คือตอนนี้ จขกท.เรียนมหาลัยมาได้1ปีแล้ว กำลังจะขึ้นปีสอง
แล้วอยู่ดีๆมันก็มีความคิดนี้แว็ปเข้ามาอยู่ในหัว
ว่า "เรียนจบไปแล้วมันสำคัญจริงๆหรอ?"
เพราะความรู้สึกตอนนี้มันเหมือนว่าเราแค่เรียนไปวันๆ
เราเรียนไปก็ไม่ได้รู้สึกไม่ชอบในเอกที่เลือก แต่ก็ไม่ได้รู้สึกชอบขนาดนั้น
จบไปก็ไม่รู้จะทำงานอะไรในสายอาชีพที่ตัวเองเรียนมา
เพื่อนๆที่เรียนด้วยกัน เขาคิดออกหมดว่าถ้าเรียนจบพวกเขาจะทำงานอะไรในสายอาชีพตัวเอง
แต่จบปี1มา เราเกรดเฉลี่ยออกมาดีมากๆพอสมควร สำหรับตัวเรา ทั้งๆที่ตัวเองเรียนโง่มากๆ ขอย้ำจริงๆว่าโง่มากจริงๆ
ไม่ได้จะประชดหรือยอตัวเอง แต่เรามันโง่จริงๆ สมองช้า ไม่ค่อยเข้าใจอะไรง่ายๆ แต่ที่ได้เกรดมาดีหน่อย
เพราะช่วงเรียนจะขยันตื่นให้ทันเข้าเรียน และทันเช็คชื่อทุกคาบ ทุกวิชา ช่วงสอบก็ทบทวนมากๆ
ถึงมันจะไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากๆเลยก็ตาม แต่ก็พยายามมากที่สุดเท่าที่เราจะทำได้
( 3.50+ แต่หลายคนก็มักจะพูดกันว่าเกรดเฉลี่ยมันไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต มันไม่สามารถวัดอะไรได้ในวัยทำงาน )
แต่ใจนึงก็อยากจะตั้งใจเรียนต่อไปเพื่อที่จะเอาใบปริญญาและคำว่าเกรดนิยมมาให้พ่อและแม่ (ถึงจะเป็นอันดับ2ก็ดีใจแล้ว)
แต่มันก็ต้องใช้เงินมากมายในการเรียนต่อไปเรื่อยๆ
ทั้งค่าใช้จ่ายส่วนตัวที่ไปอยู่ห่างไกลครอบครัวและค่าเทอมมหาลัยที่แสนจะแพงมากๆ
3ปีถ้าเราไม่เลือกที่จะเรียนต่อเราก็สามารถเอาเวลาตรงนั้นไปหาเงินได้อีกหลายบาทมาใช้จ่ายในครอบครัว
รวมถึงค่าใช้จ่ายของตัวเอง และอีกอย่างคือพ่อแม่ท่านก็แก่มากขึ้นเรื่อยๆแล้ว
กว่าเราจะเราจะเรียนจบหางาน ทำงาน ใช้หนี้ กว่าจะเอาเงินมาให้ท่าน
ก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นท่านจะอยู่กับเราได้อีกนานแค่ไหน
คือตอนนี้มันคิดไม่ออกจริงๆว่าควรหยุดหรือไปต่อ
จขกท.เคยคุยกับแม่เล่นๆว่าอยากทำงานช่วยพ่อกับแม่จะได้เอาเงินไปช่วยค่าเทอม แต่สุดท้ายเราหางานทำไม่ได้ในช่วงปิดเทอม
แต่แม่ก็บอกว่า " ไม่เป็นไรหรอกปิดเทอมก็อยู่บ้านช่วยแม่ทำนู้นทำนี่ไป เรื่องค่าเทอมค่าใช้จ่ายมันเป็นเรื่องของพ่อแม่ที่ต้องส่งลูกเรียนให้จบ " พอแม่ยิ่งพูดแบบนี้เราก็ยิ่งรู้สึกผิด ที่เราเองไม่ได้รู้สึกเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองชอบอะไร หรือยังอยากเรียนต่อมั้ย ความไม่รู้ของตัวเราเอง มันทำให้พ่อแม่ลำบาก เครียดมากๆจะคิดอะไรก็คิดไม่ออก ไม่รู้จะทำยังไงดี
" อยากให้หลายๆท่านช่วยแนะแนว แนะนำในหลายๆเรื่องด้วยค่ะ "
เรียนมหาลัยมันสำคัญจริงมั้ย?
แล้วอยู่ดีๆมันก็มีความคิดนี้แว็ปเข้ามาอยู่ในหัว
ว่า "เรียนจบไปแล้วมันสำคัญจริงๆหรอ?"
เพราะความรู้สึกตอนนี้มันเหมือนว่าเราแค่เรียนไปวันๆ
เราเรียนไปก็ไม่ได้รู้สึกไม่ชอบในเอกที่เลือก แต่ก็ไม่ได้รู้สึกชอบขนาดนั้น
จบไปก็ไม่รู้จะทำงานอะไรในสายอาชีพที่ตัวเองเรียนมา
เพื่อนๆที่เรียนด้วยกัน เขาคิดออกหมดว่าถ้าเรียนจบพวกเขาจะทำงานอะไรในสายอาชีพตัวเอง
แต่จบปี1มา เราเกรดเฉลี่ยออกมาดีมากๆพอสมควร สำหรับตัวเรา ทั้งๆที่ตัวเองเรียนโง่มากๆ ขอย้ำจริงๆว่าโง่มากจริงๆ
ไม่ได้จะประชดหรือยอตัวเอง แต่เรามันโง่จริงๆ สมองช้า ไม่ค่อยเข้าใจอะไรง่ายๆ แต่ที่ได้เกรดมาดีหน่อย
เพราะช่วงเรียนจะขยันตื่นให้ทันเข้าเรียน และทันเช็คชื่อทุกคาบ ทุกวิชา ช่วงสอบก็ทบทวนมากๆ
ถึงมันจะไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากๆเลยก็ตาม แต่ก็พยายามมากที่สุดเท่าที่เราจะทำได้
( 3.50+ แต่หลายคนก็มักจะพูดกันว่าเกรดเฉลี่ยมันไม่ใช่ทั้งหมดของชีวิต มันไม่สามารถวัดอะไรได้ในวัยทำงาน )
แต่ใจนึงก็อยากจะตั้งใจเรียนต่อไปเพื่อที่จะเอาใบปริญญาและคำว่าเกรดนิยมมาให้พ่อและแม่ (ถึงจะเป็นอันดับ2ก็ดีใจแล้ว)
แต่มันก็ต้องใช้เงินมากมายในการเรียนต่อไปเรื่อยๆ
ทั้งค่าใช้จ่ายส่วนตัวที่ไปอยู่ห่างไกลครอบครัวและค่าเทอมมหาลัยที่แสนจะแพงมากๆ
3ปีถ้าเราไม่เลือกที่จะเรียนต่อเราก็สามารถเอาเวลาตรงนั้นไปหาเงินได้อีกหลายบาทมาใช้จ่ายในครอบครัว
รวมถึงค่าใช้จ่ายของตัวเอง และอีกอย่างคือพ่อแม่ท่านก็แก่มากขึ้นเรื่อยๆแล้ว
กว่าเราจะเราจะเรียนจบหางาน ทำงาน ใช้หนี้ กว่าจะเอาเงินมาให้ท่าน
ก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นท่านจะอยู่กับเราได้อีกนานแค่ไหน
คือตอนนี้มันคิดไม่ออกจริงๆว่าควรหยุดหรือไปต่อ
จขกท.เคยคุยกับแม่เล่นๆว่าอยากทำงานช่วยพ่อกับแม่จะได้เอาเงินไปช่วยค่าเทอม แต่สุดท้ายเราหางานทำไม่ได้ในช่วงปิดเทอม
แต่แม่ก็บอกว่า " ไม่เป็นไรหรอกปิดเทอมก็อยู่บ้านช่วยแม่ทำนู้นทำนี่ไป เรื่องค่าเทอมค่าใช้จ่ายมันเป็นเรื่องของพ่อแม่ที่ต้องส่งลูกเรียนให้จบ " พอแม่ยิ่งพูดแบบนี้เราก็ยิ่งรู้สึกผิด ที่เราเองไม่ได้รู้สึกเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองชอบอะไร หรือยังอยากเรียนต่อมั้ย ความไม่รู้ของตัวเราเอง มันทำให้พ่อแม่ลำบาก เครียดมากๆจะคิดอะไรก็คิดไม่ออก ไม่รู้จะทำยังไงดี
" อยากให้หลายๆท่านช่วยแนะแนว แนะนำในหลายๆเรื่องด้วยค่ะ "