เมื่อก่อน เราเคยคิดว่า ถ้าขาดเค้า หรือเค้าไปจากเรา เราจะอยู่ไม่ได้ เพราะโทรคุยกันทุกวัน เค้าเป็นที่สบายใจของเรามาตลอด เราพูดคุยกับเค้าได้ทุกเรื่องทั้งเรื่องซีเรียสและเรื่องไร้สาระ มันทำให้เค้าเป็นมากกว่าแฟน...เรารู้สึกว่าเราสำคัญสำหรับเค้าและเค้าก็สำคัญกับเรามาก...

แต่ตอนนี้ เราเริ่มอยู่คนเดียวมากขึ้น เค้ามักละเลยความรู้สึกของเรา...จากคนที่อะไรนิดอะไรหน่อยก็มีน้ำตา ร้องไห้ฟูมฟาย วันนี้เราแทบจะไม่มีน้ำตา เก็บน้ำตาเก่งขึ้นมาก แต่ความรู้สึกมันก็ยังคงอัดอั้นอยู่ภายใน เค้ามองไม่เห็นถึงความรู้สึกจริงๆของเราด้วยซ้ำ ...มันทำให้เรากลายเป็นคนที่เย็นชาลงเรื่อยๆโดยที่เราก็ไม่รู้ตัว จนวันนี้เราคิดว่าหากเราไม่มีเค้าเราก็อยู่ได้ เพราะวันนี้เราไม่ได้รู้สึกว่าเราสำคัญกับเค้าอีกต่อไป...

ใครเป็นแบบเราบ้างคะ แล้วจะแก้ไขสถานการณ์แบบนี้ได้ยังไง