สวัสดีค่ะ เราสร้างกระทู้นี้ขึ้นมา ไม่ได้เป็นกระทู้ที่พูดคุยหรือว่าสอบถามอะไร แต่อยากเขียนออกมาเหมือนไดอารี่ที่ยังไม่จบออกมาสักครั้ง...
เหตุผลที่ฉันตั้งชื่อว่าดะรุมะเพราะฉันคิดว่าตุ๊กตาล้มลุกนี่เหละ ที่เปรียบเสมือนฉัน แต่ที่ต่างออกมาคงเป็นที่ตัวของฉันเอง .. ฉันล้มนานกว่าจะลุกได้มันก็ยากไม่เหมือนกับดารุมะที่ลุกขึ้นมาได้ทันทีที่ล้ม
ฉันอายุ 22 ปีค่ะ ตั้งแต่เกิดมาจนถึง ณ วันนี้ฉันว่าประสบการณ์ที่ฉันล้มมันมีมากมายไม่เหมือนคนอายุ 22 ปีเลยด้วยซ้ำ ถ้าให้ย้อนกลับไปเมื่อตอนเด็กมันก็คงจะนานมาก ชีวิตฉันเอาไปทำละครยังไม่ได้เลย ฮ่าๆ ตอนฉันอายุ 14 ฉันก็เริ่มหนีออกจากบ้านแล้ว ... ฉันออกจากบ้านทั้งหมด 7 วันเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นมาก คงดูหนังมากเกินไปที่หนีออกจากบ้าน มีแต่โลกสวยงามแล้วก็กลับบ้านอย่างปลอดภัยไม่มีอะไร แต่มันไม่ใช่
ตอนที่ฉันหนีออกจากบ้าน มันมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้น คิดว่าตัวเองเก่ง คิดว่าตัวเองนั้นทำอะไรก็ได้ สุดท้ายก็ไปไม่รอด ไม่มีที่ซุกหัวนอน ไม่มีเงินจะกินข้าว ....
หนีออกจากบ้านกับเพื่อนอีกสองคน ทั้งโดนหลอกให้ไปขายตัวที่โรงแรม ทั้งโดนเพื่อนที่รู้จักจะข่มขืน ทั้งจะโดนผู้ชายมีสีเอาไปเป็นเด็กของเขา ต้องไปนั่งเป็นเด็กดริ้ง เด็กหญิงอายุ 14 ปี ฉันเจอมาทั้งหมดในเวลาแค่ 7 วัน มันทรมานมาก ทรมานซะจนฉันคิดอยากตายในหลายๆครั้ง แสงสีเสียงมีนไม่ใช่ความสุขทุกอย่าง ผู้ชายไม่ใช่หวังดีที่เข้ามาหาเรา มีแต่หวังจะเอา ไม่มีหลอกรักแท้ข้างเส้นทางที่เราเดิน ทุกครั้งที่ฉันรอดจากเงื้อมมือของการจะโดนข่มขืนมาได้แต่ล่ะครั้ง มันทำฉันสั่น มันทำให้ฉันกลัว โลกที่ฉันคิดว่าออกมาจะดี ฉันจะเอาตัวรอดได้ถ้าไม่มีพ่อแม่ มันไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด มันไม่ได้สวยหรู ไม่ได้ออกมาแล้วทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ แต่สุดท้ายเมื่อฉันไร้ซึ่งหนทาง ฉันกลับไปที่บ้าน คนที่นั่งรอฉันกลับบ้านก็ยังคงเป็นพ่อและแม่ของฉัน มันเป็นบาปติดตัวฉันมาถึงทุกวันนี้ โลกใบทั้งมันเหมือนโหดร้ายกับฉันมาก แต่มันก็ไม่ใช่ ความจริงคือฉันเลือกที่จะก้าวเข้าไปหามันเองต่างหาก ... แต่ฉันก็ยังไม่วายที่จะทำเรื่องอีก
พอใกล้จะจบมอต้นติดผู้ชายจนออกจากโรงเรียนไปเรียนกศน. จะฆ่าตัวตายเพราะผู้ชายหลายต่อหลายครั้ง ไม่คิดถึงพ่อกับแม่ เลว... คำๆนี้คงเหมาะมากแล้วสำหรับฉัน
ชีวิตของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ได้ต้องการอะไรเลยนอกจากความรัก ความเอาใจใส่ แต่เรียกร้องความสนใจ ฉันเรียกร้องแต่ความรักมากตลอด ทำผิดพลาดในชีวิตก็หลายครั้ง จนเหนื่อยที่จะทำกับอะไร จนวันนึงฉันได้เจอกับผู้ชายคนนึง มันทำให้ชีวิตฉันยิ่งเปลี่ยนไปมากกว่านี้
ไดอารี่ดารุมะ ...
เหตุผลที่ฉันตั้งชื่อว่าดะรุมะเพราะฉันคิดว่าตุ๊กตาล้มลุกนี่เหละ ที่เปรียบเสมือนฉัน แต่ที่ต่างออกมาคงเป็นที่ตัวของฉันเอง .. ฉันล้มนานกว่าจะลุกได้มันก็ยากไม่เหมือนกับดารุมะที่ลุกขึ้นมาได้ทันทีที่ล้ม
ฉันอายุ 22 ปีค่ะ ตั้งแต่เกิดมาจนถึง ณ วันนี้ฉันว่าประสบการณ์ที่ฉันล้มมันมีมากมายไม่เหมือนคนอายุ 22 ปีเลยด้วยซ้ำ ถ้าให้ย้อนกลับไปเมื่อตอนเด็กมันก็คงจะนานมาก ชีวิตฉันเอาไปทำละครยังไม่ได้เลย ฮ่าๆ ตอนฉันอายุ 14 ฉันก็เริ่มหนีออกจากบ้านแล้ว ... ฉันออกจากบ้านทั้งหมด 7 วันเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นมาก คงดูหนังมากเกินไปที่หนีออกจากบ้าน มีแต่โลกสวยงามแล้วก็กลับบ้านอย่างปลอดภัยไม่มีอะไร แต่มันไม่ใช่
ตอนที่ฉันหนีออกจากบ้าน มันมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้น คิดว่าตัวเองเก่ง คิดว่าตัวเองนั้นทำอะไรก็ได้ สุดท้ายก็ไปไม่รอด ไม่มีที่ซุกหัวนอน ไม่มีเงินจะกินข้าว ....
หนีออกจากบ้านกับเพื่อนอีกสองคน ทั้งโดนหลอกให้ไปขายตัวที่โรงแรม ทั้งโดนเพื่อนที่รู้จักจะข่มขืน ทั้งจะโดนผู้ชายมีสีเอาไปเป็นเด็กของเขา ต้องไปนั่งเป็นเด็กดริ้ง เด็กหญิงอายุ 14 ปี ฉันเจอมาทั้งหมดในเวลาแค่ 7 วัน มันทรมานมาก ทรมานซะจนฉันคิดอยากตายในหลายๆครั้ง แสงสีเสียงมีนไม่ใช่ความสุขทุกอย่าง ผู้ชายไม่ใช่หวังดีที่เข้ามาหาเรา มีแต่หวังจะเอา ไม่มีหลอกรักแท้ข้างเส้นทางที่เราเดิน ทุกครั้งที่ฉันรอดจากเงื้อมมือของการจะโดนข่มขืนมาได้แต่ล่ะครั้ง มันทำฉันสั่น มันทำให้ฉันกลัว โลกที่ฉันคิดว่าออกมาจะดี ฉันจะเอาตัวรอดได้ถ้าไม่มีพ่อแม่ มันไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด มันไม่ได้สวยหรู ไม่ได้ออกมาแล้วทำอะไรก็ได้ที่อยากทำ แต่สุดท้ายเมื่อฉันไร้ซึ่งหนทาง ฉันกลับไปที่บ้าน คนที่นั่งรอฉันกลับบ้านก็ยังคงเป็นพ่อและแม่ของฉัน มันเป็นบาปติดตัวฉันมาถึงทุกวันนี้ โลกใบทั้งมันเหมือนโหดร้ายกับฉันมาก แต่มันก็ไม่ใช่ ความจริงคือฉันเลือกที่จะก้าวเข้าไปหามันเองต่างหาก ... แต่ฉันก็ยังไม่วายที่จะทำเรื่องอีก
พอใกล้จะจบมอต้นติดผู้ชายจนออกจากโรงเรียนไปเรียนกศน. จะฆ่าตัวตายเพราะผู้ชายหลายต่อหลายครั้ง ไม่คิดถึงพ่อกับแม่ เลว... คำๆนี้คงเหมาะมากแล้วสำหรับฉัน
ชีวิตของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่ได้ต้องการอะไรเลยนอกจากความรัก ความเอาใจใส่ แต่เรียกร้องความสนใจ ฉันเรียกร้องแต่ความรักมากตลอด ทำผิดพลาดในชีวิตก็หลายครั้ง จนเหนื่อยที่จะทำกับอะไร จนวันนึงฉันได้เจอกับผู้ชายคนนึง มันทำให้ชีวิตฉันยิ่งเปลี่ยนไปมากกว่านี้