกีดกันจากชีวิตเขา เขาไม่เคยคุย ไม่เคยมาเล่น แบบที่เขาทำกับเพื่อนคนอื่นเลย เราแอบน้อยใจนะ อย่างน้อย
เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ไม่ใช่หรอ ? แต่เขาเหมือนไม่เห็นเราอยู่ในสายตา เหมือนเราเป็นอากาศ ...
เราก็รู้สึกผิดกับแฟนเหมือนกันที่จนป่านนี้เรายังลืมเขาคนนั้นไม่ได้ แต่เราไม่รู้จะทำยังไงค่ะ ไม่ใช่เราไม่รักแฟนนะ
แต่เหมือนมันฝังอยู่ในใจ ทุกครั้งที่เราเห็นหน้าเขา เหมือนทุกๆความรู้สึกมันจะกลับมาตลอด เราต้องทำยังไงดีคะ
ขอ How To ลืมใครคนนึงหน่อยค่ะ
เราเคยคุยกับคนๆนึง เราเป็นเพื่อนกัน เราเองไปชอบเขาก่อน ด้วยความที่เขาเป็นคนน่ารัก ซื่อตรง ออกแนวตลกกวนๆหน่อย
เราเริ่มทักเขาไปก่อน เนียนคุยเรื่องงานกลุ่ม แล้วก็ถามเรื่องเล็กๆน้อยๆบ้าง เราทักเขาไปทุกวัน เจอกันที่มหาลัยก็มีคุยเล่นกันบ้าง
แต่ไม่มากเท่าคุยในแชท เวลาผ่านไป เราเริ่มคุยกันมากขึ้น มีช่วงที่เราไปประกวดแสดงความสามารถ และเขาก็ให้ความสนใจอย่างมาก
คอยให้กำลังใจเรา คอยเป็นเพื่อนคุยกับเราอยู่ตลอดการรอประกวด เรารู้สึกดีมากขึ้นทุกวัน ทุกวัน...
เราคุยกันมาสักพัก เริ่มมีเปิดกล้องคุยกัน ดูเขาทำนู่นทำนี่ เขาเล่าเรื่องที่บ้านให้ฟัง พูดถึงสิ่งที่ชอบ ฯลฯ
ช่วงนั้นเป็นช่วงที่มีความสุขมากก็ว่าได้ เจอที่มหาลัยก็คุยกันมากขึ้น เล่นกันมากขึ้น เขาชวนเราซ้อนจักรยาน ถักผมให้เรา
ซื้อกำไรข้อมือให้เรา ซื้อเข็มกลัดให้เรา เป็นรูปหน้ายิ้ม ทั้งกำไรและเข็มกลัด มันฝังใจเรามาก เรียกได้ว่าเป็นเครื่องผูกมัดทางใจของเราสุดๆ
ตอนนั้นในใจเรามีความหวังอยู่เต็มเปี่ยม ว่าอะไรที่เรากำลังคิดอยู่ เขาก็คิดเหมือนกันกับเรา ที่มหาลัยก็มีคนรู้บ้างว่าเราชอบเขา
เพื่อคนอื่นก็มีแซวๆ เราเขินมาก เขาเองก็มียิ้มๆ ยิ่งทำให้เราคิดไปไกลเกินเพื่อน
เวลาผ่านไปเข้า 4 เดือนที่คุยกันมุ้งมิ้ง มาอยู่ในจุดที่เราเก็บความรู้สึกไม่ได้ และเราเองก็คิดว่าเขาคงรู้ตัวนานแล้วด้วย
เราตัดสินใจบอกเขาไปว่าเรารู้สึกยังไง แต่เราเองก็เจียมตัว เพราะรู้ว่าคงเป็นได้แค่เพื่อน เราเลยบอกว่า เรากำลังจะตัดใจนะ เราพยายามอยู่
แล้วเราก็ถามเขาต่อว่า เขาล่ะ...ไม่มีคนที่ชอบหรอ... คำตอบที่ได้คือ คนที่เขาชอบกำลังจะตัดใจจากเขา
เราอึ้งไปพักนึง แล้วเขาก็บอกว่าเขายังไม่พร้อมจะมีใครตอนนี้ เขาพยายามพูดกับเราตลอดว่าเขาไม่ได้เป็นคนดีนะ เหมือนจะพูดให้เราเลิกชอบเขา
แต่ก็แปลกที่เรายังไม่เลิก...เวลาถัดจากนั้นไม่นาน อยู่ๆเขาก็ตอบน้อยลง ที่มหาลัยก็ไม่ค่อยคุย ไม่ค่อยเล่น สักพักเขาก็หายไปแบบที่ไม่รู้ตัว
และไม่รู้สาเหตุ ... เราเสียใจมาก แต่เราก็ไม่เคยลืมเขาเลย เมื่อเวลาผ่านไปก็มีคนเข้ามาหาเรา เราก็เปิดนะ ก็เข้ามาคุยได้สักพักก็ไป
ตอนนั้นความรู้สึกชอบเขาคนนั้นกลับมาอีกแล้ว คนแล้วคนเล่าที่เข้ามา แต่เราก็ไม่เคยคบใคร และเราก็ไม่เคยลืมคนๆนั้น
เวลาผ่านมาปีนึง เราค่อนข้างอึดอัด ที่แอบเห็นเขาไปไหนมาไหนกับรุ่นน้องคนนึง ดูสนิทสนม ซะจนเราก็แอบอิจฉา น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง
ผ่านไปไม่กี่วัน เขาคนนั้นโพสประมาณว่าใครสักคนว่า ไม่เห็นจะซื่อสัตย์เลย เพ้อถึงใครก็ไม่รู้ แล้วยังมาบอกว่าตัวเองซื่อสัตย์ " ซึ่งเราก็มีแอบสะกิดใจ
ว่าเป็นเรารึเปล่า เพราะหลังจากที่เขาหายไป เราก็มีคุยกับคนอื่น แต่หลังจากเลิกคุย เราก็กลับมาเพ้อถึงเขาเหมือนเดิม
มันคาใจมาก จนกระทั่งเราตัดสินใจจะถามเขาตรงๆ แต่ไม่กล้าเรียกเขามาคุย จึงให้เพื่อนไปเรียกมาให้แทน
แต่ตอนเพื่อนกลับมา ... เขาก็ไม่ได้เดินมาด้วย ... น้ำตามันไหล มันเจ็บลึกๆบอกไม่ถูก... เพื่อนบอกเราว่า เขาไม่อยากคุยกับเรา
ไม่อยากฟังไม่อยากรับรู้ข้อแก้ตัวหรืออะไรทั้งนั้น คำอธิบายอะไรก็ไม่อยากจะได้... เราได้แต่ถามตัวเองวนซ้ำๆในหัว ว่า ทำไมๆๆๆๆๆ
เขาถึงไม่ให้แม้โอกาสที่เราจะอธิบายทุกอย่างที่เราทำ ที่เราคิด ที่เรารู้สึก เหมือนเขาเข้าใจคนละอย่างกับที่เราอยากให้เขาเข้าใจ
แต่มันก็ไม่มีสิทธิ์อธิบายอะไรทั้งนั้น ... เพื่อนเราถามเขาอีกว่าแล้วตอนนี้สำหรับเขา เราเป็นอะไร เขาบอกเป็นเพื่อนที่ดีคนนึง
จากวันนั้น เราก็มีคนเข้ามาอีก แล้วทีนี้เราก็คบกัน ตอนคบกับแฟนแรกๆ เราลืมคนนั้นไม่ได้
เราแอบเพ้อถึง แฟนเรารู้เขาก็โกรธมาก เราก็เข้าใจแหละเป็นใครๆก็โกรธ แต่มันทำใจไม่ได้จริงๆ จนตอนนี้...เราคบกันมาค่อนข้างนานแล้วค่ะ
แต่เราก็ยังไม่อาจลืมคนๆนั้นได้เลย ทุกครั้งที่เจอกัน ทุกครั้งที่เห็นความเคลื่อนไหวต่างๆของเขา เขาบอกว่าเราเป็นเพื่อน แต่เรารู้สึกเหมือนไม่ใช่
เหมือนเราถูกกีดกันจากชีวิตเขา เขาไม่เคยคุย ไม่เคยมาเล่น แบบที่เขาทำกับเพื่อนคนอื่นเลย เราแอบน้อยใจนะ อย่างน้อย
เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ไม่ใช่หรอ ? แต่เขาเหมือนไม่เห็นเราอยู่ในสายตา เหมือนเราเป็นอากาศ ...
เราก็รู้สึกผิดกับแฟนเหมือนกันที่จนป่านนี้เรายังลืมเขาคนนั้นไม่ได้ แต่เราไม่รู้จะทำยังไงค่ะ ไม่ใช่เราไม่รักแฟนนะ
แต่เหมือนมันฝังอยู่ในใจ ทุกครั้งที่เราเห็นหน้าเขา เหมือนทุกๆความรู้สึกมันจะกลับมาตลอด เราต้องทำยังไงดีคะ