สรรพสิ่งในโลกคือของใช้ มิใช่ของฉัน..

สมัยเด็กๆเคยอยากมีกระเป๋าสตางค์เป็นของตัวเองมาก
แต่ไม่มีเงินซื้อ เลยเอากระเป๋าใส่กุญแจที่พ่อไม่ใช้แล้วมาใส่เงินแทน

วันนึงไปกินพิซซ่ากับเพื่อน ถึงเวลาจ่ายเงิน ทุกคนมองกระเป๋าสตางค์เราเป็นจุดเดียว .. เลยอายมาก

ตั้งแต่นั้นมาก็ติดนิสัยชอบซื้อกระเป๋าสตางค์สวยๆไว้ใช้มาตลอด พอเก่าแล้วก็ทิ้ง

แต่แม่ก็มักจะเก็บมาใช้ต่อทุกครั้ง แม้จะซื้อใบใหม่ให้ แม่ก็ยังใช้ใบเก่าๆที่เราเอาทิ้งแล้วอยู่นั่นแหล่ะ บอกว่าเสียดาย มันยังใส่เงินได้

ช่วงหลังมานี่ไม่ค่อยชอบเข้าสังคมเจอใคร ไม่เที่ยวห้าง ไม่แต่งตัว ไม่ชอปปิ้ง ความรู้สึกว่าต้องเปลี่ยนกระเป๋าสตางค์ก็หายไป

ผ่านไปหลายปี กระเป๋าก็เริ่มเปื่อย ซิปหลุด ดูเน่ามาก แต่ก็ยินดีที่จะใช้มันต่อไป

แม่พูดถูก.. บางทีเราก็เข้าใจผิด

ว่าของใช้คือของโชว์ ..