สืบเนื่องมาจากข่าวระยะหลังหลายๆครั้งที่เมื่อมีคนฆ่าตัวตาย เราต้องหาสาเหตุกันเลยว่าเพราะอะไร ส่วนใหญ่ก็เกิดจากโรคซึมเศร้า.. แล้วเวลามีใครให้ความเห็นอะไรต่างๆที่เป็นการต่อว่าผู้ตาย หรือพูดถึงคนซึมเศร้าอื่นๆ ว่าการฆ่าตัวตาย มันเห็นแก่ตัว ทิ้งภาระวไ้ให้คนข้างหลัง มันไม่ดี มันแย่ มันเลว... กลับมีคนมาต่อต้านความเห็นเหล่านี้เยอะมาก..

แต่

สมัยสิบยี่สิบปีก่อน ในหนังสือเรียนเองก็ตาม(มีหรือเปล่านะผมก็จำไม่ได้) หรือแม้แต่คำสอนในศาสนา ชอบสอนอยู่เรื่อยๆ ว่าการฆ่าตัวตายมันเป็นบาปหนา ถึงกับขนาดมีกุสโลบายว่า ถ้าฆ่าตัวตายทั้งๆที่ยังไม่ถึงกำหนดอายุขัยตัวเอง วิญญาณก็จะวนเวียนตายแบบนั้นเรื่อยๆ (ใครกระโดดตึกก็จะต้องมากระโดดที่เดิมซ้ๆทุกวัน) การฆ่าตัวตายคือการทิ้งภาระไว้ให้ครอบครัวข้างหลัง เช่นถ้ามีหนี้ ลูก สามี/ภรรยา ก็ต้องตามจ่าย เป็นการหลีกหนีปัญหา ตัดช่องน้อยแต่พอตัว ฯ เป็นบาปที่สุดเท่าที่มนุษย์จะทำได้

แล้วพอมาวันนี้ ทำไมมันกลับตาลปัตรไปซะหมด คนฆ่าตัวตายเป็นคนที่น่าสงสาร (คนอยู่รอบข้างไม่น่าสงสารกว่าหรอ) เราต้องเห็นใจคนที่กำลังจะฆ่าตัวตาย อย่าไปทำอะไรกระทบจิตใจ ?

คือผมรู้สึกว่าทำไมมันถึงขัดกันไปซะอย่างนี้หละครับ