ที่บริษัทมีประเมินพนักงานช่วงกลางปี
หัวหน้าถามว่ารู้ใช่ไหมว่าเราตึงเกินไป เราพูดไม่ถูก น้ำตาไหลเลย ยอมรับว่าเวลาทำงานตัวเองเป็นคนเข้มงวด และตึงเกินไปจริงๆ
ซึ่งต่างกับตัวตนที่อยู่นอกเวลางาน
แต่เรามองว่าการที่เราตึงกับการทำงาน
มันทำให้ทุกอย่างเป็นระบบไม่ใช่หรอ
มันทำให้เราไม่ต้องมาคอยเคลียร์เอกสารหรือนั่งรื้อฟื้นเรื่องทุกอย่างที่ผ่านไปแล้วไม่ใช่หรอ
กลายเป็นว่าเขามองว่าเราตึงเกินไปแต่ก็ลูบหลังด้วยคำว่าแต่มันดีนะเพราะถ้าเรื่องไหนที่ผ่านเรามาทำให้พี่ไม่มั่นใจว่ามันโอเคแล้ว
บอกตรงๆว่ามันเสียความรู้สึกมาก กลับบ้านไปยังนั่งน้ำตาไหลเลยรู้สึกว่ามันแย่มาก
สิ่งที่เราทุ่มเทเพื่อให้ทุกอย่างเป็นไปตามระบบ
เราอาจจะคิดในมุมมองตัวเองมากเกินไปการที่เป็นคนแบบนี้ แต่ตอนนี้เราสับสนว่าเราควรจะยึดมั่นในสิ่งที่เราทำอยู่ หรือควรจะลดลงเพื่อให้ทุกอย่างดีขึ้น