คือมีเรื่องจะเล่าให้ฟังค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่ามีหญิงชายคู่หนึ่งที่ตกหลุมรักกัน
และก็แต่งงานกันเหมือนจะเป็นเรื่องน่ายินดีนะ
แต่จริงๆๆแล้วมันเป็นการเริ่มต้นของปัญหาชีวิตที่ไม่มีวันสิ้นสุดเลยละ
เพราะว่าทางญาติฝ่ายชายนั่น ไม่ค่อยชอบฝ่ายหญิงสักเท่าไหร่เพราะ
ทางฝ่ายชายเขาเป็นตระกูลที่ค่อนข้างจะหัวดีและมีฐานะ แต่ทางฝ่ายหญิง
ก็ตรงข้างหมดกับทางฝ่ายชาย แต่ทางฝ่ายชายก็ทำอะไรไม่ได้เพราะคนเขารักกันนี่เนอะ
พอแต่งงานกันได้ก็ได้ใช้ชีวิตคู่ตามที่วาดฝัน เมื่อฝ่ายหญิงที่แต่งงานกับคนที่มีฐานะดี
ก็สบายขึ้นระดับหนึ่ง ทางผู้หญิงจะมีนิสัยที่ขี้เกียจ นอนตื่นสาย ใจร้อน พูดคำหยาบเวลาโมโห
แต่ฝ่ายชายเป็นคนที่ยอมใจเย็น ตามใจจึงอยู่กันได้ (แต่ก็สักพักเดียวเท่านั่นแหละ
คนเราก็ต้องมีขีดจำกัดของความอดทนละนะ) แต่เมื่อผู้หญิงเป็นงั้นทางแม่ฝ่ายชายก็ยิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่
จึงเกิดการเสี่ยมสาระพัดให้เลิกกัน แต่ฝ่ายชายก็เลือกแฟนมากกว่าเพราะแฟนกำลังจะให้กำเนิดลูกคนแรก
ของเขาออกมา
พอลูกคนแรกคลอดก็ไม่แปลกที่จะเป็นที่รักของทุกคนร่วมถึงคุณพ่อ ที่ค่อยเลี้ยงดูทำข้าวเช้าให้กินก่อนไปโรงเรียน
อาบน้ำเปลี่ยนชุดทำกับข้าวตอนเย็นหาเงินเข้าบ้าน ทำเกือบจะทุกอย่างเรื่อยมา
จนกระทั้งให้กำเนิดลูกคนที่สอง ก็เหมือนเรื่องเดิมๆที่ผ่านมา ที่ฝ่ายชายจะเป็นคนทำทุกอย่าง
แต่เหตุการณ์มันเหมือนจะดีและราบรื่น ถ้าผู้หญิงไม่ไปทะเลาะกับแม่ฝ่ายชาย การทะเลาะครั้งนั่นทำให้ทุกอย่างเลวร้ายกว่าเดิม
และฝ่ายหญิงอารมณ์ฉุนเฉียวง่ายขึ้น และไปมีเรื่องกับคนอื่นอีกมาก ส่วนทางแม่ฝ่ายชายก็เริ่มการเสี่ยมมากขึ้น
ซึ่งความกดดันก็ไปตกอยูที่ฝ่ายชาย และฝ่ายชายก็เครียดจึงหาความสุขโดยการไปมีบ้านน้อย
แต่เมื่อฝ่ายหญิงจับได้ก็เกิดการทะเลาะกันใหญ่โตขึ้น แต่ฝ่ายชายก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรได้แต่ขอโทษและขอให้ให้อภัย
เหมือนเรื่องจะจบละด้วยดี แต่ระยะเวลาผ่านไปสักอาทิตย์ฝ่ายชายก็ได้หายตัวไปอย่างไร้รองลอย
ทางฝ่ายหญิงก็ได้แต่ร้องไห้ทำอะไรไม่ได้และ ไปถามแม่ของฝ่ายชายแต่แม่เขาไม่บอกว่าไปไหน
(ก็นะไม่ชอบหน้ากันหนิถามไปก็เท่านั่น) แต่ฝ่ายหญิงก็ตามหาฝ่ายชายจนเจอ แล้วก็ตามไปหาฝ่ายชาย
พบว่าผู้ชายอยู่กับผู้หญิงอื่นจึงเดินเข้าไปหาฝ่ายชายเลย แต่ฝ่ายชายกับบอกว่า "อย่ามายุ่งกับกูทำให้ชีวิตกูพัง"
ฝ่ายหญิงทำอะไรไม่ได้จึกพาลูกไปด้วย ไปร้องไห้ของให้ผู้ชายเห็นใจและกลับมาเพื่อลูก ซึ่งก็นะก็ได้ผลที่เขากลับมาแต่คนมันไม่รักแล้ว
ไปแล้วจะกลับมาเพื่ออะไร อาจจะกลับลูกหรือกลัวคนจะนินทา เมื่อกลับมาก็ทำข้อตกลงว่าจะไปอยู่บ้านน้อย 4 วัน และจะกลับมานี่ 3 วัน
ความเครียดและกดดันที่เคยเกิดขึ้นกับฝ่ายชายก็กลับมาตกอยู่ที่ฝ่ายหญิง ด้วยว่าจะให้กลับมาตัวเองก็ต้องกลับตัว
หนึ่งไปขอโทษแม่เข้า และหัดเอาใจฝ่ายชาย (ก็นะคนเราที่นิสัยเป็นแบบนั่นจะเปลี่ยนไปได้สักกี่ปีเชียว)
เรื่องมันก็ดำเนินไปต่อด้วยการที่บ้านมันลุกเป็นไฟแล้วทำยังไงก็ไม่มีวันดับ ลูก 2 คนที่ปกติพ่อจะค่อยดูแลกลับไม่มีคนดูแล
ฝ่ายหญิงจึงคิดการแก้แค้นด้วยการฝ่ายชายมีเราก็มีได้ จึงได้ไปสร้างบ้านน้อยบ้าง
เอ๋!!!เรื่องนี้มันเริ่มสนุกขึ้นแล้วสิ ตรงที่ลูกทั้งสองคนนั่นรับรู้เรื่องราวทุกอย่างมาตลอดทั้งเรื่องของพ่อและแม่
แล้วความโหดร้ายของเรื่องนี้มันอยู่ที่ใครกันนะ?
แล้วความฉุดเฉียวของฝ่ายหญิงที่ปกติลงกับฝ่ายชายจะไปลงกับใครละ?
ขอพื้นที่ระบายเรื่องเล่า
เรื่องมีอยู่ว่ามีหญิงชายคู่หนึ่งที่ตกหลุมรักกัน
และก็แต่งงานกันเหมือนจะเป็นเรื่องน่ายินดีนะ
แต่จริงๆๆแล้วมันเป็นการเริ่มต้นของปัญหาชีวิตที่ไม่มีวันสิ้นสุดเลยละ
เพราะว่าทางญาติฝ่ายชายนั่น ไม่ค่อยชอบฝ่ายหญิงสักเท่าไหร่เพราะ
ทางฝ่ายชายเขาเป็นตระกูลที่ค่อนข้างจะหัวดีและมีฐานะ แต่ทางฝ่ายหญิง
ก็ตรงข้างหมดกับทางฝ่ายชาย แต่ทางฝ่ายชายก็ทำอะไรไม่ได้เพราะคนเขารักกันนี่เนอะ
พอแต่งงานกันได้ก็ได้ใช้ชีวิตคู่ตามที่วาดฝัน เมื่อฝ่ายหญิงที่แต่งงานกับคนที่มีฐานะดี
ก็สบายขึ้นระดับหนึ่ง ทางผู้หญิงจะมีนิสัยที่ขี้เกียจ นอนตื่นสาย ใจร้อน พูดคำหยาบเวลาโมโห
แต่ฝ่ายชายเป็นคนที่ยอมใจเย็น ตามใจจึงอยู่กันได้ (แต่ก็สักพักเดียวเท่านั่นแหละ
คนเราก็ต้องมีขีดจำกัดของความอดทนละนะ) แต่เมื่อผู้หญิงเป็นงั้นทางแม่ฝ่ายชายก็ยิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่
จึงเกิดการเสี่ยมสาระพัดให้เลิกกัน แต่ฝ่ายชายก็เลือกแฟนมากกว่าเพราะแฟนกำลังจะให้กำเนิดลูกคนแรก
ของเขาออกมา
พอลูกคนแรกคลอดก็ไม่แปลกที่จะเป็นที่รักของทุกคนร่วมถึงคุณพ่อ ที่ค่อยเลี้ยงดูทำข้าวเช้าให้กินก่อนไปโรงเรียน
อาบน้ำเปลี่ยนชุดทำกับข้าวตอนเย็นหาเงินเข้าบ้าน ทำเกือบจะทุกอย่างเรื่อยมา
จนกระทั้งให้กำเนิดลูกคนที่สอง ก็เหมือนเรื่องเดิมๆที่ผ่านมา ที่ฝ่ายชายจะเป็นคนทำทุกอย่าง
แต่เหตุการณ์มันเหมือนจะดีและราบรื่น ถ้าผู้หญิงไม่ไปทะเลาะกับแม่ฝ่ายชาย การทะเลาะครั้งนั่นทำให้ทุกอย่างเลวร้ายกว่าเดิม
และฝ่ายหญิงอารมณ์ฉุนเฉียวง่ายขึ้น และไปมีเรื่องกับคนอื่นอีกมาก ส่วนทางแม่ฝ่ายชายก็เริ่มการเสี่ยมมากขึ้น
ซึ่งความกดดันก็ไปตกอยูที่ฝ่ายชาย และฝ่ายชายก็เครียดจึงหาความสุขโดยการไปมีบ้านน้อย
แต่เมื่อฝ่ายหญิงจับได้ก็เกิดการทะเลาะกันใหญ่โตขึ้น แต่ฝ่ายชายก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรได้แต่ขอโทษและขอให้ให้อภัย
เหมือนเรื่องจะจบละด้วยดี แต่ระยะเวลาผ่านไปสักอาทิตย์ฝ่ายชายก็ได้หายตัวไปอย่างไร้รองลอย
ทางฝ่ายหญิงก็ได้แต่ร้องไห้ทำอะไรไม่ได้และ ไปถามแม่ของฝ่ายชายแต่แม่เขาไม่บอกว่าไปไหน
(ก็นะไม่ชอบหน้ากันหนิถามไปก็เท่านั่น) แต่ฝ่ายหญิงก็ตามหาฝ่ายชายจนเจอ แล้วก็ตามไปหาฝ่ายชาย
พบว่าผู้ชายอยู่กับผู้หญิงอื่นจึงเดินเข้าไปหาฝ่ายชายเลย แต่ฝ่ายชายกับบอกว่า "อย่ามายุ่งกับกูทำให้ชีวิตกูพัง"
ฝ่ายหญิงทำอะไรไม่ได้จึกพาลูกไปด้วย ไปร้องไห้ของให้ผู้ชายเห็นใจและกลับมาเพื่อลูก ซึ่งก็นะก็ได้ผลที่เขากลับมาแต่คนมันไม่รักแล้ว
ไปแล้วจะกลับมาเพื่ออะไร อาจจะกลับลูกหรือกลัวคนจะนินทา เมื่อกลับมาก็ทำข้อตกลงว่าจะไปอยู่บ้านน้อย 4 วัน และจะกลับมานี่ 3 วัน
ความเครียดและกดดันที่เคยเกิดขึ้นกับฝ่ายชายก็กลับมาตกอยู่ที่ฝ่ายหญิง ด้วยว่าจะให้กลับมาตัวเองก็ต้องกลับตัว
หนึ่งไปขอโทษแม่เข้า และหัดเอาใจฝ่ายชาย (ก็นะคนเราที่นิสัยเป็นแบบนั่นจะเปลี่ยนไปได้สักกี่ปีเชียว)
เรื่องมันก็ดำเนินไปต่อด้วยการที่บ้านมันลุกเป็นไฟแล้วทำยังไงก็ไม่มีวันดับ ลูก 2 คนที่ปกติพ่อจะค่อยดูแลกลับไม่มีคนดูแล
ฝ่ายหญิงจึงคิดการแก้แค้นด้วยการฝ่ายชายมีเราก็มีได้ จึงได้ไปสร้างบ้านน้อยบ้าง
เอ๋!!!เรื่องนี้มันเริ่มสนุกขึ้นแล้วสิ ตรงที่ลูกทั้งสองคนนั่นรับรู้เรื่องราวทุกอย่างมาตลอดทั้งเรื่องของพ่อและแม่
แล้วความโหดร้ายของเรื่องนี้มันอยู่ที่ใครกันนะ?
แล้วความฉุดเฉียวของฝ่ายหญิงที่ปกติลงกับฝ่ายชายจะไปลงกับใครละ?