ผมแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่งตอนอายุ33 ผ่านไปสามปีมันก็มีความผูกพันธ์บ้างแต่ไม่ได้รักกัน เราแต่งกันโดยที่ไม่ได้คบกันเลยผมตัดสินใจวัดดวงทั้งจัดงานแต่งตามประเพณีและจดทะเบียนสมรสทำตามที่เธอต้องการทุกอย่าง คิดว่ามันจะซื้อใจเธอคิดว่ามันจะทำให้เรารักกัน แต่เวลาผ่านไปเธอก็พยายามเปลี่ยนผมให้เป็นอย่างที่เธอต้องการ ส่วนผมก็พยายามมองหาคนที่ผมจะรักในตัวเธอ เวลาผ่านไปสามปีผมไม่เจอคนคนนั้นในตัวเธอ life style เราต่างกันมากสิ่งที่ผมรักเธอก็เกลียด สิ่งที่เธอมองว่ามันเป็นสิ่งไม่สำคัญ พอผมอายุ36 ผมก็ได้เจอคนที่ผมมีใจให้ แค่ได้เจอก็มีความสุขแบบไม่มีเหตุผล ผมขอแยกทางกับเธอ แต่เธอก็ไม่ยอม เธอบอกว่าจะเปลี่ยนตัวเองในแบบที่ผมต้องการ ในปีที่สี่ของการแต่งงานเธอพยายามอย่างมากที่จะมีลูกกับผม และพยายามเป็นคนที่ถูกใจแม้กระทั่งเลียนแบบภาพลักษณ์ของแฟนเก่าผม หรือดัดเสียงให้ดูเด็กพยายามเอาใจ แต่นั่นมันไม่ใช่ตัวเธอไม่รู้ว่าเธอจะทำได้นานเท่าไหร่ เพราะก่อนจดทะเบียนสมรสเธอเป็นคนน่ารัก หลังจดเธอทำตัวเป็นเจ้านาย(คนที่วางกฎระเบียบ และวาางอนาคตของบ้าน) พอผมขอแยกทางเธอก็กลับมาทำตัวน่ารักเหมือนก่อนจดทะเบียนสมรส แต่ผมก็กลัวๆว่าหลังมีลูกแล้วเธอจะกลับไปเป็นเจ้านายอีกหรือเปล่า ทำให้ผมกังวลที่จะมีลูกกับเธอ วันนี้ผมเจอคนที่รัก แต่ต้องนอนกับภรรยาตามกฎหมาย มันไม่ได้มีความสุขเลยนะ
ชีวิตแต่งงาน มันไม่มีความสุขเลย ภรรยาผมพอจดทะเบียนสมรสแล้วผมนึกว่าเธอจะซึ้งใจในสิ่งที่ผมทำให้เธอก็ทำตัวตามสบายไม่มีการเอาใจ เรื่องเล็กๆน้อยๆที่ผมอยากให้เธอทำให้เธอก็ไม่ทำ ผมอยากให้เสริฟน้ำเวลากลับบ้าน อยากให้เธอรับฟังและเคียงข้างเวลาท้อใจเธอก็ไม่ฟังเธอบอกว่าเสียเวลาเธอมีงานเยอะ อยากที่มีคนเคียงข้างในการสร้างอนาคตไปด้วยกันกลับกลายว่าเธอรื้อแผนในอนาคตของผมหมดแล้วแทนที่ด้วยแผนของเธอ(แผนของผมคือเป็นอิสระทางการเงินแผนของเธอคือก้าวหน้าในหน้าที่ราชการมียศมีตำแหน่ง) หลายอย่างสุดจะบรรยาย เธอไม่ผิดหรอกครับเพียงแต่เรามองอะไรต่างกันมากเกินไป
วันนี้ผมเจอคนที่รัก แต่ก็ไม่ได้ไปก้าวก่ายชีวิตเธอ ผมต้องปล่อยเธอไปทั้งๆที่ผมอยากอยู่กับเธอ มันท้อนะครับกับชีวิต ถ้าทำได้ผมอยากแยกทางให้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แล้วก็ไปแต่งกับคนนั้น แต่ถ้าจะก้าวออกไปผมก็สงสารภรรยาที่อยู่ด้วยกันมานาน มันท้อนะครับชีวิตแม้เรามีเงินเดือนดีแต่ไม่สามารถอยู่กับคนที่เรารัก ชีวิตมันห่อเหี่ยว ณ วันนี้ ผมอยู่กับภรรยาเธอก็ไม่ได้มีความสุขนักเพราะเธอรู้ว่าใจผมมันไปแล้ว แต่เธอพยายามที่จะมีลูกกับผม
ผมยอมเสียเงิน ผมยอมถูกด่าว่าชั่วเลว แต่ไม่อยากให้ใครต้องเสียใจ
ผมคิดว่าชีวิตต้องมีทางออก เราใช้ทฤษฎีเกมส์มาแก้ปัญหานี้ได้มั้ยครับ หาจุดสมดุลที่ทุกคนได้ประโยชน์ร่วมกัน มันต้องมีทาง ผมยอมโดนด่าว่าสารเลว ยอมเสียเงิน แต่ไม่อยากให้ภรรยาเสียใจมากนัก และได้อยู่กับคนที่รัก
คนที่เก่งเศรษฐศาสตร์ช่วยใช้ทฤษฎีเกมส์จัดการปัญหารักสามเส้าได้มั้ยครับ
ชีวิตแต่งงาน มันไม่มีความสุขเลย ภรรยาผมพอจดทะเบียนสมรสแล้วผมนึกว่าเธอจะซึ้งใจในสิ่งที่ผมทำให้เธอก็ทำตัวตามสบายไม่มีการเอาใจ เรื่องเล็กๆน้อยๆที่ผมอยากให้เธอทำให้เธอก็ไม่ทำ ผมอยากให้เสริฟน้ำเวลากลับบ้าน อยากให้เธอรับฟังและเคียงข้างเวลาท้อใจเธอก็ไม่ฟังเธอบอกว่าเสียเวลาเธอมีงานเยอะ อยากที่มีคนเคียงข้างในการสร้างอนาคตไปด้วยกันกลับกลายว่าเธอรื้อแผนในอนาคตของผมหมดแล้วแทนที่ด้วยแผนของเธอ(แผนของผมคือเป็นอิสระทางการเงินแผนของเธอคือก้าวหน้าในหน้าที่ราชการมียศมีตำแหน่ง) หลายอย่างสุดจะบรรยาย เธอไม่ผิดหรอกครับเพียงแต่เรามองอะไรต่างกันมากเกินไป
วันนี้ผมเจอคนที่รัก แต่ก็ไม่ได้ไปก้าวก่ายชีวิตเธอ ผมต้องปล่อยเธอไปทั้งๆที่ผมอยากอยู่กับเธอ มันท้อนะครับกับชีวิต ถ้าทำได้ผมอยากแยกทางให้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แล้วก็ไปแต่งกับคนนั้น แต่ถ้าจะก้าวออกไปผมก็สงสารภรรยาที่อยู่ด้วยกันมานาน มันท้อนะครับชีวิตแม้เรามีเงินเดือนดีแต่ไม่สามารถอยู่กับคนที่เรารัก ชีวิตมันห่อเหี่ยว ณ วันนี้ ผมอยู่กับภรรยาเธอก็ไม่ได้มีความสุขนักเพราะเธอรู้ว่าใจผมมันไปแล้ว แต่เธอพยายามที่จะมีลูกกับผม
ผมยอมเสียเงิน ผมยอมถูกด่าว่าชั่วเลว แต่ไม่อยากให้ใครต้องเสียใจ
ผมคิดว่าชีวิตต้องมีทางออก เราใช้ทฤษฎีเกมส์มาแก้ปัญหานี้ได้มั้ยครับ หาจุดสมดุลที่ทุกคนได้ประโยชน์ร่วมกัน มันต้องมีทาง ผมยอมโดนด่าว่าสารเลว ยอมเสียเงิน แต่ไม่อยากให้ภรรยาเสียใจมากนัก และได้อยู่กับคนที่รัก