กระทู้เก่าปลิว ตั้งใหม่ละกันคะ

สวัสดีค่ะเราชื่อลำพูนนะคะ หรือเรียกสั้นๆว่าพูน บ้านเราอยู่จังหวัดนึงในภาคอิสานค่ะ มีพี่ชายคนนึงชื่อพี่ปั้น นางเรียนมหาลัยคณะรัฐศาสตร์ในกรุงเทพนางพึ่งเข้าปี1ค่ะ

เรื่องที่เราอยากมาแชร์ประสบการณ์นี้เกิดขึ้นตอนเรายู่ม.5 นะคะ เรื่องอาจมีเสริมเติมแต่งขึ้นมาบ้าง บางตอนก็จำได้ขึ้นใจ บางตอนก็จำไม่ค่อยได้เท่าไหร่ แต่จะเล่าให้พอเข้าและเห็นภาพที่สุดเนอะ หรือจะคิดว่าเป็นนิยายเรื่องนึงก็ไม่ว่ากันเนอะ

ต่อๆค่ะ บ้านเราจะอยู่ในตัวจังหวัดเลยค่ะเป็นจังหวัดนึงในภาคอิสานนั้นแหละ บ้านเราเปิดอู่ซ่อมรถ เรียกว่าเป็นอู่ครบวงจรก็ได้มั้ง ฐานะก็ธรรมดาค่ะ ปานกลาง แต่เราได้ทุนไปเรียนต่อต่างประเทศตอนจบม.3 1 ปี และเรากลับมาก็มขึ้นม.5เลย อยู่โรงเรียนเดิมเนี้ยแหละะเรียนมาตั้งแต่ม.1 ด้วยความที่เราอยากอยู่ห้องกับเพื่อนสนิทเราเลยให้พ่อจัดการให้ 5555 ซึ่งพ่อเราเป็นเพื่อนกับ ผอ.โรงเรียนค่ะ อยากที่บอกบ้านเราเป็นอู่ซ่อมรถที่ค่อนข้างใหญ่เวลาโรงเรียนมีแข่งกีฬานอกสถานที่ไรงี้พ่อเราก็เป็นสปอนเซอให้อยู่บ่อยๆ

เรามาถึงไทยได้เดือนกว่าๆก็ไม่ได้ติดต่อเพื่อนๆเลย กะว่าจะไปเซอไพร์พวกมันวันเปิดเทอมทีเดียว เรามีเพื่อนสนิท 3 คนค่ะ ชื่อเตย พลอย แล้วก็เดียร์ เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ม.1 แต่เรากับเดียร์นี่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาล

ข้ามมาตอนเปิดเทอมวันแรกเลยเนอะ เราก็มาโรงเรียนแต่เช้า ด้วยความตื่นเต้นและคิดถึงเพื่นๆมากกกกกก มาถึงก็ไปทักทายสวัสดีอาจารย์ก่อนเลย แล้วไปนั่งรอพวกมันอยู่โต๊ะประจำที่เรานั่งกันตอนม.ต้น ก็นั่งเล่นมือถือไปเรื่อยคนก็คนมองๆกัน มีทั้งเด็กเก่าเด็กใหม่ ทั้งที่จำเราได้และบางคนก็ไม่รู้จัก แต่คนเรารู้จักเราค่อนข้างเยอะ เพราะพี่ชายเราหล่อและเวลาทำกิจกรรมอะไรจะมีชื่อเราไปร่วมตลอด อย่างว่าละคะเพราะพ่อชอบสนับสนุน

ต่อๆ นั่งๆไปจนเกือบจำเข้าแถวละ
.... : อีพูนนนนนนน อร้ายยยยย
อีเดียร์วิ่งตาตั้งมาเลยค่ะ
เรา : ไงค่ะเพื่อนคิดถึ๊งงงงงงงงงงง  (วิ่งกอดกันเหมืนไม่เจอกันมาสอบชาติ 5555)
เดียร์ : กลับมาเมื่อไหร่ไม่บอกกู แล้วนี่อยู่ห้องไหน อะไรยัไง
เรา : ห้องกับพวกไง กูให้ป๊าจัดการให้ล่ะ
เดียร์ : เริ่ดสุด กลับมาครบแก๊งเหมือนเดิมซักที
แล้วซักพักพลอยกับเตยก็มา ก็เม้ามอยดีใจกันยกใหญ่ จนเข้าแถวก็ไปคุยกันในแถว
หน้าเสาธงไว้ไหนมีกิจกรรมอะไรก็จะนั่งนานหน่อย วันนี้ก็อีก1วัน ครูใหญ่ก็พูดๆอยู่หน้าเสาธงเกี่ยวกับพวกที่ไปแข่งกีฬาของภาคแล้วชนะได้เหรียญทองมาไรงี้ แต่พวกเราไม่ได้สนใจฟัง มัวแต่นั่งเม้ากัน ด้วยความคิดถึง จนอาจารย์ดุ เราเลยหันไปหน้าเสาธงกัน แต่พอหันไปปุ๊ป ก็เจอกับผช.คนนึงคือนางดูดีมา และเราไม่เคยเห็นเลย คืออารมแบบเด็กถิ่นอ่ะ พอเจอคนหน้าใหม่ๆก็จะรู้ทันที แล้วคือนางหล่อด้วยไงและน่าจะเป็นพี่เราด้วยเพราะดูจากจุดที่เสื้อ แบบม.6ก็3จุดไรงี้ เราเลยหันไปถามเพื่อน

เรา : ๆ คนที่เดินขึ้นไปเมื่อกี๊ใครว่ะ
เตย : อ่อก็พี่ซันไง หล่อใช่มะ มีแต่คนกรี๊ด
เดียร์ : ใฃ่ๆ พี่เค้าพึ่งย้ายมาเทอมที่แล้วอ่ะ กก หล่อน้ำลายไหล อยากจับทำผัว
พลอย : ออกหน้าออกตา ได้ยินข่าาวว่าตอนนี้พี่เค้ากำลังคบกับอีน้องน้ำเด็กม.4 นิ
เตย : ทำไมผู้หล่อๆต้องตกถึงท้องนางตลอดเลยนะ
เรา : เดี๋ยวกูทำให้ตกถึงท้องกูบ้าง 55555

ระหว่างกำลังเม้ากันอย่างเมามันส์ ก็ได้ยินเสียงครูใหญ่ ประกาศชื่อจริงเราอยู่หน้าเสาธง
เรา : เขาเรียกชื่อกูไมว่ะ
แล้วครูก็พูดขึ้น
ครู : ไงล่ะ มัวแต่เม้า ลุกไปหน้าเสาธงสิจ๊ะ เค้าให้ไปเล่าถึงประสบการณืที่ได้ทุนไปเรียนต่อมาไง
เรา : แหะ ๆ ค่าา

เราก็เดินออกไปหน้าเสาธง คนนี้มองเต็มเลยค่ะ พอไปถึงหน้าเสาธง พี่ซันนางก็ยังยืนอยู่ แบบพอเจอใกล้ๆ นี่แบบหล่อมาก ผมสกินเฮด หน้านี่ใสกิ๊ก โอ้ยละลายยย เราก็ไปพูดๆๆ พูดเสร็จอาจารยืก็ให้ยืนถ่ายรูปกัน รวมถึงพวกนักกีฬาหน้าเสาธงด้วย ได้ยืข้างพี่ซันจ้า ได้เต้นไม่เป็นจังหวะเลยกู พี่ซันมันก็มาข้างๆหูเรา

พี่ซัน : คนอะไรตัวห๊อมหอม
เราเลยหันไปมองน้า
เรา : โรคจิต ! พูดแบบไม่มีเสียงนะ แต่ความจริงโครตชอบ 555555.

เดี๋ยวมาต่อนะคะ