เราอยากมาเล่าเรื่องความรักของเรา 10 ปี มันเหมือนเพลง ไม่เดียงสา ของ บิ๊กแอส เลยอะ
เริ่มต้นเลยแล้วกันนะ เอาตรงที่เราเจอกับเขาได้ยังงัย เราเจอกับเขาเพราะเพื่อนของเราแนะนำให้รู้จัก ก็คุยกันเข้ากันดี ทุกอย่างโอเคมาก แม่เขาก็ดีกับเรา ทุกอย่างสีชมพูสวยงามมาก จนมาถึงความไม่เดียงสา เมื่อเราคบกันสักระยะ เขาขออยู่กับเรา เราก็โอเค คงไม่มีรัยเรียนจบเขาคงมาขอเรา ยังงัยเราต้องแต่งกับเขาแน่ จนผ่านปีที่ 1 ปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้เริ่มตามมา เยอะเยะมากมายทั้งที่ก่อนหน้าโอเคมาก ไม่คิดว่าจะเจอแม่สามีดีแบบนี้ มันก็ทำให้มีปัญหาของเราตามมาด้วย มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน แล้วเขาก็เริ่มที่จะอยากคุยกับผญ.คนอื่น เพราะคงเบื่อปัญหาของเรา แต่มันกลับยิ่งเพิ่มปัญหามาขึ้น ตลอดเวลาที่คบกันมา 10 ปี เราขอให้เขาเลิกกินเหล้า เลิกเล่นการพนัน เลิกเจ้าชู้ ทั้งๆๆที่ก่อนคบกันเขาใส่หน้ากากอีกตัวไม่ใช่แบบนี้สักนิด เราพยายามดึงเขาออกมาจากอบายมุข ทั้งที่เราจะเดินออกจากชีวิตเขาก็ได้ แต่เรารัก เราเป็นห่วงจึงต้องอยู่คอยพยุง คอยช่วยเหลือเขามากตลอด เราเองก็ยอมรับนิสัยไม่ดี แต่ถ้าเจอคนแบบนี้คุณคงบ่นว่าไหม ใครจะทนไหว จนปีที่ 9 เขาเมาจนออกจากที่ทำงานไปหาผญ. ซึ่งเขาคงคบกันมาระยะหนึ่ง( เพราะเขาไม่ชอบให้เราไปยุ่งเรื่องที่ทำงานหรือเพื่อนเขา คงไม่อยากให้เรารู้เรื่องนี้) ซึ่งมันเป็นข้อห้ามเด็ดขาดของที่ทำงานว่าห้ามยุ่งกับผญ.ในเขตพื้นที่ที่เขาทำงาน
เย็นวันนั้นเรารอโทรศัพท์เขาตั้งแต่ 2 ทุ่มถึง ตี 3 เขาเฟสมาหาเราบอกว่าออกไปหาผญ.มา ได้ยินแค่นี้จะแทบขาด เขาบอกอีกว่าพี่ชายของผญ.จะฆ่าเขา เพราะแค้นที่มาทำไม่ดีกับน้องสาวเขา ความรู้สึกตอนนั้นแทบบรรยายไม่ถูก แต่ที่รู้คือต้องช่วยเขาออกมาจากที่ตรงนั้นก่อน เรื่องของเราค่อยว่ากันใหม่
เราให้น้องชายของเราไปหารถให้เขาออกมาจากตรงนั้น หลังจากที่เขาโดนไล่ออกจากงาน (เราคิดว่าเป็นผญ.ที่ดีมากแล้วนะ)
กลับมาเขาบอกว่าไม่เหลืออะรัยแล้ว ไม่มีงาน ไม่มีเงิน ไม่มีชื่อเสียง ไม่มีแม้แต่เรา (หรือผญ.คนนั้น ความจริงพ่อแม่เขาจะให้แต่งด้วยนะ แต่มันไม่แต่ง มันถึงหนีมา แมนมาก) เขาบอกขอกราบตีนเรา ให้อภัยเขา อย่าทิ้งเขานะ ซึ่งเราก็โอเคให้อภัย แต่มันยังแอบคุยกันกับอีนั้น จนอีนั้นมันส่งไลน์มาถามเราว่าเราเป็นอะรัยกับมัน เพราะเขาบอกว่าเราเป็นแค่คนที่คบกัน ส่วนอีนั้นเป็นคนที่ร่วมสร้างอนาคต ฟังแล้วซึ่งใจจริงๆๆ คนที่คอยดูแลมา 9 ปี ไม่มีค่าเลย
พอเรื่องนี้เกิดขึ้นมันก็ขอโอกาสอีก เราก็ไม่อยากจะให้นะ ก็เลยขอให้เขาพิสูจน์ว่าจริงจังแค่ไหน จนเริ่มเข้าปีที่ 10 เขาก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะดีขึ้น
จากวันที่เขาท้อเราอยู่ข้างเขามาตลอด แต่ตอนนี้เขากลับทิ้งเราไว้ที่ห้อง ขอกลับไปอยู่กับแม่ที่บ้าน เราคิดว่าที่เขาขอกลับไปอยู่บ้านคงเพราะอยากมีเวลาที่จะทำอะรัยๆๆๆๆ ที่ไม่อยากให้เรารู้ จนแม่เราบอกเขาว่ามันคบมานานแล้วควรทำอะรัยให้ถูกต้องดีกว่า ให้เขามาขอ เขาก็ผลัดมาตลอดตั้งแต่เรียนจบมา 5 ปีแล้วเขาก็ไม่คิดจะขอเลย เขาแทบไม่เหลี่ยวแลเราเลย ทำตัวห่างเหิน อ้างเรื่องงานว่าที่ทำงานใหม่ไกลที่พัก ต้องไปพักบ้านแม่ เอาแม่เขามาอ้างตลอด บางทีเราแอบตามไปดูนะที่บ้านที่ทำงาน เขาโกหกเราตลอดเลย เช่นเราถามว่าอยู่ไหนเขาบอกอยู่ที่ทำงาน เราไปตามไม่มี บางทีไปรอที่บ้านแม่เขา ก็ไม่กลับบ้าน แล้วห้ามไม่ให้เราไปบ้านเขาด้วยนะ เหตุผลคือไม่อยากให้ทะเลาะกับแม่เขา ซึ่งถ้าแม่เขาไม่มาด่าเรา เราก็ไม่มีปัญหานะ
จนวันนี้การคบกันของเรามันผ่านมา 10 ปี ฉันจึงตัดสินใจเดินออกมาถ้าเขายังไม่ไปขอ เพราะมันแสดงออกถึงความไม่จริงจังของเขาที่มีต่อ แสดงว่าเขายังไม่อยากมีคอบครัว แค่อยากมีผญ.ไว้นอนกอดแค่นั้น ผช. แบบนี้โคตรเห็นแก่ตัว เดินออกมาเองโครตเจ็บ เจ็บที่เขาไม่รัก เจ็บที่เขาไม่แคร์ เจ็บที่เป็นแค่นางบำเรอ
ขอบคุณที่มาฟังเรานั่งบ่น ตอนนี้เราไม่มีใครจริงๆๆที่จะรับฟัง ไม่อยากนั่งเศร้าอยู่ที่ห้องคนเดียว เราเองไม่ใช่คนที่นี้ เป็นคนตจว. ไม่มีเพื่อน ญาติ พี่น้องหรือคนรู้จักที่สนิทจนจะมารับฟังเราแบบนี้
ขอเตือนเด็กๆๆที่คิดจะผลีกายให้ผช. แล้วหวังว่าเขาจะรัก อย่าเลย สุดท้ายจะมาเจ็บแบบเรา ถ้าเขาจริงจังบอกเขาไปเลยว่ามาขอ มาแต่งเรา ถ้าแต่งแล้วต้องเลิกกัน มันก็ยังดีกว่าที่เขาไม่เคยแม้แต่จะแสดงความจริงใจ
ความรัก 10 ปี
เริ่มต้นเลยแล้วกันนะ เอาตรงที่เราเจอกับเขาได้ยังงัย เราเจอกับเขาเพราะเพื่อนของเราแนะนำให้รู้จัก ก็คุยกันเข้ากันดี ทุกอย่างโอเคมาก แม่เขาก็ดีกับเรา ทุกอย่างสีชมพูสวยงามมาก จนมาถึงความไม่เดียงสา เมื่อเราคบกันสักระยะ เขาขออยู่กับเรา เราก็โอเค คงไม่มีรัยเรียนจบเขาคงมาขอเรา ยังงัยเราต้องแต่งกับเขาแน่ จนผ่านปีที่ 1 ปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้เริ่มตามมา เยอะเยะมากมายทั้งที่ก่อนหน้าโอเคมาก ไม่คิดว่าจะเจอแม่สามีดีแบบนี้ มันก็ทำให้มีปัญหาของเราตามมาด้วย มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน แล้วเขาก็เริ่มที่จะอยากคุยกับผญ.คนอื่น เพราะคงเบื่อปัญหาของเรา แต่มันกลับยิ่งเพิ่มปัญหามาขึ้น ตลอดเวลาที่คบกันมา 10 ปี เราขอให้เขาเลิกกินเหล้า เลิกเล่นการพนัน เลิกเจ้าชู้ ทั้งๆๆที่ก่อนคบกันเขาใส่หน้ากากอีกตัวไม่ใช่แบบนี้สักนิด เราพยายามดึงเขาออกมาจากอบายมุข ทั้งที่เราจะเดินออกจากชีวิตเขาก็ได้ แต่เรารัก เราเป็นห่วงจึงต้องอยู่คอยพยุง คอยช่วยเหลือเขามากตลอด เราเองก็ยอมรับนิสัยไม่ดี แต่ถ้าเจอคนแบบนี้คุณคงบ่นว่าไหม ใครจะทนไหว จนปีที่ 9 เขาเมาจนออกจากที่ทำงานไปหาผญ. ซึ่งเขาคงคบกันมาระยะหนึ่ง( เพราะเขาไม่ชอบให้เราไปยุ่งเรื่องที่ทำงานหรือเพื่อนเขา คงไม่อยากให้เรารู้เรื่องนี้) ซึ่งมันเป็นข้อห้ามเด็ดขาดของที่ทำงานว่าห้ามยุ่งกับผญ.ในเขตพื้นที่ที่เขาทำงาน
เย็นวันนั้นเรารอโทรศัพท์เขาตั้งแต่ 2 ทุ่มถึง ตี 3 เขาเฟสมาหาเราบอกว่าออกไปหาผญ.มา ได้ยินแค่นี้จะแทบขาด เขาบอกอีกว่าพี่ชายของผญ.จะฆ่าเขา เพราะแค้นที่มาทำไม่ดีกับน้องสาวเขา ความรู้สึกตอนนั้นแทบบรรยายไม่ถูก แต่ที่รู้คือต้องช่วยเขาออกมาจากที่ตรงนั้นก่อน เรื่องของเราค่อยว่ากันใหม่
เราให้น้องชายของเราไปหารถให้เขาออกมาจากตรงนั้น หลังจากที่เขาโดนไล่ออกจากงาน (เราคิดว่าเป็นผญ.ที่ดีมากแล้วนะ)
กลับมาเขาบอกว่าไม่เหลืออะรัยแล้ว ไม่มีงาน ไม่มีเงิน ไม่มีชื่อเสียง ไม่มีแม้แต่เรา (หรือผญ.คนนั้น ความจริงพ่อแม่เขาจะให้แต่งด้วยนะ แต่มันไม่แต่ง มันถึงหนีมา แมนมาก) เขาบอกขอกราบตีนเรา ให้อภัยเขา อย่าทิ้งเขานะ ซึ่งเราก็โอเคให้อภัย แต่มันยังแอบคุยกันกับอีนั้น จนอีนั้นมันส่งไลน์มาถามเราว่าเราเป็นอะรัยกับมัน เพราะเขาบอกว่าเราเป็นแค่คนที่คบกัน ส่วนอีนั้นเป็นคนที่ร่วมสร้างอนาคต ฟังแล้วซึ่งใจจริงๆๆ คนที่คอยดูแลมา 9 ปี ไม่มีค่าเลย
พอเรื่องนี้เกิดขึ้นมันก็ขอโอกาสอีก เราก็ไม่อยากจะให้นะ ก็เลยขอให้เขาพิสูจน์ว่าจริงจังแค่ไหน จนเริ่มเข้าปีที่ 10 เขาก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะดีขึ้น
จากวันที่เขาท้อเราอยู่ข้างเขามาตลอด แต่ตอนนี้เขากลับทิ้งเราไว้ที่ห้อง ขอกลับไปอยู่กับแม่ที่บ้าน เราคิดว่าที่เขาขอกลับไปอยู่บ้านคงเพราะอยากมีเวลาที่จะทำอะรัยๆๆๆๆ ที่ไม่อยากให้เรารู้ จนแม่เราบอกเขาว่ามันคบมานานแล้วควรทำอะรัยให้ถูกต้องดีกว่า ให้เขามาขอ เขาก็ผลัดมาตลอดตั้งแต่เรียนจบมา 5 ปีแล้วเขาก็ไม่คิดจะขอเลย เขาแทบไม่เหลี่ยวแลเราเลย ทำตัวห่างเหิน อ้างเรื่องงานว่าที่ทำงานใหม่ไกลที่พัก ต้องไปพักบ้านแม่ เอาแม่เขามาอ้างตลอด บางทีเราแอบตามไปดูนะที่บ้านที่ทำงาน เขาโกหกเราตลอดเลย เช่นเราถามว่าอยู่ไหนเขาบอกอยู่ที่ทำงาน เราไปตามไม่มี บางทีไปรอที่บ้านแม่เขา ก็ไม่กลับบ้าน แล้วห้ามไม่ให้เราไปบ้านเขาด้วยนะ เหตุผลคือไม่อยากให้ทะเลาะกับแม่เขา ซึ่งถ้าแม่เขาไม่มาด่าเรา เราก็ไม่มีปัญหานะ
จนวันนี้การคบกันของเรามันผ่านมา 10 ปี ฉันจึงตัดสินใจเดินออกมาถ้าเขายังไม่ไปขอ เพราะมันแสดงออกถึงความไม่จริงจังของเขาที่มีต่อ แสดงว่าเขายังไม่อยากมีคอบครัว แค่อยากมีผญ.ไว้นอนกอดแค่นั้น ผช. แบบนี้โคตรเห็นแก่ตัว เดินออกมาเองโครตเจ็บ เจ็บที่เขาไม่รัก เจ็บที่เขาไม่แคร์ เจ็บที่เป็นแค่นางบำเรอ
ขอบคุณที่มาฟังเรานั่งบ่น ตอนนี้เราไม่มีใครจริงๆๆที่จะรับฟัง ไม่อยากนั่งเศร้าอยู่ที่ห้องคนเดียว เราเองไม่ใช่คนที่นี้ เป็นคนตจว. ไม่มีเพื่อน ญาติ พี่น้องหรือคนรู้จักที่สนิทจนจะมารับฟังเราแบบนี้
ขอเตือนเด็กๆๆที่คิดจะผลีกายให้ผช. แล้วหวังว่าเขาจะรัก อย่าเลย สุดท้ายจะมาเจ็บแบบเรา ถ้าเขาจริงจังบอกเขาไปเลยว่ามาขอ มาแต่งเรา ถ้าแต่งแล้วต้องเลิกกัน มันก็ยังดีกว่าที่เขาไม่เคยแม้แต่จะแสดงความจริงใจ