มิ.ย.60 พ่ออยู่โรงบาล 10 คืน ตอนอยู่ห้องพิเศษ 5 คืนแรก มาดูคนไข้เองทุกวัน แต่พอ 5 คืนหลัง ย้ายมายู่ห้องรวมไม่เคยมาดูเลย
ล่าสุด ก.ค.60 ต้องนอนอีกแต่ไม่รู้ว่ากี่คืน จองห้องพิเศษไว้ก็ไม่ได้ ใจคิดว่าถ้าได้ห้องพิเศษคงจะได้รับการดูแลดีกว่านี้
เตียงรวมข้างๆ รักษาโรคเบาหวานถูกตัดนิ้วเท้า คนไข้ก็เครียดเพราะเริ่มเจ็บแผลอยากเจอหมอใหญ่ เพื่อถามไถ่อาการตัวเอง ได้แต่ส่งลูกศิษย์มาดูอาการ
คนไข้ห้องแค่อยากได้รับการดูแลเอาใจใส่จากหมอใหญ่บ้าง แวะมาเยี่ยมคนไข้ตัวเองบ้าง
ไม่ต้องมาดูทุกวันก็ได้ มาพูดให้กำลังใจก็ยังดี
27 ก.ค. หมอคนนึง (ชื่อศุภกรณ์ แผนกศัลยกรรมกระดูกชาย) ถามญาติคนไข้เป็นภาษาใต้ แต่ญาติคนไข้เค้าไม่ใช่คนใต้จึงฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง ถามย้ำกับหมออยู่ 2 รอบ
โดนหมอคนนี้ตะคอกเสียงใส่เสียงดังมาก ตะคอกเสร็จพูดใต้ว่า "นั่นแหล่ะไม่ได้ยิน" เสียงที่ตะคอกมาดิฉันนั่งอยู่ข้างๆ ยังสะดุ้งค่ะ
ไม่ใช่แค่นี้นะ กลับมารอบ 2 มาถามอาการคนไข้เอง (คนไข้อายุประมาณ 75-80 ) หูไม่ค่อยดีด้วย
เป็นธรรมดาของคนแก่ ใครถามอะไรถ้าไม่ได้ยินมักจะเงียบ หมอคนนี้ก็ตะคอกใส่คนไข้อีก
เข้าใจว่าอาจจะหงุดหงิด แต่คนเป็นหมอก็ควรที่จะระงับความโกรธ จบแพทย์ก็ควรมีจรรยาบรรณแพทย์

#ป่วยร่างกายก็ว่าแย่แล้ว ต้องมาป่วยจิตใจอีก อย่างนี้ก็ไม่ไหวนะคะคุณณรรหมอออออ