ความรัก...บ่นักก็น้อย

ได้แต่นั่งส่องเธอไปมา
พอเห็นหน้าค่าตาว่าอยู่ไหน
เรียนจบ ทำงานการสิ่งใด
พอรู้แล้วก็...ดีต่อใจอะไรเช่นนี้

แววตาท่าทางดูอบอุ่น
คุ้นคุ้นว่าเคยเจอที่ไหนสักที่
หุ่นสูงยาวขาวกำลังดี
เขาจะรู้ไหมนี่...ว่าฉันนินทา

เหมือนจะเล่นดนตรีได้
คงไว้เพื่อเตือนย้ำสิ่งล้ำค่า
กาลก่อนเก่าบรรพชนเราสืบสร้างมา
ภูมิปัญญาค่าช้อยรีตรอยไทย

นึกถึงพลันหน้าเรื่อเจือชมพู
ออกแดงออนหุมสู้ดุจบัวไหว
เจ้าผู้คิ่นอิ่นดูเถิดหันใจ
ห้อยอาลัยคึดฮอดอยู่คนเดียว

เดิมออนอาทวาว้าเหว่
ขมขีเดง่อมเหงาอีกเปล่าเปลี่ยว
ได้ชิดเชื้อเฟื้อแฝงแห่งกลมเกลียว
แถมเติมเพิ่มกลเกี้ยวเดี๋ยวก็รัก

ฝันเอง เออเองแล้วก็เจ็บเอง
หายำเยงคมศรร่อนลงปัก
กามเทพทำเจ็บช้ำระกำนัก
นึกหรือจะหยุดพัก "ความรัก" นี้