จุดประสงค์
1. เพื่อระบาย
2. เพื่อให้เพื่อนๆที่รู้สึกเหมือนผม ให้รู้ว่าเรายังมีคนที่เป็นแบบเราอยู่
-----------------------
เรื่องราวหลายอย่าง ยากที่จะเล่าให้ละเอียดครบถ้วนถึงต้นตอ ตอนนี้ จขกท อยู่ปี 2
สถานะปัจจุบัน...ความรัก - พึ่งสลัดคนที่รักเราคนหนึ่งไปเพราะความเห็นแก่ตัว...การเรียน - ไม่มีปัญหา...เงิน - ติดๆขัดๆขาดๆ จะใช้มากก็สงสารพ่อแม่ แต่ใช้แต่ละทีก็ลืมตัว
---เกี่ยวอะไรกับไม่รักตัวเอง
จขกท. คิดว่าตัวเอง เป็นคนที่ไม่รักตัวเองพอ แต่เป็นคนที่เห็นแก่ตัว
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการในชีวิต รัก ชื่อเสียง กาม ทั้งหลาย ล้วนทำเพื่ออยากมีความสุข เมื่อไม่ได้ ผิดหวัง หรือเสียไป จขกท. จะร่ำไห้ เพราะเสียดาย
หนักสุดตอนนี้คือความรัก เพื่อนๆพี่ๆหลายคนได้สะท้อนมุมมองอื่นๆ เขาทั้งหลายต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า "ทั้งหมดที่ผมเจ็บ เพราะผมงี่เง่า คิดมาก ไม่รู้จักโต และทำร้ายเขามาตลอด เขาจึงทนไม่ได้"...ด้วยมูลเหตุนี้ ทำให้จขกท. เฝ้าแต่โทษตัวเองแทบทุกวินาที คิดแต่เรื่องเจ็บปวด เหมือนพึ่งรู้ตัวว่า รักมาโง่ๆตลอด รักแบบหลง ทำร้ายทั้งตัวเองและเขา - เราไม่อยากเป็นแบบนั้น เราอยากเป็นคนดี มีความรัก บาลานซ์ได้ จัดการความน้อยใจได้...ความเศร้าและการโทษตัวเองมันสาวกลับไปที่หลายๆจุดในอดีต ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนๆ ครอบครัว หรือคนใกล้ชิด ผมทำร้ายพวกเขามาตลอด ด้วยความโง่ งี่เง่า เป็นเด็ก คิดมาก น้อยใจ แอบร้องไห้ แล้วแสดงออกอย่างเย็นชา ไม่ช่วยสร้างบรรยากาศที่ดี ผมเป็นคนที่ไม่ให้คนอื่น และหากไม่ได้รับสมใจก็จะเสียใจ เฝ้าแต่โทษตัวเอง - แต่ไม่พัฒนา...แต่พวกเขายังอยู่กับผม ยังเห็นคุณค่า แต่ก็มีบ่อยครั้งที่ผมชอบคิดว่าไม่มีใครรักเรา (แต่อีกใจเราก็เห็นว่าเขารักเรา โดยเฉพาะพ่อกับแม่) ทุกคนชมผมว่าผมเก่ง ผมมีค่า ผมน่ารัก แต่บางครั้งผมก็น่าสมเพช
ที่มีอารมณ์ไม่มั่นคง จัดการตัวเองไม่ได้...ผมเป็นคนที่ไม่มีสติ มองภาพสังคมข้างนอกไม่ออก(ว่าหากสิ่งๆนี้เกิดขึ้น คนอื่นๆ เขาคิดเห็นอย่างไร เรามองได้แค่ในมโนทัศน์ของเรา) ผมไม่วางแผนอนาคต ไม่มีเป้าหมายในชีวิต ในแต่ละวันคือการตื่นมาแล้วทนทุกข์กับความคิดแย่ๆแง่ลบของตัวเองคอยทิ่มแทง หลายครั้งคิดอยากจะตาย เพราะคิดว่าโลกไม่มีเราก็คงไม่มีปัญหาอะไร ครั้นจะทำลายความคิด(ที่ใครๆบอกว่าแย่)นี้ได้ ก็ด้วยธรรมมะ นั่งสมาธิ หรือไปกิน เที่ยว กับเพื่อนๆ หรือคุยแชทกับคนแปลกหน้าแต่ก็แค่ชั่วคราว
ตอนนี้ผมอยากจะไถ่โทษและขอร้องคนที่ผมรักและคนที่ผมพึ่งทำผิดพลาดไป ให้เขายกโทษให้ผม และตั้งใจที่จะใช้ชีวิตแบบอดทนต่อไป อดทนจากอะไร...จากความทุกข์แห่งความคิด ความขี้น้อยใจ ความคิดมากของตัวเอง
จขกท. รักตัวเองอย่างเดียว...คือรักตัวเองเวลาได้ทำอะไรด้วยตัวเอง ทำตามใจอยาก เป็นอิสระ independent จากความคิดใดๆ เช่น นั่งริมบึงแล้วทำสมาธิ ฟังเพลง มองสายน้ำ มองดูมด คุยกับมด มองดูหญ้า มองหาสัจจธรรมแบบผิวเผินเท่าที่มีปัญญาจะพึงเห็นได้...ทำทุกสิ่งโดยไม่มีคนอื่นใดมาเป็นตัวแทรกแซงพฤติกรรม ว่ามันดี มันไม่ดี หรือทำแล้วอายเขา ทำโดยไม่ได้พะวงว่ามันดีหรือไม่ดี
ระหว่างเวลาที่อยู่กับตัวเอง จขกท. ก็อยากรู้จักตัวเองมากขึ้น อยากรักตัวเองมากขึ้น ด้วยการไม่ทำร้ายตนเองทั้งทางกายและทางใจ ถึงแม้จะรู้ว่า หลังจากพิมพ์เสร็จนี้ เราจะคิดมากอีกครั้ง คิดอีกทีตอนเย็น ตอนก่อนนอน ร้องไห้ คิดไปพร้อมๆกับการมีสติ ให้ธรรมทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันไปจนจะเผลอหลับ หรือพรุ่งนี้เช้า หรือวันต่อๆไปเราจะยังมีความคิดแย่ๆเกี่ยวกับตัวเอง คิดถึงแต่คำว่า ผิดพลาด/มืดมน ของตัวเอง แต่จขกท...ก็ยังอยากที่จะรู้จักตัวเองและรักตัวเองให้ได้ ทำสิ่งที่ตรงข้ามไปพร้อมๆกับสิ่งที่ตรงข้ามมันอีกที ทำสิ่งที่เรียกว่า "รักตัวเอง" ไปพร้อมๆกับการติดอยู่ใน "ความคิด" ของตัวเอง
-----------------------------
หากผมพิมพ์วกวน ไม่รู้เรื่อง ขออภัยเป็นอย่างสูงครับ มันเป็นการระบายจริงๆ โดยแอบไม่สนใจด้วยว่าจะมีใครคอมเมนต์ด่าหรือเปล่า
ผมมีคำถาม แต่ผมไม่รู้ว่าตัวเองต้องการรู้อะไร บางทีผมรู้จากหลายๆคน แต่ผมก็ไม่ยอมทำ ความหวังดีและทางออกจากใครหลายๆคนมันจึงเสียของไปหมด
บางทีผมก็รู้สึกว่า เราเป็นใคร จริงๆแล้วเรากำลังมีปัญหาอยู่หรอ หรือเราไม่มีนะ แต่อีกความรู้สึก มันก็ประเดประดังทำให้เราทุกข์มาก ทุกข์แบบหมดหวังกับชีวิตที่ส่องสว่างในอนาคต
ขอบคุณทุกท่านที่ยอมอดทนอ่านมาจนถึงตอนนี้ ขอโทษสำหรับข้อผิดพลาดครับ ผมเขียนด้วยสติที่สะท้อนตัวเองได้ตอนนี้ และปล่อยให้ความรู้สึกมาเป็นส่วนหนึ่งในการถ่ายทอด เอาเป็นว่า นี่เป็นการระบาย เป็นการเล่าเรื่อง ท่านใดมีคำแนะนำ มีคำถาม หรือคำตอบ(ที่ผมไม่ได้รู้ว่าผมถามหรือเปล่า) ผมขอขอบคุณล่วงหน้าไว้ก่อนเลย
ส่วนเพื่อนๆคนไหนมีเรื่องราวอยากจะแบ่งปัน อยากจะระบาย เชิญได้เลยครับ
ขอบคุณทุกคน ขอให้มีความสุขครับ
รักตัวเอง คำง่ายๆ แต่ทำได้แสนยากเย็น
1. เพื่อระบาย
2. เพื่อให้เพื่อนๆที่รู้สึกเหมือนผม ให้รู้ว่าเรายังมีคนที่เป็นแบบเราอยู่
-----------------------
เรื่องราวหลายอย่าง ยากที่จะเล่าให้ละเอียดครบถ้วนถึงต้นตอ ตอนนี้ จขกท อยู่ปี 2
สถานะปัจจุบัน...ความรัก - พึ่งสลัดคนที่รักเราคนหนึ่งไปเพราะความเห็นแก่ตัว...การเรียน - ไม่มีปัญหา...เงิน - ติดๆขัดๆขาดๆ จะใช้มากก็สงสารพ่อแม่ แต่ใช้แต่ละทีก็ลืมตัว
---เกี่ยวอะไรกับไม่รักตัวเอง
จขกท. คิดว่าตัวเอง เป็นคนที่ไม่รักตัวเองพอ แต่เป็นคนที่เห็นแก่ตัว
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการในชีวิต รัก ชื่อเสียง กาม ทั้งหลาย ล้วนทำเพื่ออยากมีความสุข เมื่อไม่ได้ ผิดหวัง หรือเสียไป จขกท. จะร่ำไห้ เพราะเสียดาย
หนักสุดตอนนี้คือความรัก เพื่อนๆพี่ๆหลายคนได้สะท้อนมุมมองอื่นๆ เขาทั้งหลายต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า "ทั้งหมดที่ผมเจ็บ เพราะผมงี่เง่า คิดมาก ไม่รู้จักโต และทำร้ายเขามาตลอด เขาจึงทนไม่ได้"...ด้วยมูลเหตุนี้ ทำให้จขกท. เฝ้าแต่โทษตัวเองแทบทุกวินาที คิดแต่เรื่องเจ็บปวด เหมือนพึ่งรู้ตัวว่า รักมาโง่ๆตลอด รักแบบหลง ทำร้ายทั้งตัวเองและเขา - เราไม่อยากเป็นแบบนั้น เราอยากเป็นคนดี มีความรัก บาลานซ์ได้ จัดการความน้อยใจได้...ความเศร้าและการโทษตัวเองมันสาวกลับไปที่หลายๆจุดในอดีต ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนๆ ครอบครัว หรือคนใกล้ชิด ผมทำร้ายพวกเขามาตลอด ด้วยความโง่ งี่เง่า เป็นเด็ก คิดมาก น้อยใจ แอบร้องไห้ แล้วแสดงออกอย่างเย็นชา ไม่ช่วยสร้างบรรยากาศที่ดี ผมเป็นคนที่ไม่ให้คนอื่น และหากไม่ได้รับสมใจก็จะเสียใจ เฝ้าแต่โทษตัวเอง - แต่ไม่พัฒนา...แต่พวกเขายังอยู่กับผม ยังเห็นคุณค่า แต่ก็มีบ่อยครั้งที่ผมชอบคิดว่าไม่มีใครรักเรา (แต่อีกใจเราก็เห็นว่าเขารักเรา โดยเฉพาะพ่อกับแม่) ทุกคนชมผมว่าผมเก่ง ผมมีค่า ผมน่ารัก แต่บางครั้งผมก็น่าสมเพช
ที่มีอารมณ์ไม่มั่นคง จัดการตัวเองไม่ได้...ผมเป็นคนที่ไม่มีสติ มองภาพสังคมข้างนอกไม่ออก(ว่าหากสิ่งๆนี้เกิดขึ้น คนอื่นๆ เขาคิดเห็นอย่างไร เรามองได้แค่ในมโนทัศน์ของเรา) ผมไม่วางแผนอนาคต ไม่มีเป้าหมายในชีวิต ในแต่ละวันคือการตื่นมาแล้วทนทุกข์กับความคิดแย่ๆแง่ลบของตัวเองคอยทิ่มแทง หลายครั้งคิดอยากจะตาย เพราะคิดว่าโลกไม่มีเราก็คงไม่มีปัญหาอะไร ครั้นจะทำลายความคิด(ที่ใครๆบอกว่าแย่)นี้ได้ ก็ด้วยธรรมมะ นั่งสมาธิ หรือไปกิน เที่ยว กับเพื่อนๆ หรือคุยแชทกับคนแปลกหน้าแต่ก็แค่ชั่วคราว
ตอนนี้ผมอยากจะไถ่โทษและขอร้องคนที่ผมรักและคนที่ผมพึ่งทำผิดพลาดไป ให้เขายกโทษให้ผม และตั้งใจที่จะใช้ชีวิตแบบอดทนต่อไป อดทนจากอะไร...จากความทุกข์แห่งความคิด ความขี้น้อยใจ ความคิดมากของตัวเอง
จขกท. รักตัวเองอย่างเดียว...คือรักตัวเองเวลาได้ทำอะไรด้วยตัวเอง ทำตามใจอยาก เป็นอิสระ independent จากความคิดใดๆ เช่น นั่งริมบึงแล้วทำสมาธิ ฟังเพลง มองสายน้ำ มองดูมด คุยกับมด มองดูหญ้า มองหาสัจจธรรมแบบผิวเผินเท่าที่มีปัญญาจะพึงเห็นได้...ทำทุกสิ่งโดยไม่มีคนอื่นใดมาเป็นตัวแทรกแซงพฤติกรรม ว่ามันดี มันไม่ดี หรือทำแล้วอายเขา ทำโดยไม่ได้พะวงว่ามันดีหรือไม่ดี
ระหว่างเวลาที่อยู่กับตัวเอง จขกท. ก็อยากรู้จักตัวเองมากขึ้น อยากรักตัวเองมากขึ้น ด้วยการไม่ทำร้ายตนเองทั้งทางกายและทางใจ ถึงแม้จะรู้ว่า หลังจากพิมพ์เสร็จนี้ เราจะคิดมากอีกครั้ง คิดอีกทีตอนเย็น ตอนก่อนนอน ร้องไห้ คิดไปพร้อมๆกับการมีสติ ให้ธรรมทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันไปจนจะเผลอหลับ หรือพรุ่งนี้เช้า หรือวันต่อๆไปเราจะยังมีความคิดแย่ๆเกี่ยวกับตัวเอง คิดถึงแต่คำว่า ผิดพลาด/มืดมน ของตัวเอง แต่จขกท...ก็ยังอยากที่จะรู้จักตัวเองและรักตัวเองให้ได้ ทำสิ่งที่ตรงข้ามไปพร้อมๆกับสิ่งที่ตรงข้ามมันอีกที ทำสิ่งที่เรียกว่า "รักตัวเอง" ไปพร้อมๆกับการติดอยู่ใน "ความคิด" ของตัวเอง
-----------------------------
หากผมพิมพ์วกวน ไม่รู้เรื่อง ขออภัยเป็นอย่างสูงครับ มันเป็นการระบายจริงๆ โดยแอบไม่สนใจด้วยว่าจะมีใครคอมเมนต์ด่าหรือเปล่า
ผมมีคำถาม แต่ผมไม่รู้ว่าตัวเองต้องการรู้อะไร บางทีผมรู้จากหลายๆคน แต่ผมก็ไม่ยอมทำ ความหวังดีและทางออกจากใครหลายๆคนมันจึงเสียของไปหมด
บางทีผมก็รู้สึกว่า เราเป็นใคร จริงๆแล้วเรากำลังมีปัญหาอยู่หรอ หรือเราไม่มีนะ แต่อีกความรู้สึก มันก็ประเดประดังทำให้เราทุกข์มาก ทุกข์แบบหมดหวังกับชีวิตที่ส่องสว่างในอนาคต
ขอบคุณทุกท่านที่ยอมอดทนอ่านมาจนถึงตอนนี้ ขอโทษสำหรับข้อผิดพลาดครับ ผมเขียนด้วยสติที่สะท้อนตัวเองได้ตอนนี้ และปล่อยให้ความรู้สึกมาเป็นส่วนหนึ่งในการถ่ายทอด เอาเป็นว่า นี่เป็นการระบาย เป็นการเล่าเรื่อง ท่านใดมีคำแนะนำ มีคำถาม หรือคำตอบ(ที่ผมไม่ได้รู้ว่าผมถามหรือเปล่า) ผมขอขอบคุณล่วงหน้าไว้ก่อนเลย
ส่วนเพื่อนๆคนไหนมีเรื่องราวอยากจะแบ่งปัน อยากจะระบาย เชิญได้เลยครับ
ขอบคุณทุกคน ขอให้มีความสุขครับ