เรื่องมีอยู่ว่า เราลองมาใช้ชีวิตในเมืองกรุงดูบ้างโดยพักอยู่กับเพื่อนแถวดอนเมืองเป็นเวลา 1 อาทิตย์ และแล้วก็ถึงวันที่เราต้องกลับต่างจังหวัด เราต้องคืนคีย์การ์ดให้กับเพื่อน ซึ่งเพื่อนทำงานอยู่ที่ AOT เราเลยนัดเจอกันที่เทอร์มินอล 1 เราก็นั่งรอเพื่อนเลิกงานในนั้น ซึ่งรอบๆเรานั้นเต็มไปด้วย เด็กฝึกงาน ผู้โดยสารที่รอรถตู้ คนขับรถที่รอลูกค้า ต่างๆนาน และเราเป็นคนเดียวที่นั่งอยู่ตรงกลางซึ่งรอบๆเราเต็มไปด้วยผู้คน
และเหตุการณ์ก็ได้เกิดขึ้นโดยมี ผญ คนหนึ่งถือได้ว่าเป็นคนที่สวยมาก หน้าเป๊ะ หุ่นเป๊ะ คือถ้าให้เข้าประกวดนางงามก็ได้ เข้าวงการบันเทิงก็ได้ หรือเป็นเน็ตไอดอลยังได้เลยแต่แค่นมไม่ใหญ่มากพอ (อะไรจะเพอร์เฟคขนาดดดนั้น) เธอก็เลือกมานั่งข้างๆเรา ในแถวที่นั่งเดียวกัน เราก็นั่งเฉยๆ มองผู้คนไปเรื่อยของเราส่วนเธอก็เล่นโทรศัพท์
สักพักเธอก็รีบลุกออกไปพร้อมกับกระเป๋าลากของเธอ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ปกติมากๆ(สำหรับคนอื่น) ถ้าไม่ติดว่าเธอได้ปล่อยกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ชนิดที่ว่าถ้าใครจุดไฟอาจเกิดไฟลุกลามได้ (ขอโทษที่เล่าเว่อร์วังแต่อยากให้นึกภาพออกกันค่ะ) จากบั้นท้ายของเธอออกมา มันดูเหมือนว่าเราเป็นคนกระทำทั้งๆที่ เก้าอี้แถวนั้นมีเราสองคนไม่เธอก็ฉัน และเรามั่นใจมากๆว่าไม่ใช่ของเราแน่นอนเพราะก่อนออกจากห้องดิฉันได้ปลดปล่อยทุกสิ่งอย่างมาเรียบร้อยแล้ว เธอทำให้ฉันกลายเป็นแพะรับบาป
สิ่งที่เลวร้ายกว่านั้น เราต้องทนอยู่กับกลิ่น (ลมที่วิ่งแซงผ่านขี้) ที่ตลบอบอวลไม่พอ แถมยังได้ยินเสียงซุบซิบจากคนทำงานที่เลิกงานแล้วจากทางทิศใต้ว่า ตดแบบนี้ขี้เหอะว่ะ และจากทางทิศตะวันออกของกลุ่มเด็กฝึกงานว่า.... เฮ้ย แกตดหรอว่ะ เพื่อนของเด็กฝึกงานก็บอกว่า ป่าวๆๆนะ (รู้อะไรมั้ยนาทีนั้น อยากเดินออกจากตรงนั้นแต่กลัวเป็นแพะค่ะ) แถมจากผู้โดยสารที่รอรถทางทิศเหนือไม่มีคำกล่าวใดๆ ต่อให้อยู่ต้นลมก็ตาม ก็คงได้กลิ่นโชยๆที่ติดตามก้นนางฟ้าคนนั้นไปบ้างและที่เลวร้ายกว่านั้นคือคนขับรถที่นอนรออยู่ทางทิศตะวันตกนั้นตื่นขึ้นมาพร้อมสบถว่า ส้วมแตกกรือป่าวเนี่ยยย (ซึ่งกลิ่นมันคงกระจายเป็นวงกว้าง)
ตอนนั้นเราก็ได้แต่นั่งเฉยๆและกำลังคิดว่าจะเอาตัวรอดยังไงจากสายตาผู้คนรอบๆนั้นที่มองมาว่าใช่เธอใช่มั้ย หรือห้องน้ำอยู่ใกล้ๆนะไปปล่อยในนั้นก็ได้ อะไรทำนองนั้น บอกตามตรงเราเป็นคนซื่อๆที่มีประสบการณ์ชีวิตยังไม่มากเลยได้แต่นั่งเฉยๆยอมรับการกระทำทั้งสายตาที่มองว่าเราเป็นคนทำและคำพูดที่เสียดสีเหล่านั้นแทน
เเละเหตุการณ์ก็ผ่านไป เราโชคดีที่เกิดมาอยู่ในสังคมของคนไทยที่ให้อภัยกันง่ายๆและลืมเรื่องนั้นไป สักพักนางฟ้าก็ปรากฏตัวโดยการเดินกลับมาประหนึ่งว่าทางเดินนั้นคือแคทวอล์กเพื่อพรีเซนต์กระเป๋าลากก็ไม่ปาน มานั่งอยู่ที่เดิมเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และตอนนั้นเองทำให้เราคิดได้ว่าต่อให้เธอผู้เป็นดั่งกระต่ายน้อยแสนงดงาม ได้ผายลมที่ผ่านอาหารบูดแบบมีเสียงเซอร์ราวนด์ดังมากแค่ไหน คางคกจ้ำม่ำอย่างฉันก็ถูกตีตราว่าเป็นผู้กระทำอยู่ดี
เลยอยากทราบวิธีเอาตัวรอดอ่ะค่ะจากเหตุการณ์น่าอายๆ ที่ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็โดนกล่าวหาไม่ว่าจะทางวาจา ทางใจ หรือทางกายก็ตาม ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ นี่เป็นเรื่องแรกที่เราเข้ามาเขียนหากผิดพลาดประการใดขออภัย ณ ที่นี้ด้วยนะค่ะ
ใครมีวิธีเด็ดๆในการเอาตัวรอดจากเหตุการณ์อันน่าอับอายบ้างไหมค่ะ?
และเหตุการณ์ก็ได้เกิดขึ้นโดยมี ผญ คนหนึ่งถือได้ว่าเป็นคนที่สวยมาก หน้าเป๊ะ หุ่นเป๊ะ คือถ้าให้เข้าประกวดนางงามก็ได้ เข้าวงการบันเทิงก็ได้ หรือเป็นเน็ตไอดอลยังได้เลยแต่แค่นมไม่ใหญ่มากพอ (อะไรจะเพอร์เฟคขนาดดดนั้น) เธอก็เลือกมานั่งข้างๆเรา ในแถวที่นั่งเดียวกัน เราก็นั่งเฉยๆ มองผู้คนไปเรื่อยของเราส่วนเธอก็เล่นโทรศัพท์
สักพักเธอก็รีบลุกออกไปพร้อมกับกระเป๋าลากของเธอ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ปกติมากๆ(สำหรับคนอื่น) ถ้าไม่ติดว่าเธอได้ปล่อยกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ชนิดที่ว่าถ้าใครจุดไฟอาจเกิดไฟลุกลามได้ (ขอโทษที่เล่าเว่อร์วังแต่อยากให้นึกภาพออกกันค่ะ) จากบั้นท้ายของเธอออกมา มันดูเหมือนว่าเราเป็นคนกระทำทั้งๆที่ เก้าอี้แถวนั้นมีเราสองคนไม่เธอก็ฉัน และเรามั่นใจมากๆว่าไม่ใช่ของเราแน่นอนเพราะก่อนออกจากห้องดิฉันได้ปลดปล่อยทุกสิ่งอย่างมาเรียบร้อยแล้ว เธอทำให้ฉันกลายเป็นแพะรับบาป
สิ่งที่เลวร้ายกว่านั้น เราต้องทนอยู่กับกลิ่น (ลมที่วิ่งแซงผ่านขี้) ที่ตลบอบอวลไม่พอ แถมยังได้ยินเสียงซุบซิบจากคนทำงานที่เลิกงานแล้วจากทางทิศใต้ว่า ตดแบบนี้ขี้เหอะว่ะ และจากทางทิศตะวันออกของกลุ่มเด็กฝึกงานว่า.... เฮ้ย แกตดหรอว่ะ เพื่อนของเด็กฝึกงานก็บอกว่า ป่าวๆๆนะ (รู้อะไรมั้ยนาทีนั้น อยากเดินออกจากตรงนั้นแต่กลัวเป็นแพะค่ะ) แถมจากผู้โดยสารที่รอรถทางทิศเหนือไม่มีคำกล่าวใดๆ ต่อให้อยู่ต้นลมก็ตาม ก็คงได้กลิ่นโชยๆที่ติดตามก้นนางฟ้าคนนั้นไปบ้างและที่เลวร้ายกว่านั้นคือคนขับรถที่นอนรออยู่ทางทิศตะวันตกนั้นตื่นขึ้นมาพร้อมสบถว่า ส้วมแตกกรือป่าวเนี่ยยย (ซึ่งกลิ่นมันคงกระจายเป็นวงกว้าง)
ตอนนั้นเราก็ได้แต่นั่งเฉยๆและกำลังคิดว่าจะเอาตัวรอดยังไงจากสายตาผู้คนรอบๆนั้นที่มองมาว่าใช่เธอใช่มั้ย หรือห้องน้ำอยู่ใกล้ๆนะไปปล่อยในนั้นก็ได้ อะไรทำนองนั้น บอกตามตรงเราเป็นคนซื่อๆที่มีประสบการณ์ชีวิตยังไม่มากเลยได้แต่นั่งเฉยๆยอมรับการกระทำทั้งสายตาที่มองว่าเราเป็นคนทำและคำพูดที่เสียดสีเหล่านั้นแทน
เเละเหตุการณ์ก็ผ่านไป เราโชคดีที่เกิดมาอยู่ในสังคมของคนไทยที่ให้อภัยกันง่ายๆและลืมเรื่องนั้นไป สักพักนางฟ้าก็ปรากฏตัวโดยการเดินกลับมาประหนึ่งว่าทางเดินนั้นคือแคทวอล์กเพื่อพรีเซนต์กระเป๋าลากก็ไม่ปาน มานั่งอยู่ที่เดิมเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และตอนนั้นเองทำให้เราคิดได้ว่าต่อให้เธอผู้เป็นดั่งกระต่ายน้อยแสนงดงาม ได้ผายลมที่ผ่านอาหารบูดแบบมีเสียงเซอร์ราวนด์ดังมากแค่ไหน คางคกจ้ำม่ำอย่างฉันก็ถูกตีตราว่าเป็นผู้กระทำอยู่ดี
เลยอยากทราบวิธีเอาตัวรอดอ่ะค่ะจากเหตุการณ์น่าอายๆ ที่ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็โดนกล่าวหาไม่ว่าจะทางวาจา ทางใจ หรือทางกายก็ตาม ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ นี่เป็นเรื่องแรกที่เราเข้ามาเขียนหากผิดพลาดประการใดขออภัย ณ ที่นี้ด้วยนะค่ะ