ความทรงจำสุดท้าย..กับ..คนที่ใช่ที่สุด

ผมเป็นคนมีนิสัยชอบถ่ายภาพท่องเที่ยว ก็เหมือนกับใครหลายๆ คน ที่เวลาเดินทางไปที่ไหน ก็มักจะเก็บภาพความทรงจำประทับใจด้วยกล้องคู่ใจ ถ่ายเก็บไว้ดูเวลาคิดถึง แต่บางครั้งเราอาจะลืมคิดไปว่า พอเรารู้ว่าเรามีรูป เราก็มักจะลืมที่จะจำ ...แล้วอีกอย่าง การที่เราเก็บรูปไว้ พอเราหยิบมันขึ้นมาดู มือเราอาจพลาดไปกดลบ มันก็หายหมด หรือถ้าเราอัดภาพออกมา แล้วภาพไปโดนฝน หรือปล่อยมันไปตามเวลา ภาพมันก็จะจางเลือนลางไป ... แต่ถ้าเกิดว่า เราเมมเอาไว้ในหัว ต่อให้เราไปยืนตากแดดตากฝนเท่าไหร่ ...ภาพมันก็ไม่มีทางจางไป.. แต่ข้อเสียคือว่า..ยิ่งเราพยายามจะลบภาพที่ไม่ต้องการนั้นทิ้งมากเท่าไหร่ ภาพนั้น ก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น..

           ในชีวิตของคนเราทุกคน..มีเรื่องราวมากมายผ่านเข้ามา ทั้งเรื่องร้ายและเรื่องดี  บางคนเลือกที่จะจดจำในเรื่องร้าย แต่หลายคนเลือกที่จะจดจำแต่สิ่งดีๆ  แต่จะมีสักกี่เรื่องราว ที่ทำให้คนคนหนึ่ง จดจำเรื่องบางเรื่องได้...อย่างไม่มีวันลืม...

           ครั้งหนึ่งผมเคยคิดว่า...เราจะเจอคนที่เค้าผ่านมาและเค้าจะไม่ผ่านไป  ถึงแม้เค้าผ่านไปแล้ว เค้าก็จะกลับมาในเวลาที่ใช่
           
           หลายคนร้องไห้เสียใจกับความรักที่กำลังจากไป แต่ผมไม่ ผมกลับรู้สึกขอบใจกับความรักที่อุตส่าห์ผ่านมา และยื่นความทรงจำที่มีค่า...อย่างน้อย ผมก็ได้พูดความรู้สึกที่ผมอยากจะพูดกับผู้หญิงที่ใช่สำหรับผมไปแล้ว...

        ...ถึงวันนี้ ผมอาจจะมองไม่เห็นเธออยู่ตรงนี้อีกแล้ว  แต่ผมก็รู้สึกเหมือน..ความคิดถึงของเธอ..ยังวนเวียนอยู่รอบๆตัวผม มันเลยเป็นเหตุผลทีผม...ยังคงรอเธอ...