4ปี ครึ่ง ไม่สามารถเป็นสันดารคนได้
แก้ไข
ขอระบายหน่อย เราคบกับแฟนมาได้4ปีครึ่ง ตลอดเวลาที่คบมา เราพยายามที่จะเข้าใจเค้า รักเค้า ไม่อยากเหมือนผู้หญิงคนอื่น ที่เอะอะโว้ยว้ายๆ เข้าเรื่องเลย
เราเจอกันเพราะเพื่อน (เค้าเป็นทอม) เเล้วเค้ามาชอบเรา จีบเรา เเต่เราไม่สน จีบเราเป็นปีๆ สุดท้ายเราก้อยอมคบด้วย ช่วงปีเเรก เเน่นอนมันช่วงโปร อะไรๆก้อดีไปหมด รักเรามาก ยอมเราทุกอย่าง ไม่เคยว่า ด่าเราเลย เข้าปีที่2 เราจับได้ว่ามีกิ้ก คือเค้าไปแอบคุยกะแฟนเก่า ถามเป็นไงมั้ง มีแฟนรึยัง เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย (เค้าคบกับเราอยู่แถมตอนนั้นอยู่บ้านเราด้วย) เค้าแอบคุยเฟสกัน เเต่เราไม่โทษแฟนเก่าเค้าเลย เพราะนางไม่เล่นด้วย นางบอกไม่เอา ไม่กลับไปคบ ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมาก (คือเค้าเป็นแฟนคนแรกไง) พอเราจับได้ เค้าก้อบอกขอโทษ ผิดไปแล้ว บราๆๆๆ ตามสเต็ป เราเลยมานั้งคิดทบทวน 'เราผิดอะไร' สรุปได้ว่า เราไม่ค่อยมีเวลาไห้เค้า (อยู่บ้านเดียวกัน พ่อแม่รับรู้ อยู่กันเป็นครอบครัว) แม่เราก้อบอกว่า อยู่กันมาขนาดนี้เเล้ว ไห้อภัยกันไปเถอะ อุส่ารักกัน คิดถึงวันที่เรารักกันสิ ไอ้เราก้อยังรักอ่ะเนาะ แม่บอกไงก้อเอางั้น สรุปคบต่อ หลังจากมีเรื่องนี้ เราก้อกลายเป็นคนขี้ระแวงเลย เราค้นเเชททุกแชท เก่าไหม่ดูหมด ก้อไปเจออีก ช่วง3เดือนเเรก เค้าคุยกับคนอื่น2คน ทั้งๆที่คบกับเราอยู่ อ่ะโอเค ถือว่าผ่านมาเเล้ว ยอมได้ เริ่มไหม่เนาะ เข้าปีที่3 อื้อหื้ออ ปีนี้สุดยอด ต้นปีไปทะเลกันจ้าาา (ต้นปีอีกเเล้ว) เรามาจับได้ว่าเค้าไปแอบคุยกับผู้ชายยย ช็อคเลย คือเป็นทอมนะเว้ย ไหง้ไปคุยกับผู้ชายว่ะ ตอนนั้นบอกเลิกเลย เลิกๆๆ ไม่เอาเเล้ว อย่างนี้เรียกว่าแรดล่ะ เลิกกันมาได้สักพักนึง (เค้ายังอยู่บ้านเรานะ พ่อแม่เค้าไม่ค่อยใส่ใจ ที่บ้านเราก้อรักเค้าเหมือนลูกหลาน) เเต่ก้อเหมือนเดิม ที่บ้านรักเหมือนลูกหลาน บอกถึงเลิกกันไปก้อขอไห้เค้าอยู่ที่บ้านนะ ยังไงก้อถือว่าช่วยๆกันไป สรุปเลยได้กลับมาคบต่อ เราก้อแบบโอเคได้ เราใจกว้างพออยู่เเล้ว ถ้ารักเราจริง สักวันเค้าต้องคิดได้ (เพราะที่บ้านดีกับเค้ามาก รักเค้าเหมือนลูกหลานจริงๆ) เเต่ก้อนะ แม่เริ่มไม่ปลื้ม คราวนี้เราอยู่ตรงกลางซวยเลย พอเริ่มกลางปี ก้อมีปัญหากัน แม่เราอารมร้อน เราเองก้อปากหมา ถ้าเราไม่ผิดเราไม่ยอม นั้นล่ะฮ่ะ แม่ก้อบอกเราเปลี่ยนไปเพราะเค้า อย่างนู้นอย่างนี้ ตีเราอีก (กระทืบ) จริงๆก้อไม่ใช้ครั้งเเรกหรอก เราทะเลาะกับแม่บ่อย สุดท้ายตัดปัญหา ที่บ้านไห้ออกมาอยู่ข้างนอก ตอนนั้นเครียดมาก เรียนก้อไม่ได้เรียนแล้ว (ไปไม่ไหว ) ก้อดร๊อปเรียนไป ระหว่างนั้นก้อทำงาน ทำกันทั้ง2คน ช่วยกันเก็บตัง จ่ายค่าบ้าน สักพักก้อออกรถ (มอไซต์) เพราะต้องเดินทาง ช่วยกันสร้าง เหมือนทุกอย่างจะดีขึ้น เเต่ปล่าวเลย เค้าไม่ทำอะไรเลย งานบ้านไม่ทำ พักหลังค่าบ้านเราออกเยอะกว่า ค่ารถเราก้ออกเยอะกว่า ของในบ้านเราก้อซื้อ น้ำมันรถเราก้อเติม วันๆไม่ทำไรเลยจริงๆ พอเข้าปีที่4เราบอกไม่ไหวเเล้วนะ ถ้าจะเห็นแก่ตัวแบบนี้ เราออกมาอยู่เพราะเค้ารึป่าว เพราะแม่ไม่ชอบเค้ารึป่าว ทำไมทำกันแบบนี้ล่ะ เค้าก้อบอกได้อย่างเดียว 'ขอโทษ' 'ผิดไปแล้ว' 'อย่าเลิกเลยนะ' เราก้อไห้โอกาสเค้าอีก (เอาดิ้ๆๆ) พอเริ่มต้นๆปี เราก้อไปสมัครเรียน เเล้วเราก้อไปเรียนปกติ เเต่เค้าไม่ได้เรียน (พ่อแม่ไม่ค่อยสนใจเค้า) เราก้อยังหารค่าใช้จ่ายเหมือนเดิมนะ ไม่เคยขาด อยู่ๆเค้าก้อเริ่มเปลี่ยนไป เริ่มอารมเสียใส่เรา เราไม่ยอมอยู่เเล้ว คราวนี้ก้อด่ากันเลยค่ะ แทบตีกัน สุดท้ายเราขอเลิก เลิกเลย เค้าก้อเหมือนคิดขึ้นได้ ก้อสเต๊ปเดิม 'ขอโทด' บราๆๆๆๆ เเต่ครั่งนี้เราไม่ยอม เค้าก้อบอกเค้าผิดเอง เค้าอิจฉาที่เราได้เรียน อิจฉาที่พ่อใส่ใจ (เอ้าา กูผิดอะไร) เราก้อบอก เอ่อ เข้าใจ เเต่กูไม่คบล่ะครับ เหนื่อย รำคาร ทำไห้ทุกอย่างยังมาอิจฉาบ้าบอ ปัญญาอ่อน สรุปเราเลิกกัน เเต่ยังอยู่ด้วยกัน เพราะต้องแชร์ค่าห้อง ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันแบบรูมเมด เค้าก้อจะถามตลอด มีคนอื่นมั้ย ยังรักเค้ามั้ย จะมีโอกาสกลับมาคบกันอีกมั้ย เราบอกเค้าว่า "มี เเต่ดีขึ้นเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน กูไม่มีคนอื่นอยู่เเล้ว กว่าจะได้กูมา ยากจะตาย กูไม่
" เเต่ตอนนั้นเรา โอเคกับสถานะนี้นะ เเล้วเค้าสัญญาว่าจะดีขึ้นจะเปลี่ยนแปลง เหอะๆ ล่าสุดค่ะ มันเมา ล่ะมาบอกว่า"กูมีคนอื่นเเล้วนะ " จร้!!!! ปรับปรุงเปลี่ยนแปลงของ
ง เรื่องนี้อารมไม่ค่อยขึ้น เราถามมันว่า 'งั้นจะออกเมือไหร่(ออกจากหอที่อยู่ด้วยกัน ) ' มันบอก "ไม่รู้เหมือนกัน ทะเลาะกะเเฟนไหม่เรื่อง เค้าโกดกูเเล้วเนีย " คือแบบ อารมตอนนั้นอยากจะกระโดดถืบหน้ามันมาก อะไรคือถามกูว่ามีคนอื่นยัง เเต่มีเนียนะ แถมมาบอกว่าทะเลาะกับเค้าเพราะกู (กูผิดอะไร) คือโกรธมาก เเต่ตั้งสติ ไม่อยากใช้ความรุนแรง ก้อเครียๆกันไปจะออกจะเอาไร จะไปตอนไหน ตื่นเช้ามาเราก้อโพสเฟส(อารมโมโหยังค้าง) ประมาณว่า "เลิกกะกูไปไม่ถึงเดือน มีคนไหม่แล้ว แถมมาโทดกูอีกว่าทำไห้ทะเลาะกับแฟนไหม่ " นางทักไลน์มาเลยจ้าาา (ลงรูปไม่ได้อ่ะค่ะ) ทักประมาณว่า 'ทำไมต้องลงเฟส กูขอคืนดีเเล้ว ไม่กลับมาคบกับกูเอง พอกูมีไหม่ จะเอาอะไร'เเล้วก้อโดนเราด่าไปสิคะ คือเเบบนี้เราผิดอะไร เราทำบุญก้อไม่น้อยนะ ทำไมเจอคนแบบนี้ เค้าคือรักแรกของเราด้วยนะ เจอแบบนี้โคตรเจ็บอ่ะ ตอนนี้ก้อเลิกยุ่งเลิกคุย
เลิกทุกอย่าง หัวร้อนทั้งวันเลย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ความดีไม่สามารถเปลี่ยนสันดารคนได้จริงๆ **หากแท็กห้องผิด หรือพิมอะไรผิดต้องขออภัยด้วยนะคะ**
4ปี ครึ่ง ไม่สามารถเป็นสันดารคนได้
แก้ไข
ขอระบายหน่อย เราคบกับแฟนมาได้4ปีครึ่ง ตลอดเวลาที่คบมา เราพยายามที่จะเข้าใจเค้า รักเค้า ไม่อยากเหมือนผู้หญิงคนอื่น ที่เอะอะโว้ยว้ายๆ เข้าเรื่องเลย
เราเจอกันเพราะเพื่อน (เค้าเป็นทอม) เเล้วเค้ามาชอบเรา จีบเรา เเต่เราไม่สน จีบเราเป็นปีๆ สุดท้ายเราก้อยอมคบด้วย ช่วงปีเเรก เเน่นอนมันช่วงโปร อะไรๆก้อดีไปหมด รักเรามาก ยอมเราทุกอย่าง ไม่เคยว่า ด่าเราเลย เข้าปีที่2 เราจับได้ว่ามีกิ้ก คือเค้าไปแอบคุยกะแฟนเก่า ถามเป็นไงมั้ง มีแฟนรึยัง เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย (เค้าคบกับเราอยู่แถมตอนนั้นอยู่บ้านเราด้วย) เค้าแอบคุยเฟสกัน เเต่เราไม่โทษแฟนเก่าเค้าเลย เพราะนางไม่เล่นด้วย นางบอกไม่เอา ไม่กลับไปคบ ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมาก (คือเค้าเป็นแฟนคนแรกไง) พอเราจับได้ เค้าก้อบอกขอโทษ ผิดไปแล้ว บราๆๆๆ ตามสเต็ป เราเลยมานั้งคิดทบทวน 'เราผิดอะไร' สรุปได้ว่า เราไม่ค่อยมีเวลาไห้เค้า (อยู่บ้านเดียวกัน พ่อแม่รับรู้ อยู่กันเป็นครอบครัว) แม่เราก้อบอกว่า อยู่กันมาขนาดนี้เเล้ว ไห้อภัยกันไปเถอะ อุส่ารักกัน คิดถึงวันที่เรารักกันสิ ไอ้เราก้อยังรักอ่ะเนาะ แม่บอกไงก้อเอางั้น สรุปคบต่อ หลังจากมีเรื่องนี้ เราก้อกลายเป็นคนขี้ระแวงเลย เราค้นเเชททุกแชท เก่าไหม่ดูหมด ก้อไปเจออีก ช่วง3เดือนเเรก เค้าคุยกับคนอื่น2คน ทั้งๆที่คบกับเราอยู่ อ่ะโอเค ถือว่าผ่านมาเเล้ว ยอมได้ เริ่มไหม่เนาะ เข้าปีที่3 อื้อหื้ออ ปีนี้สุดยอด ต้นปีไปทะเลกันจ้าาา (ต้นปีอีกเเล้ว) เรามาจับได้ว่าเค้าไปแอบคุยกับผู้ชายยย ช็อคเลย คือเป็นทอมนะเว้ย ไหง้ไปคุยกับผู้ชายว่ะ ตอนนั้นบอกเลิกเลย เลิกๆๆ ไม่เอาเเล้ว อย่างนี้เรียกว่าแรดล่ะ เลิกกันมาได้สักพักนึง (เค้ายังอยู่บ้านเรานะ พ่อแม่เค้าไม่ค่อยใส่ใจ ที่บ้านเราก้อรักเค้าเหมือนลูกหลาน) เเต่ก้อเหมือนเดิม ที่บ้านรักเหมือนลูกหลาน บอกถึงเลิกกันไปก้อขอไห้เค้าอยู่ที่บ้านนะ ยังไงก้อถือว่าช่วยๆกันไป สรุปเลยได้กลับมาคบต่อ เราก้อแบบโอเคได้ เราใจกว้างพออยู่เเล้ว ถ้ารักเราจริง สักวันเค้าต้องคิดได้ (เพราะที่บ้านดีกับเค้ามาก รักเค้าเหมือนลูกหลานจริงๆ) เเต่ก้อนะ แม่เริ่มไม่ปลื้ม คราวนี้เราอยู่ตรงกลางซวยเลย พอเริ่มกลางปี ก้อมีปัญหากัน แม่เราอารมร้อน เราเองก้อปากหมา ถ้าเราไม่ผิดเราไม่ยอม นั้นล่ะฮ่ะ แม่ก้อบอกเราเปลี่ยนไปเพราะเค้า อย่างนู้นอย่างนี้ ตีเราอีก (กระทืบ) จริงๆก้อไม่ใช้ครั้งเเรกหรอก เราทะเลาะกับแม่บ่อย สุดท้ายตัดปัญหา ที่บ้านไห้ออกมาอยู่ข้างนอก ตอนนั้นเครียดมาก เรียนก้อไม่ได้เรียนแล้ว (ไปไม่ไหว ) ก้อดร๊อปเรียนไป ระหว่างนั้นก้อทำงาน ทำกันทั้ง2คน ช่วยกันเก็บตัง จ่ายค่าบ้าน สักพักก้อออกรถ (มอไซต์) เพราะต้องเดินทาง ช่วยกันสร้าง เหมือนทุกอย่างจะดีขึ้น เเต่ปล่าวเลย เค้าไม่ทำอะไรเลย งานบ้านไม่ทำ พักหลังค่าบ้านเราออกเยอะกว่า ค่ารถเราก้ออกเยอะกว่า ของในบ้านเราก้อซื้อ น้ำมันรถเราก้อเติม วันๆไม่ทำไรเลยจริงๆ พอเข้าปีที่4เราบอกไม่ไหวเเล้วนะ ถ้าจะเห็นแก่ตัวแบบนี้ เราออกมาอยู่เพราะเค้ารึป่าว เพราะแม่ไม่ชอบเค้ารึป่าว ทำไมทำกันแบบนี้ล่ะ เค้าก้อบอกได้อย่างเดียว 'ขอโทษ' 'ผิดไปแล้ว' 'อย่าเลิกเลยนะ' เราก้อไห้โอกาสเค้าอีก (เอาดิ้ๆๆ) พอเริ่มต้นๆปี เราก้อไปสมัครเรียน เเล้วเราก้อไปเรียนปกติ เเต่เค้าไม่ได้เรียน (พ่อแม่ไม่ค่อยสนใจเค้า) เราก้อยังหารค่าใช้จ่ายเหมือนเดิมนะ ไม่เคยขาด อยู่ๆเค้าก้อเริ่มเปลี่ยนไป เริ่มอารมเสียใส่เรา เราไม่ยอมอยู่เเล้ว คราวนี้ก้อด่ากันเลยค่ะ แทบตีกัน สุดท้ายเราขอเลิก เลิกเลย เค้าก้อเหมือนคิดขึ้นได้ ก้อสเต๊ปเดิม 'ขอโทด' บราๆๆๆๆ เเต่ครั่งนี้เราไม่ยอม เค้าก้อบอกเค้าผิดเอง เค้าอิจฉาที่เราได้เรียน อิจฉาที่พ่อใส่ใจ (เอ้าา กูผิดอะไร) เราก้อบอก เอ่อ เข้าใจ เเต่กูไม่คบล่ะครับ เหนื่อย รำคาร ทำไห้ทุกอย่างยังมาอิจฉาบ้าบอ ปัญญาอ่อน สรุปเราเลิกกัน เเต่ยังอยู่ด้วยกัน เพราะต้องแชร์ค่าห้อง ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันแบบรูมเมด เค้าก้อจะถามตลอด มีคนอื่นมั้ย ยังรักเค้ามั้ย จะมีโอกาสกลับมาคบกันอีกมั้ย เราบอกเค้าว่า "มี เเต่ดีขึ้นเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน กูไม่มีคนอื่นอยู่เเล้ว กว่าจะได้กูมา ยากจะตาย กูไม่
เลิกทุกอย่าง หัวร้อนทั้งวันเลย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ความดีไม่สามารถเปลี่ยนสันดารคนได้จริงๆ **หากแท็กห้องผิด หรือพิมอะไรผิดต้องขออภัยด้วยนะคะ**