ก่อนอื่นต้องขอบอกเลยว่าเราเป็นคนพิการนะ เป็นตั้งแต่เกิด ต้องนั่งวีลแชร์ตลอด แน่นอนว่าคงไม่มีคัยมารักเราและรับในสิ่งที่เราเป็นได้ จนวันนึงเราได้รู้จักกับผู้ชายปกติคนนึง คนจังหวัดเดียวกันรู้จักทางเฟส ตอนที่เขาทักมาเราตอบไปเลยว่าเราพิการนะ ถ้ารังเกียจลบออกจากเพื่อนได้ แต่ถ้าไม่รังเกียจก้คุยได้ ไม่ได้ซีเรียสอะไร เขาก้บอกเราก้คนเหมือนกันนี่ทำไมต้องรังเกียจ (เราแอบดีใจ 555) ก้ทักทายคุยทางเฟสไปเรื่อยๆ คุยไปครึ่งเดือนก้ลองเปิดใจและแลกเบอร์กัน อิๆ แต่เราก้พูดเสมอว่าไม่อายเพื่อนๆ หรือ คนอื่นๆหรอที่มีแฟนคนพิการ เขาบอกจะอายทำไมคนอื่นไม่ได้มาคบด้วยนี่ หลังจากนั้นก้คุยกันไปเรื่อยๆ ส่วนมากจะเปิดกล้อง หรือ คุยทางโทรสัพท์ เราทั้ง 2 ไม่เคยเจอกันเลย ก้ลองดูใจกันไปก่อน พอคบกันได้ครึ่งปี เราคิดว่าคนนี้น่าจะใช่สำหรับเรา ก้ตกลงมาเจอกัน แต่เราทำงานยุคนละจังหวัด และเราก้เดินทางลำบาก ฉะนั้นเขาก้เป็นฝ่ายเดินทางมาหาเรา ในที่สุดเราก้เจอกัน ตอนเจอกันครั้งแรก อายมากๆๆ ไม่กล้าสบตาได้แต่หันหลังคุยกัน 5555 เขามาหาเราได้อาทิตย์นึงก้กลับไปทำงานต่อ เขาก้สัญญาว่าจะกลับมาหาอีก เขารับได้ทุกอย่างที่เราเป็น ไม่อายหรอกที่มีแฟนพิการ อิๆ ^^ หลังจากนั้นเขาก้มาเยี่ยมเราบ่อยๆ /// เราก้ดีใจนะที่เขารักเราเหมือนที่เรารักเขา ปัจจุบันเราก้ยังคบกันอยู่ได้ 1 ปีกว่าละ ขอบคุณโลกออนไลน์ที่ทำให้ได้เจอกัน ....... *** คนเราจะรักคัยสักคนไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล ขอแค่เขาเป็นคนดี และรับในสิ่งที่เราเป็นได้ ไม่ต้องสนใจสิ่งรอบข้างว่าเขาจะมองเราเป็นเช่นไร ทำทุกวันให้ดีที่สุดก้พอค่ะ ^____^
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ (ถ้าคัยอยากเห็นน่าตาเรา หลังไมค์ได้คร๊)
รักออนไลน์