เราอยู่กับพ่อ ปู่ย่าและอาที่บ้าน แม่เสียไปนานแล้ว
เวลาจะไม่ไหนไม่สนใจเราเท่าไหร่หรอก พอไม่ไปก็หาว่าติดโทรศัพท์ติดผู้ชายคุยแชท
อ้าวว!พอเวลาเราจะไปก็เรียกให้ขับรถมาก็นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่นั่นเรียกยังไม่สนใจเลย เราก็ยืนรอไป5นาที10นาทีอะแหละ-'-
พอเวลาไปห้างกินข้าวเสร็จก็เล่นโทรศัพท์ คุยด้วยไม่คุย ทำเฉยไม่สนใจ
ไปเดินตลาดอีกอย่าง เขาก็จะเดินซอยที่พ่อเขาอยากเดิน
เราก็อยากไปดูเสื้อผ้าของกินตามประสาผญ. แต่ไม่เลยดูพระเป็นชั่วโมงครึ่งชั่วโมง พอจะเดินแยกก็ไม่ให้อีกละเวลาไปกินข้าวกับเพื่อนเขาเขาก็คุยกับเพื่อนเขาไป พอเราอิ่มจะกลับแล้วนั่งนานแล้ว งานมีทำนะ การบ้านเยอะ เขาก็บ่นถ้ามายังงี้แล้ววันหลังจะกลับเร็วไม่ต้องมาหรอก
พอเราไม่ไปไหนก็บอกคุยโทรศัพท์กับผช.อีกอะ
แล้วบางทีเรานอนเล่นโทรศัพท์เปิดไฟเขาก็บ่นทำไมไม่ปิดไฟ พอปิดไฟวันต่อมาก็บ่นปิดไฟเล่นสายตาเสียไหมห๊ะ!
สรุปจะให้เปิดหรือปิด
เรากลับบ้านเย็นก็บ่น กลับ4โมงครึ่ง เลิกเรียน3โมงครึ่งเราก็ทำกิจกรรมของเราไปบ้างบางครั้ง ทำการบ้าน ทำงาน เล่นกีฬา ถ่ายรูปบรรยากาศร.รส่งครูบ้าง นั่งกินนั่งเล่นเกมเม้าส์มอยกับเพื่อนบ้างก็บ่น มองด้วยสายตาประมานว่านั่งอยู่กับผช. หาว่าเราคุยกับคนอื่น โทรคุยบ้างไรยังงี้ เราเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่น้อง เด็กตรงข้ามก็มีแต่ไม่ชอบไม่อยากเล่นด้วยอายุก็ห่างกันอีกอย่างเด็กมันข้างบ้านมันก็เอาแต่ใจ!
แล้วทำไมพ่อถึงไม่สนใจเราละ ขนาดจะไปซื้อผ้าอนามัยมาเปลี่ยนก็ยังจะทำท่าไม่พาไป จะให้เราไปเองใช่ไหมมันไกลไม่มีรถ รถก็ยังขับไม่แข็ง เลยยังไม่ค่อยอยากขับเท่าไหร่ เราจะซื้อกล้องก็ไม่ให้เราซื้อทั้งๆที่เราเก็บเงินของเราเองที่บ้านไม่สนับสนุนเท่าไหร่บอกว่ามีเงินหัดเก็บใว้บ้าง เราก็เก็บใว้นะเป็นส่วนๆไป ได้เงินไปร.รก็แบ่งมาเก็บ ที่บ้านบอกอยากได้อะไรเก็บตังซื้อเอง พอเก็บตังได้ก็ไม่ให้ซื้อ เอ๊ะงง?
เสื้อผ้าเราก็แทบจะไม่ซื้อ ซื้ออย่างเดียวของกินและค่าอุปกรณการเรียน?
นี่เรามาบ่นก็ว่าได้ แต่พ่อเราเป็นยังนั้นเขาติดเฟสติดไลน์ติดเพื่อน ติดเล่นพระ ติดบอล(ที่เตะกันเป็นทีม) ? แล้วเวลาของเราอยู่ตรงไหน เราเข้าใจได้นะแต่บางทีก็ไม่เข้าใจอะว่าโทรศัพท์กับคนที่อยู่ตรงหน้า โทรศัพท์กลับสำคัญกว่างั้นหรอ?
พ่อไม่สนใจ เล่นแต่โทรศัพท์!!!
เวลาจะไม่ไหนไม่สนใจเราเท่าไหร่หรอก พอไม่ไปก็หาว่าติดโทรศัพท์ติดผู้ชายคุยแชท
อ้าวว!พอเวลาเราจะไปก็เรียกให้ขับรถมาก็นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่นั่นเรียกยังไม่สนใจเลย เราก็ยืนรอไป5นาที10นาทีอะแหละ-'-
พอเวลาไปห้างกินข้าวเสร็จก็เล่นโทรศัพท์ คุยด้วยไม่คุย ทำเฉยไม่สนใจ
ไปเดินตลาดอีกอย่าง เขาก็จะเดินซอยที่พ่อเขาอยากเดิน
เราก็อยากไปดูเสื้อผ้าของกินตามประสาผญ. แต่ไม่เลยดูพระเป็นชั่วโมงครึ่งชั่วโมง พอจะเดินแยกก็ไม่ให้อีกละเวลาไปกินข้าวกับเพื่อนเขาเขาก็คุยกับเพื่อนเขาไป พอเราอิ่มจะกลับแล้วนั่งนานแล้ว งานมีทำนะ การบ้านเยอะ เขาก็บ่นถ้ามายังงี้แล้ววันหลังจะกลับเร็วไม่ต้องมาหรอก
พอเราไม่ไปไหนก็บอกคุยโทรศัพท์กับผช.อีกอะ
แล้วบางทีเรานอนเล่นโทรศัพท์เปิดไฟเขาก็บ่นทำไมไม่ปิดไฟ พอปิดไฟวันต่อมาก็บ่นปิดไฟเล่นสายตาเสียไหมห๊ะ!
สรุปจะให้เปิดหรือปิด
เรากลับบ้านเย็นก็บ่น กลับ4โมงครึ่ง เลิกเรียน3โมงครึ่งเราก็ทำกิจกรรมของเราไปบ้างบางครั้ง ทำการบ้าน ทำงาน เล่นกีฬา ถ่ายรูปบรรยากาศร.รส่งครูบ้าง นั่งกินนั่งเล่นเกมเม้าส์มอยกับเพื่อนบ้างก็บ่น มองด้วยสายตาประมานว่านั่งอยู่กับผช. หาว่าเราคุยกับคนอื่น โทรคุยบ้างไรยังงี้ เราเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่น้อง เด็กตรงข้ามก็มีแต่ไม่ชอบไม่อยากเล่นด้วยอายุก็ห่างกันอีกอย่างเด็กมันข้างบ้านมันก็เอาแต่ใจ!
แล้วทำไมพ่อถึงไม่สนใจเราละ ขนาดจะไปซื้อผ้าอนามัยมาเปลี่ยนก็ยังจะทำท่าไม่พาไป จะให้เราไปเองใช่ไหมมันไกลไม่มีรถ รถก็ยังขับไม่แข็ง เลยยังไม่ค่อยอยากขับเท่าไหร่ เราจะซื้อกล้องก็ไม่ให้เราซื้อทั้งๆที่เราเก็บเงินของเราเองที่บ้านไม่สนับสนุนเท่าไหร่บอกว่ามีเงินหัดเก็บใว้บ้าง เราก็เก็บใว้นะเป็นส่วนๆไป ได้เงินไปร.รก็แบ่งมาเก็บ ที่บ้านบอกอยากได้อะไรเก็บตังซื้อเอง พอเก็บตังได้ก็ไม่ให้ซื้อ เอ๊ะงง?
เสื้อผ้าเราก็แทบจะไม่ซื้อ ซื้ออย่างเดียวของกินและค่าอุปกรณการเรียน?
นี่เรามาบ่นก็ว่าได้ แต่พ่อเราเป็นยังนั้นเขาติดเฟสติดไลน์ติดเพื่อน ติดเล่นพระ ติดบอล(ที่เตะกันเป็นทีม) ? แล้วเวลาของเราอยู่ตรงไหน เราเข้าใจได้นะแต่บางทีก็ไม่เข้าใจอะว่าโทรศัพท์กับคนที่อยู่ตรงหน้า โทรศัพท์กลับสำคัญกว่างั้นหรอ?