วิญญาณไปรู้ธรรมที่ไหน สติระลึกรู้ที่นั้น

ธรรมมีที่กาย วิญญาณรู้ธรรมที่กาย สติมีที่กาย
ธรรมมีที่ใจ วิญญาณรู้ธรรมที่ใจ สติมีที่ใจ
ธรรมมีที่เวทนา วิญญาณรู้ธรรมที่เวทนา สติมีที่เวทนา
ธรรมมีที่ธรรมารมณ์ วิญญาณรู้ธรรมที่ธรรมารมณ์ สติมีที่ธรรมารมณ์

ราคะมีที่กาย วิญญาณรู้ราคะที่กาย สติระลึกรู้ราคะที่กาย
สติรู้ว่ากายมีราคะ กายเกิดการ กระสันต้องการเสพราคะ  อย่าไประงับราคะ อย่าไปยินดี ยินร้าย ราคะ ให้ดูความกระสันอยากเสพ
ราคะมีที่ใจ วิญญาณรู้ราคะที่ใจ สติระลึกรู้ราคะที่ใจ
สติรู้ว่าใจมีราคะ เกิดความกำหนัด อย่าไประงับราคะ อย่าไปยินดี ยินร้าย ราคะ ให้ดูความกำหนัดอยากเสพ
ราคะมีที่เวทนา วิญญาณรู้ราคะที่เวทนา สติระลึกรู้ราคะที่เวทนา
สติรู้ว่าเวทนาในราคะ มีความสุข มีความทุกข์ เมื่อได้เสพ ราคะ เมื่อไม่ได้เสพ ราคะ
ราคะมีที่ธรรมารมณ์  วิญญาณรู้ราคะที่ธรรมารมณ์   สติระลึกรู้ราคะที่ธรรมารมณ์
ชอบ ในราคะ ไม่ชอบในราคะ ได้เสพราคะก็ชอบ ไม่ได้เสพราคะก็ไม่ชอบ

เวลาราคะเกิด ขึ้น ตั้งอยู่ เสื่อมไป  ใจเห็นราคะมันอปรเปลี่ยนไป
เริ่มตั้งแต่อยากเสพราคะ กายกระสัน ใจ กำหนัด ทรมาน กาย ใจ
ไม่ได้เสพให้หายสมใจอยาก ใจเกิดโทมนัส เวทนา กายเกิดเวทนา ทรมานกายใจ
ได้เสพสมราคะใจอยาก ใจเกิดโสมนัส กายเกิดเวทนา หายทรมานกายใจ
ใจไม่ไประงับราคะ ดูให้รู เห็น ศึกษาอยู่ ให้เห็นผล
ใจเห็นราคะตั้งแต่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ จนเสื่อมไป
เมื่อใจเห็นราคะชัด รู้เหตุ เห็นผล ราคะ จะไม่มากระทบใจอีกเลย
ราคะยุบไปต่อหน้าต่อตา ในช่วงวินาทีที่เห็นราคะ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ เสื่อมไป
เหมือนตนเป็นคนเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ