ก่อนอื่นเลยจะบอกว่าเราเป็นคนเฟรนลี่มากๆค่ะ
เมื่อก่อนตอนอยู่มัธยมเรามีเพื่อนเยอะมากๆ
ค่อนข้างเจ้าะแจ้ะ มีเพื่อนคบเยอะเกิ้น ประหนึ่งเราไปที่ไหนๆ
วงเขาต้องแตก เพราะหันมาคุยกันเรายังไงยังงั้น
จนเราอกหักค่ะ ช่วงเวลาที่เราเริ่มเข้ามหาลัย

เราถูกคนรักหักหลัง หลังจากช่วงนั้นเราเป็นคนที่ปิดตัวเอง
เรากลัวแม้กระทั่งคนที่เข้ามาจีบ สี่ปีในรั้วมหาลัยเราไม่มีแฟนเลยค่ะ
ทั้งๆที่เราเป็นคนที่หน้าตาดีและเรียนดีในระดับนึง

ซึ่งตอนนี้เราเรียนจบแล้ว มีคนคุยตามประสา
เราคิดว่าเรารักเขามากๆ แต่ความกลัวในใจเรามันมีมากมายเหลือเกิน

จนวันนี้เขาบอกเราว่า จะขอแต่งงาน (คือคนนี้ที่เราคุยๆอยู่ เราคบประมานปีกว่าๆ)
แต่ความจริงที่เขาไม่รู้คือเราเป็นคนที่เสพติดการอยู่คนเดียว
ทุกครั้งที่เราออกไปข้างนอก เราต้องรีบกลับมาเคลียตัวเอง
มาอยู่คนเดียว เปิดเพลงเศร้าๆ แล้วก็ร้องไห้ออกมา
เกือบจะบ่อยมากๆ ทั้งๆที่ไม่มีใครทำอะไรเราเลย

เรางงตัวเอง ทั้งๆที่แฟนเราก็น่ารักกับเรามากๆ
ครอบครัวเราโอเคมากๆ แล้วอะไรที่ทำให้เราเป็นแบบนี้

ความสุขของเราคือการได้อยู่คนเดียว
ฟังเพลงเศร้าๆ หรือไม่ก็อ่านหนังสือ
ดูยูทุป อ่านพันทิป

ในแต่ละวันกิจกรรมของเราก็จะวนอยู่แค่นี้
เราเบื่อคนที่เข้ามาเจ้าะแจ้ะ มาทัก รวมถึงแฟนเราด้วย

บางทีเรากำลังคิดว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าไหม
เราโอเคกับการได้อยู่หับหนังสือกับคลิปตลกๆ
มากกว่าเพื่อนฝูงหรือแฟน

ที่เราเป็นแบบนี้ ต้นเหตุอาจจะมาจากการที่เราทิ้งช่องว่าง
การอยู่เป็นโสดนานไปหรือป่าว
เราเรียนจบพึ่งจะมีแฟน

จะทำยังไงดีค่ะ😭