สวัสดีครับ ผมมีปัญหาคาใจที่ทำให้ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับมาปรึกษาชาวพันทิพหน่อยครับ
เรื่องมีอยู่ว่าผมมีแฟนอยู่คนนึงครับ เราคบกันมาก็เกือบ2ปีได้ครับ สมัยที่คบกันแรกๆผมยอมรับเลยครับว่าผมเป็นคนที่ไม่แคร์ไม่สนใจแฟนเลยครับ เพราะคิดว่าตัวเองมีคนมาชอบเยอะ เลือกได้ (ที่จริงแล้วผมไม่ได้ชอบเขาเลยด้วยซ้ำครับ แต่ด้วยที่ว่าเขาเป็นจูบแรกของผม ผมจึงยอมเป็นแฟนกับเขาครับ) เลยทำให้ผมละเลยหน้าที่แฟนไปแบบที่เรียกว่าไม่ทำเลยดีกว่าครับ ได้แต่ชวนทะเลาะ ขู่เลิก ใช้งานเขาสารพัดเลยครับ แต่ทว่าสิ่งที่ผมได้จากเขาคือการยอม เขาทำทุกสิ่งทุกอย่างให้ผมรู้สึกโชคดีที่เลือกเขาเป็นแฟน อย่างเช่น เขาพาผมไปเจอกับสิ่งใหม่ที่ผมไม่เคยได้เจอ ได้ทำสิ่งใหม่ๆมากมายในชีวิต แล้วอย่างตอนทะเลาะกันผมด่าว่าเขาไปสารพัด ทำให้เขาเจ็บช้ำน้ำใจไปมาก แต่เขากลับมานั่งปลอกผลไม้ให้ผมทาน จนผมคิดในใจว่านี่เราทำอะไรลงไป แล้วมันก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆครับ แล้วผมก็เริ่มเปิดใจให้กับเขามากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังชวนทะเลาะกับเขาทุกวันนะครับ แล้วเขาก็เป็นคนดีมากที่ไม่ตอบโต้อะไรผมเลย จนมาวันนึงเขาเหนื่อยครับกับการกระทำของผม เขาก็เริ่มเปลี่ยนไป ไม่สนใจผมเหมือนแต่ก่อน ผมก็ไปชวนเขาทะเลาะอีกครับ คราวนี้ไม่เป็นแบบทุกทีครับ เขาบอกเลิกผมครับ บอกว่าทนไม่ไหวแล้ว ผมไปไม่ถูกเลยครับผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมรักเขาไปแล้ว ผมรักในความดีของเขา ผมเลยไม่ยอมเลิกครับ ขอร้องร้องไห้อ้อนวอนเขาทุกอย่าง ผมสัญญากับเขาว่าผมจะช่วยแบ่งเบาภาระเขา ไม่ชวนทะเลาะ เลิกเอาแต่ใจ แล้วจะคิดถึงจิตใจเขาให้มากขึ้น เขาก็ตกลงครับ หลังจากคืนดี ผมก็ทำทุกอย่างที่ผมสัญญาไปนะครับ แต่ว่าทำได้แต่ไม่กี่สัปดาห์ สันดานเดิมของผมก็กลับมาอีกแล้วครับ แต่เขาก็ไม่ว่าอะไร ผมยิ่งเหลิงครับ แล้วก็เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆครับ
ต่อมาผมหาเรื่องใสตัวเองอีกแล้วครับ คือประเด็นมีอยู่ว่ามีวันนึงแฟนผมเขาจะไปเที่ยวตจว.กับครอบครัวครับ ผมก็เลยขี่มอเตอร์ไซต์จะไปส่งเขาที่บ้านครับ แต่ไปไม่ถึงไหนเลยครับออกจากหอมาแปบเดียวก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นครับ พ่อแม่เขาก็เลยมารับเขากลับไป แต่เขาก็ยังเป็นห่วงผมนะ เลยฝากให้เพื่อนสนิทเขาคนนึงมาดูเแลผม แล้วเพื่อนเขาก็รับปากมาดูแลครับ ผมก็นอนเจ็บอยู่ในหอไปแหละครับพอตกดึก เพื่อนที่เขาฝากให้ดูแลผมกลับมาจากกินเหล้า มันก็เมาสิครับ แล้วมันก็พูดไม่รู้เรื่องแล้วก็พูดเชิงหยอกล้อกัน ไอ้ผมก็เป็นคนกวนตีนด้วยสิครับเลยหยอดกันไปหยอดกันมาจนมีบางอย่างลึกซึ้งเกิดขึ้น แล้วก็อยู่กันแบบนี้ตลอดสามวันที่แฟนผมไปเที่ยวเลยครับ พอแฟนกลับมาเขาก็เอาของฝากกลับมาฝากทั้งผมและเพื่อนเขา โดยที่แฟนผมเขาไม่รู้เรื่องนี้เลย แล้วด้วยความเลวของผมเอง ผมก็หาข้ออ้างสารพัดออกเลิกแฟน เพื่อจะได้คุยกับเพื่อนเขาแบบสะดวกใจ แต่พอคิดไปคิดมาผมก็ยังรักแฟนผมอยู่ ผมเลยคุยกับทั้งแฟนทั้งเพื่อนแฟน จนแฟนผมเขาจับได้แล้วเขาก็ให้ผมเลือก ตอนนั้นผมคิดอะไรไม่รู้ผมเลือกเพื่อนแฟนครับ คงเพราะผมเบื่อเขามั้งครับ เลยเลือกแบบนั้นไป แต่พอคุยกันไปได้ไม่กี่วัน เพื่อนคนนี้เขารู้สึกผิดกับแฟนผมเขาเลยปฏิเสธผมแล้วก็ไปขอโทษแฟนผมครับ ทีนี้ผมเองก็เคว้งเลยครับไปต่อว่าแฟนตัวเองสารพัดเลยครับ ว่าไปพูดไปเซี้ยมอะไรต่างๆนานา แล้วแฟนผมเขาก็ไม่ตอบโต้ครับบอกแค่ว่าไม่ได้ทำอะไรแล้วเขาก็หายไป ตอนกลางคืนเป็นคืนแรกเลยครับที่ผมได้นอนคนเดียวผมคิดทบทวนสารพัด ทำให้ผมรู้ว่าผมควรรักใคร แล้วใครที่รักผมจริง เช้าวันรุ่งขึ้นผมมีสติคิดได้ผมทักไปขอโทษแฟน โทรหาขอคืนดีกับเขา ทีแรกเขาก็ไม่ยอมหรอกครับ แต่ด้วยความจิตใจดีของเขา เขายอมให้อภัยผมครับ แล้วเขาก็ยอมกลับมาคบกับคนเลวๆแบบผม หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผมก็เลิกคุยกับคนอื่นทั้งหมด แล้วก็อยู่แต่กับแฟนผมคนเดียวครับ ต่อมาเดือนกว่าผมไม่สบายคิดว่าตัวเองจั่ว ก็มีแต่เขาแหละครับคอยอยู่ข้างๆกันตอนไปตรวจเลือด มันยิ่งทำให้ผมรักเขามักขึ้นไปอีก หลังจากนั้นผมทุ่มหัวใจของผมไปฝากไว้ที่เขาคนเดียวเลยครับ ผมไม่สนใจใครอีกเลย แล้วเราก็อยู่กันไปเรื่อยๆแบบคนรักกัน อาจมีผิดใจกันบ้างเล็กๆน้อยๆครับ
อยู่มาวันนึงแฟนผมเค้าจะย้ายที่ทำงานอะครับ แล้วด้วยความที่ผมรักเขามาก จนกลัวเขาจะทิ้งผมไปมีคนใหม่ผมก็เริ่มงี่เง่าขึ้นมาอีกครั้งครับ ชวนเขาทะเลาะ ห้ามนู้นห้ามนี้พูดทำร้ายจิตใจเขาบ้าง เขาก็ได้แต่เงียบ ผมสั่งอะไรเขาก็โอเครับปากว่าจะทำ พอถึงวันไปเขาก็ทำอย่างที่รับปากนะครับ แต่ผมก็งี่เง่าอีก ก่อกวนเขาจนไม่เป็นอันทำการทำงานเลยครับ บางที่ผมก็บังคับเขามาหาผมทั้งๆที่ยังติดธุระอยู่ แล้วเขาก็กลับนะครับ จนอยู่มาวันนึงเหมือนเขาจะเหลืออดกับการกระทำของผม เราทะเลาะกันผ่านทางมือถือแล้วผมก็พูดไปว่าถ้าทนไม่ได้ก็เลิกกันไปเลย แล้วเขาก็บอกว่าเลิกก็เลิก เขาทนไม่ไหวแล้วที่ไม่ได้ทำงานเลย ไม่มีสังคมในที่ทำงานเลย เอาแต่เวลามานั้งแคร์ผม แล้วเขาก็หายไปเลย2วัน ผมใช้เวลาทั้งหมดอยู่กับตัวเองคิดว่าสิ่งที่เราทำไปมันไม่ถูกผมเสียใจที่ผมทำมันลงไปแล้วผมก็ตั้งใจไว้แล้วว่าถ้าได้กลับมาคบกับเขา จะยอมเขาทุกอย่างไม่ทำตัวแบบเดิม แล้วผมก็ขอเขาคืนดีตอนแรกเขาบอกว่าเป็นไปไม่ได้แล้ว แต่ผมขอโอกาสอีกครั้ง แล้วเขาก็ให้โอกาสผม ทุกวันนี้ผมพยายามอยู่ในที่ของผมไม่กวนเขาเวลาทำงาน เขาอยากมีเพื่อนมีสังคมผมให้เต็มที่ เขาจะทำอะไรผมยอมเขาหมดทุกอย่างไม่อยากเสียเขาไป แต่เหมือนจะไม่เป็นผมครับ พอเขาได้สังคม เขาก็ไปอยู่กับสังคมของเขาหมดเลยครับ 8โมงเช้าเขาไปทำงาน อยู่กับกลุ่มเพื่อนไปเที่ยว กินข้าวกับเพื่อน ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวตลอดวันไอ่ตัวผมก็ทำงานไปเป็นห่วงเขาไป กว่าจะกลับห้องเขาก็4ทุ่มครับ มีเวลาคุยกันไม่กี่ชั่วโมง ห้าทุ่มเที่ยงคืนเขาก็หลับแล้ว ที่จริงเขาก็มีตอนไลน์ผมบ้างนะครับแต่ก็น้อยกว่าแต่ก่อนมาก ทุกวันนี้ผมก็อยู่กันไปแบบนี้แหละครับแล้วมันก็ทำให้ผมได้มีเวลาอยู่กับตัวเองมาขึ้นมองตัวเองในอดีตแล้วก็ไม่อยากให้อภัยตัวเองเลยครับ ทุกวันนี้เวลาผมได้คุยกับเขาผมขอโทษเขาทุกวันเลยครับ แล้วยิ่งมาเจอเรื่องที่เขามีเวลาให้กันน้อยลงผมก็เสียใจนะครับว่าตอนมีเวลาให้กันทำไมผมไม่ทำตัวดีๆ ตอนนี้หนักกว่าเดิมครับผมเริ่มน้อยใจเขาที่ไม่มีเวลาให้กันเลยเขาก็เริ่มโกรธผมไม่พูดกับผม คอลสไกป์ไว้เฉยๆแต่ไม่พูด บางเวลาที่เขามีปัญหาเรื่องงาน ผมให้กำลังใจเขา เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ
แล้วบางทีก็จะเอามาลงกับผมบ้าง แต่ผมก็เข้าใจเขานะ แล้วก็ให้อภัยเขาทุกอย่าง แต่บางทีผมก็คิดว่าสิ่งที่ผมยอมเขา ปรับปรุงตัวเพื่อเขา ไม่มีค่าอะไรเลยหรอ หรือตัวผมไม่มีความหมายกับเขาแล้ว แล้ววันก่อนผมก็มีความคิดครับว่าผมควรตัดใจจากเขา ผมควรให้เขาไปมีชีวิตที่ดีกว่า แทนที่จะมาทนทุกข์อยู่กับผม ผมก็เลยพูดกับเขาว่าผมขอออกมาจากชีวิตเขา ผมขออวยพรให้เขามีความสุข แต่พอเขาถามกลับมาแบบเสียงสั่นๆว่า "เธอจะไปไหน" มันทำให้ผมไม่อยากไปจากชีวิตเขาเลยครับ แล้วเขาก็หลุดปากพูดมาอีกว่า "เค้ารักเธอ" ซึ่งผมไม่ได้ยินมันมาหลายเดือนแล้ว ผมตัดใจจากเขาไม่ได้เลยครับ
ผมควรทำยังไงดี ผมควรออกไปจากชีวิตเขาไหม ให้คนดีๆเขาได้เจอคนที่ดีมาดูแล ส่วนตัวผมก็อยู่คนเดียวแอบคอยมองดูความสุขของเขาอยู่ห่างๆ หรือผมควรอยู่กับเขาแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ อยู่ข้างๆเขาไปเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สนใจผมแล้วก็ตาม
เคยทำผิดกับแฟนมามาก ทุกวันนี้สำนึกผิดแล้ว ยอมทำทุกอย่างให้เขามีความสุข แต่ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย การขอเลิกเป็นวิธีที่ถูกไหม
เรื่องมีอยู่ว่าผมมีแฟนอยู่คนนึงครับ เราคบกันมาก็เกือบ2ปีได้ครับ สมัยที่คบกันแรกๆผมยอมรับเลยครับว่าผมเป็นคนที่ไม่แคร์ไม่สนใจแฟนเลยครับ เพราะคิดว่าตัวเองมีคนมาชอบเยอะ เลือกได้ (ที่จริงแล้วผมไม่ได้ชอบเขาเลยด้วยซ้ำครับ แต่ด้วยที่ว่าเขาเป็นจูบแรกของผม ผมจึงยอมเป็นแฟนกับเขาครับ) เลยทำให้ผมละเลยหน้าที่แฟนไปแบบที่เรียกว่าไม่ทำเลยดีกว่าครับ ได้แต่ชวนทะเลาะ ขู่เลิก ใช้งานเขาสารพัดเลยครับ แต่ทว่าสิ่งที่ผมได้จากเขาคือการยอม เขาทำทุกสิ่งทุกอย่างให้ผมรู้สึกโชคดีที่เลือกเขาเป็นแฟน อย่างเช่น เขาพาผมไปเจอกับสิ่งใหม่ที่ผมไม่เคยได้เจอ ได้ทำสิ่งใหม่ๆมากมายในชีวิต แล้วอย่างตอนทะเลาะกันผมด่าว่าเขาไปสารพัด ทำให้เขาเจ็บช้ำน้ำใจไปมาก แต่เขากลับมานั่งปลอกผลไม้ให้ผมทาน จนผมคิดในใจว่านี่เราทำอะไรลงไป แล้วมันก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆครับ แล้วผมก็เริ่มเปิดใจให้กับเขามากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังชวนทะเลาะกับเขาทุกวันนะครับ แล้วเขาก็เป็นคนดีมากที่ไม่ตอบโต้อะไรผมเลย จนมาวันนึงเขาเหนื่อยครับกับการกระทำของผม เขาก็เริ่มเปลี่ยนไป ไม่สนใจผมเหมือนแต่ก่อน ผมก็ไปชวนเขาทะเลาะอีกครับ คราวนี้ไม่เป็นแบบทุกทีครับ เขาบอกเลิกผมครับ บอกว่าทนไม่ไหวแล้ว ผมไปไม่ถูกเลยครับผมรู้แค่ว่าตอนนี้ผมรักเขาไปแล้ว ผมรักในความดีของเขา ผมเลยไม่ยอมเลิกครับ ขอร้องร้องไห้อ้อนวอนเขาทุกอย่าง ผมสัญญากับเขาว่าผมจะช่วยแบ่งเบาภาระเขา ไม่ชวนทะเลาะ เลิกเอาแต่ใจ แล้วจะคิดถึงจิตใจเขาให้มากขึ้น เขาก็ตกลงครับ หลังจากคืนดี ผมก็ทำทุกอย่างที่ผมสัญญาไปนะครับ แต่ว่าทำได้แต่ไม่กี่สัปดาห์ สันดานเดิมของผมก็กลับมาอีกแล้วครับ แต่เขาก็ไม่ว่าอะไร ผมยิ่งเหลิงครับ แล้วก็เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆครับ
ต่อมาผมหาเรื่องใสตัวเองอีกแล้วครับ คือประเด็นมีอยู่ว่ามีวันนึงแฟนผมเขาจะไปเที่ยวตจว.กับครอบครัวครับ ผมก็เลยขี่มอเตอร์ไซต์จะไปส่งเขาที่บ้านครับ แต่ไปไม่ถึงไหนเลยครับออกจากหอมาแปบเดียวก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นครับ พ่อแม่เขาก็เลยมารับเขากลับไป แต่เขาก็ยังเป็นห่วงผมนะ เลยฝากให้เพื่อนสนิทเขาคนนึงมาดูเแลผม แล้วเพื่อนเขาก็รับปากมาดูแลครับ ผมก็นอนเจ็บอยู่ในหอไปแหละครับพอตกดึก เพื่อนที่เขาฝากให้ดูแลผมกลับมาจากกินเหล้า มันก็เมาสิครับ แล้วมันก็พูดไม่รู้เรื่องแล้วก็พูดเชิงหยอกล้อกัน ไอ้ผมก็เป็นคนกวนตีนด้วยสิครับเลยหยอดกันไปหยอดกันมาจนมีบางอย่างลึกซึ้งเกิดขึ้น แล้วก็อยู่กันแบบนี้ตลอดสามวันที่แฟนผมไปเที่ยวเลยครับ พอแฟนกลับมาเขาก็เอาของฝากกลับมาฝากทั้งผมและเพื่อนเขา โดยที่แฟนผมเขาไม่รู้เรื่องนี้เลย แล้วด้วยความเลวของผมเอง ผมก็หาข้ออ้างสารพัดออกเลิกแฟน เพื่อจะได้คุยกับเพื่อนเขาแบบสะดวกใจ แต่พอคิดไปคิดมาผมก็ยังรักแฟนผมอยู่ ผมเลยคุยกับทั้งแฟนทั้งเพื่อนแฟน จนแฟนผมเขาจับได้แล้วเขาก็ให้ผมเลือก ตอนนั้นผมคิดอะไรไม่รู้ผมเลือกเพื่อนแฟนครับ คงเพราะผมเบื่อเขามั้งครับ เลยเลือกแบบนั้นไป แต่พอคุยกันไปได้ไม่กี่วัน เพื่อนคนนี้เขารู้สึกผิดกับแฟนผมเขาเลยปฏิเสธผมแล้วก็ไปขอโทษแฟนผมครับ ทีนี้ผมเองก็เคว้งเลยครับไปต่อว่าแฟนตัวเองสารพัดเลยครับ ว่าไปพูดไปเซี้ยมอะไรต่างๆนานา แล้วแฟนผมเขาก็ไม่ตอบโต้ครับบอกแค่ว่าไม่ได้ทำอะไรแล้วเขาก็หายไป ตอนกลางคืนเป็นคืนแรกเลยครับที่ผมได้นอนคนเดียวผมคิดทบทวนสารพัด ทำให้ผมรู้ว่าผมควรรักใคร แล้วใครที่รักผมจริง เช้าวันรุ่งขึ้นผมมีสติคิดได้ผมทักไปขอโทษแฟน โทรหาขอคืนดีกับเขา ทีแรกเขาก็ไม่ยอมหรอกครับ แต่ด้วยความจิตใจดีของเขา เขายอมให้อภัยผมครับ แล้วเขาก็ยอมกลับมาคบกับคนเลวๆแบบผม หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผมก็เลิกคุยกับคนอื่นทั้งหมด แล้วก็อยู่แต่กับแฟนผมคนเดียวครับ ต่อมาเดือนกว่าผมไม่สบายคิดว่าตัวเองจั่ว ก็มีแต่เขาแหละครับคอยอยู่ข้างๆกันตอนไปตรวจเลือด มันยิ่งทำให้ผมรักเขามักขึ้นไปอีก หลังจากนั้นผมทุ่มหัวใจของผมไปฝากไว้ที่เขาคนเดียวเลยครับ ผมไม่สนใจใครอีกเลย แล้วเราก็อยู่กันไปเรื่อยๆแบบคนรักกัน อาจมีผิดใจกันบ้างเล็กๆน้อยๆครับ
อยู่มาวันนึงแฟนผมเค้าจะย้ายที่ทำงานอะครับ แล้วด้วยความที่ผมรักเขามาก จนกลัวเขาจะทิ้งผมไปมีคนใหม่ผมก็เริ่มงี่เง่าขึ้นมาอีกครั้งครับ ชวนเขาทะเลาะ ห้ามนู้นห้ามนี้พูดทำร้ายจิตใจเขาบ้าง เขาก็ได้แต่เงียบ ผมสั่งอะไรเขาก็โอเครับปากว่าจะทำ พอถึงวันไปเขาก็ทำอย่างที่รับปากนะครับ แต่ผมก็งี่เง่าอีก ก่อกวนเขาจนไม่เป็นอันทำการทำงานเลยครับ บางที่ผมก็บังคับเขามาหาผมทั้งๆที่ยังติดธุระอยู่ แล้วเขาก็กลับนะครับ จนอยู่มาวันนึงเหมือนเขาจะเหลืออดกับการกระทำของผม เราทะเลาะกันผ่านทางมือถือแล้วผมก็พูดไปว่าถ้าทนไม่ได้ก็เลิกกันไปเลย แล้วเขาก็บอกว่าเลิกก็เลิก เขาทนไม่ไหวแล้วที่ไม่ได้ทำงานเลย ไม่มีสังคมในที่ทำงานเลย เอาแต่เวลามานั้งแคร์ผม แล้วเขาก็หายไปเลย2วัน ผมใช้เวลาทั้งหมดอยู่กับตัวเองคิดว่าสิ่งที่เราทำไปมันไม่ถูกผมเสียใจที่ผมทำมันลงไปแล้วผมก็ตั้งใจไว้แล้วว่าถ้าได้กลับมาคบกับเขา จะยอมเขาทุกอย่างไม่ทำตัวแบบเดิม แล้วผมก็ขอเขาคืนดีตอนแรกเขาบอกว่าเป็นไปไม่ได้แล้ว แต่ผมขอโอกาสอีกครั้ง แล้วเขาก็ให้โอกาสผม ทุกวันนี้ผมพยายามอยู่ในที่ของผมไม่กวนเขาเวลาทำงาน เขาอยากมีเพื่อนมีสังคมผมให้เต็มที่ เขาจะทำอะไรผมยอมเขาหมดทุกอย่างไม่อยากเสียเขาไป แต่เหมือนจะไม่เป็นผมครับ พอเขาได้สังคม เขาก็ไปอยู่กับสังคมของเขาหมดเลยครับ 8โมงเช้าเขาไปทำงาน อยู่กับกลุ่มเพื่อนไปเที่ยว กินข้าวกับเพื่อน ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวตลอดวันไอ่ตัวผมก็ทำงานไปเป็นห่วงเขาไป กว่าจะกลับห้องเขาก็4ทุ่มครับ มีเวลาคุยกันไม่กี่ชั่วโมง ห้าทุ่มเที่ยงคืนเขาก็หลับแล้ว ที่จริงเขาก็มีตอนไลน์ผมบ้างนะครับแต่ก็น้อยกว่าแต่ก่อนมาก ทุกวันนี้ผมก็อยู่กันไปแบบนี้แหละครับแล้วมันก็ทำให้ผมได้มีเวลาอยู่กับตัวเองมาขึ้นมองตัวเองในอดีตแล้วก็ไม่อยากให้อภัยตัวเองเลยครับ ทุกวันนี้เวลาผมได้คุยกับเขาผมขอโทษเขาทุกวันเลยครับ แล้วยิ่งมาเจอเรื่องที่เขามีเวลาให้กันน้อยลงผมก็เสียใจนะครับว่าตอนมีเวลาให้กันทำไมผมไม่ทำตัวดีๆ ตอนนี้หนักกว่าเดิมครับผมเริ่มน้อยใจเขาที่ไม่มีเวลาให้กันเลยเขาก็เริ่มโกรธผมไม่พูดกับผม คอลสไกป์ไว้เฉยๆแต่ไม่พูด บางเวลาที่เขามีปัญหาเรื่องงาน ผมให้กำลังใจเขา เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ
แล้วบางทีก็จะเอามาลงกับผมบ้าง แต่ผมก็เข้าใจเขานะ แล้วก็ให้อภัยเขาทุกอย่าง แต่บางทีผมก็คิดว่าสิ่งที่ผมยอมเขา ปรับปรุงตัวเพื่อเขา ไม่มีค่าอะไรเลยหรอ หรือตัวผมไม่มีความหมายกับเขาแล้ว แล้ววันก่อนผมก็มีความคิดครับว่าผมควรตัดใจจากเขา ผมควรให้เขาไปมีชีวิตที่ดีกว่า แทนที่จะมาทนทุกข์อยู่กับผม ผมก็เลยพูดกับเขาว่าผมขอออกมาจากชีวิตเขา ผมขออวยพรให้เขามีความสุข แต่พอเขาถามกลับมาแบบเสียงสั่นๆว่า "เธอจะไปไหน" มันทำให้ผมไม่อยากไปจากชีวิตเขาเลยครับ แล้วเขาก็หลุดปากพูดมาอีกว่า "เค้ารักเธอ" ซึ่งผมไม่ได้ยินมันมาหลายเดือนแล้ว ผมตัดใจจากเขาไม่ได้เลยครับ
ผมควรทำยังไงดี ผมควรออกไปจากชีวิตเขาไหม ให้คนดีๆเขาได้เจอคนที่ดีมาดูแล ส่วนตัวผมก็อยู่คนเดียวแอบคอยมองดูความสุขของเขาอยู่ห่างๆ หรือผมควรอยู่กับเขาแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ อยู่ข้างๆเขาไปเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สนใจผมแล้วก็ตาม