รักที่อยู่ใกล้ตัวกลับมัวหมาง ทิ้งระยะทางห่างจนร้างหาย
ไม่เคยมองรักเห็นเช่นดวงใจ      เฉยเฉื่อยไปใยร้างอย่างเย็นชา

เหมือนแค่ปลายนิ้วใกล้กลับไกลห่าง  ความเข้าใจจืดจางระหว่างหา
ความเป็นจริงของสองคนบนมายา       ยิ่งไขว่คว้ากลับยิ่งไกล ไร้ผูกพัน

หรือชะตาเล่นกลบนรักเล่ห์      กามเทพเหห่าง ทางผกผัน
ทั้งที่รัก จริงแท้ แน่นานวัน    เมื่อไหร่กันจะเข้าใจ...ในรักมี....

หากว่าฟ้าลิขิตวางสร้างรักแท้     เราสองจะไม่แปร เปลี่ยนเวียนหนี
ขอสักครั้งเพียงเสี้ยวกาลผ่านนาที    บอกรักแท้ ที่มี...นี้แก่กัน...

            
เพ็ญพิชญา