ก่อนอื่นขอเล่าเรื่องราวตั้งแต่เริ่มของผมก่อนนะครับ คือ ผมเพิ่งเคยมีแฟนมาคนเดียว เขาเป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมรักมากที่สุด เราคบกันมาได้ประมาณเกือบ5ปี วางแผนอนาคตทุกอย่างร่วมกัน คือตลอดระยะเวลาที่มีกันมา มันดีมากครับ ผมมีความสุขมาก ที่มีเขาอยู่ข้างๆ ในทุกๆวัน สิ่งที่ผมเคยกลัวมากที่สุดตอนที่คบกันอยู่ คือ ถ้าวันนึ่งเขาทิ้งผมไปเพราะหมดรัก ผมจะทำยังงัย เพราะผมรู้ดี ว่าถ้าวันนึ่งเขาหมดรักขึ้นมาจริงๆ ผมก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับมัน และถ้าถึงวันนั้นจริงๆผมจะอยู่ยังงัย ถ้าไม่มีเขา ผมรักเขามาก ให้เขาได้ทุกอย่าง เขาเป็นเหมือนครึ่งหนึ่งในชีวิตของผม จนวันนึ่งที่เราต้องเลิกกันจริงๆ เพราะปัญหาหลายๆอย่าง อาจเป็นเพราะ ปัญหาในอดีตด้วยแหล้ะครับ ที่มันเกิดขึ้นมาและไม่ได้รับการแก้ไข จนทำให้มันถึงในจุดที่เขาทนไม่ไหว และต้องไป ตอนนั้น ผมรู้สึกได้ถึงความอ้างว้าง ไม่รู้จะทำยังงัย ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่อใคร ผมตามง้อเขา เพราะผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา ผมทำทุกทางเพื่อให้เขากลับมาหาผม แต่ผมก็ง้อเขาไม่สำเร็จ เขาไม่กลับมาผม.. ตอนแรกยอมรับเลยว่ากินไม่ได้ นอนไม่หลับ หรือบางทีร้องไห้จนเผลอหลับไป ก็เก็บไปฝันแทบทุกคืน ว่าเขากลับมา มันทรมานมากเลยนะครับ ที่ตื่นมาแล้วรู้ว่ามันไม่เป็นจริง (ดูน้ำเน่าไปหน่อย แต่มันคือความจริงที่ผมเคยผ่านมานะ 555
)
จนเวลาผ่านไป ประมาณเกือบปี ผมเริ่มดีขึ้นครับ แต่ผมก็ยังคิดถึงเขาตลอดนะ ในทุกๆที่ ที่ไป เขายังอยู่ในความคิดของผมในทุกๆวัน แต่ก็ดีหน่อย ที่ไม่ทำให้ผมร้องไห้เหมือนเดิมแล้ว (มีบ้างบางครั้ง หรือบ่อยครั้ง 555) ผมเคยคิดนะครับว่า เวลา.. มันจะช่วยให้ผมลืมเขาได้ แต่เปล่าเลย ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ผมก็ยังคงรักเขา เหมือนวันแรกที่ผมเคยรัก ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ทำให้ผมรู้สึกได้เลยสักคน ผมเคยพยายามเปิดใจ รับคนใหม่ๆเข้ามา แต่ผมก็ทำไม่ได้ คุยไปสักพัก ผมก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ เพราะผมยังลืมเขาไม่ได้ ผมรู้ครับ ว่าไม่มีใครมาแทนใครได้ และผมเอง ก็รักคนอื่นไม่ได้เหมือนที่รักเขาเช่นกัน ผมพยายามที่จะเปิดใจมาตลอด แต่สุดท้ายก็ต้องเลิกรากันไปเหมือนเดิม เหมือนทุกๆครั้ง เพราะผมรักคนที่เข้ามาใหม่ๆ ไม่ได้ ผมสงสารพวกเขา ที่ต้องมาเจ็บเพราะผม ทั้งๆที่เขาเองก็ไม่ได้รับรู้ หรือเกี่ยวข้องกับเรื่องของผมเลย ผมรู้สึกละอายใจทุกครั้ง ที่พยายามคุยกับคนที่เข้ามา แต่ผมก็รักพวกเธอไม่ได้ บางทีผมก็อยากจะรักนะครับ แต่มันทำไม่ได้จริงๆ (เรื่องหัวใจอ้ะเน้อะ มันบังคับกันไม่ได้)
ความรู้สึกของผมในตอนนี้ ผมเบื่อทุกๆอย่าง ผมไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากให้ใครเข้ามาเยอะใส่ จากแต่ก่อนผมไม่ใช่คนแบบนี้เลย แต่ตอนนี้ ทุกๆอย่างมันเปลี่ยนไปหมด เหมือนคนโลกส่วนตัวสูง ใครที่เข้ามาคุยด้วย และเข้ามาถามนู่นนี่ ว่าเงียบจัง ทำไมไม่ตอบ โกรธอะไรหรือเปล่า ผมรู้สึกรำคาญ และเบื่อหน่ายมาก ทั้งๆที่ลึกๆผมก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เลย ผมไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองในตอนนี้ ว่าผมต้องการอะไร คิดอะไร ทำไมผมเริ่มต้นใหม่ไม่ได้ ผมรักคนใหม่ๆไม่ได้ รู้สึกกับคนใหม่ๆไม่ได้ ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้รอเขาคนนั้นนะครับ แต่ผมก็ยังไม่สามารถรักใครใหม่ได้เลยจริงๆ...
ปล. นี่เป็นกระทู้แรกที่ผมเขียนขึ้นมา ผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ
คุณคิดว่า การที่เรารักใครไม่ได้อีก มันมีจริงมั้ย??
จนเวลาผ่านไป ประมาณเกือบปี ผมเริ่มดีขึ้นครับ แต่ผมก็ยังคิดถึงเขาตลอดนะ ในทุกๆที่ ที่ไป เขายังอยู่ในความคิดของผมในทุกๆวัน แต่ก็ดีหน่อย ที่ไม่ทำให้ผมร้องไห้เหมือนเดิมแล้ว (มีบ้างบางครั้ง หรือบ่อยครั้ง 555) ผมเคยคิดนะครับว่า เวลา.. มันจะช่วยให้ผมลืมเขาได้ แต่เปล่าเลย ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ผมก็ยังคงรักเขา เหมือนวันแรกที่ผมเคยรัก ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ทำให้ผมรู้สึกได้เลยสักคน ผมเคยพยายามเปิดใจ รับคนใหม่ๆเข้ามา แต่ผมก็ทำไม่ได้ คุยไปสักพัก ผมก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ เพราะผมยังลืมเขาไม่ได้ ผมรู้ครับ ว่าไม่มีใครมาแทนใครได้ และผมเอง ก็รักคนอื่นไม่ได้เหมือนที่รักเขาเช่นกัน ผมพยายามที่จะเปิดใจมาตลอด แต่สุดท้ายก็ต้องเลิกรากันไปเหมือนเดิม เหมือนทุกๆครั้ง เพราะผมรักคนที่เข้ามาใหม่ๆ ไม่ได้ ผมสงสารพวกเขา ที่ต้องมาเจ็บเพราะผม ทั้งๆที่เขาเองก็ไม่ได้รับรู้ หรือเกี่ยวข้องกับเรื่องของผมเลย ผมรู้สึกละอายใจทุกครั้ง ที่พยายามคุยกับคนที่เข้ามา แต่ผมก็รักพวกเธอไม่ได้ บางทีผมก็อยากจะรักนะครับ แต่มันทำไม่ได้จริงๆ (เรื่องหัวใจอ้ะเน้อะ มันบังคับกันไม่ได้)
ความรู้สึกของผมในตอนนี้ ผมเบื่อทุกๆอย่าง ผมไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากให้ใครเข้ามาเยอะใส่ จากแต่ก่อนผมไม่ใช่คนแบบนี้เลย แต่ตอนนี้ ทุกๆอย่างมันเปลี่ยนไปหมด เหมือนคนโลกส่วนตัวสูง ใครที่เข้ามาคุยด้วย และเข้ามาถามนู่นนี่ ว่าเงียบจัง ทำไมไม่ตอบ โกรธอะไรหรือเปล่า ผมรู้สึกรำคาญ และเบื่อหน่ายมาก ทั้งๆที่ลึกๆผมก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เลย ผมไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองในตอนนี้ ว่าผมต้องการอะไร คิดอะไร ทำไมผมเริ่มต้นใหม่ไม่ได้ ผมรักคนใหม่ๆไม่ได้ รู้สึกกับคนใหม่ๆไม่ได้ ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้รอเขาคนนั้นนะครับ แต่ผมก็ยังไม่สามารถรักใครใหม่ได้เลยจริงๆ...
ปล. นี่เป็นกระทู้แรกที่ผมเขียนขึ้นมา ผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ