เหนื่อยจังกับการต้องเก็บอะไรไว้คนเดียว

ไม่มีอะไรครับแค่อยากระบาย เราเอาแต่คิดถึงเขาถึงจะไม่มีเขาแล้วแต่ดูเหมือนเขาจะไม่คิดถึงเราเลยแถมมีความสุขสะอีก ทำไม่ต้องการเป็นเราที่เจ็บที่จำที่น้ำตาไหลอยู่ฝ่ายเดียวมันไม่เห็นยุติธรรมเลยทั้งๆที่เขาเข้ามาทำให้เรารักละก็จากไปเพียงเพราะ เขาแคร์สายตาและคำพูดคนอื่นมากกว่าผม ทำไมอ่ะผมไม่เข้าใจ ท่าเขารักผมจริงเขาต้องแคร์ผมสิ แรกอะไรก็ได้หลังๆแย่ไปหมดทำไมความรักผลสุดท้ายต้องจบลงด้วยน้ำตาและจากกันไป จะดีกว่านี้ท่าเราไม่รักใครเลยแต่ก็ยากที่จะทำ คนที่คุยอยู่ในปัจบันผมก็รู้สึกผิด ผิดที่ยังจำคนเก่ายังลืมเขาไม่ได้เขาเป็นคนดีมากเลยผมไม่อยากไปทำร้ายเขาไม่รุ้ว่าเขาจะเข้าใจรึเปล่าแต่อยากบอกว่าขอโทษ ตอนนี้เราสับสนกับตัวเอง ไม่รู้ว่าจะเดินหน้ายังไงจะถอยก็อยากแต่ถอยไปก็ไม่มีใครรออยู่ ผมควรทำยังดีครับ ทุกวันนี้ก็ทำตัวปกติยิ้มหัวเราะ พยายามอยู่กับเพื่อนๆพี่ๆ แต่พออยู่คนเดียวมันก็แบบเฟวมากๆ จะบอกใครก็กลัวไม่มีใครฟัง คือไม่มีเลยดีกว่า เราเลยเก็บความรุ้สึกพวกนั้นไว้กับตัว ยิ่งส่องยิ่งเจ็บ