ประสบการณ์ที่เจ็บช้ำน้ำใจที่สุด..

#เรียงคำหรือพิมพ์อะไรให้เข้าใจยากขออภัย ณ ที่นี้ด้วย // ก่อนความรักจะพังลงผมได้ทำบางอย่างกับตัวผมและเขาด้วยแต่ผมไม่ได้บอกเขาไปแล้วเขา
กล่าวหา "เห็นเขาเป็นของเล่น" ตัวผมเองไม่เคยคิดแบบนั้นเลย ผมก็มีงานทำ เรียนด้วย เรียนไม่เก่งต้องพยายามตัวเองและอยู่กับเพื่อนเพื่อให้ผลักดันตัวเองให้มากขึ้นช่วงกลางคืนต้องออกงานกลางคืนกลับเช้าผมไม่ได้นอนวันสองวันแทบจะไม่ได้จับโทรสัพเลย เขาก็ไม่พอใจกับสิ่งที่ผมทำ ความคิดผมเองก็อยากเก็บตังเซอร์ไพร์แฟนตอนรับปริญญาครับ ผมแค่เพียงไม่ได้บอกเขาอย่างเดียวแล้วหลังจากนั้น ผมรู้ตัวว่ารักมันพังแล้วไม่มีทางไปต่อ วันนึงผมได้ไปถามเขาครับเพื่อให้ความชัดเจนทั้งสองฝ่ายแต่เขากลับตอบแค่ "ไม่รู้" คำก็ไม่รู้ สองคำก็ไม่รู้แล้วก็ไล่ผมอย่างกับผมไม่ใช่คนไม่เห็นความรู้สึกกัน หลังจากโดนไล่ก็ไล่ทักไลน์เขาไปแต่เขาก็ไม่เปิดอ่านเลยครับ (เฟสก็ไม่เปิดอ่านครับ เบอร์โทรก็โดนบล็อก) รู้สึกหมดหนทางเลยละ แต่สงสัยว่าทำไมความสัมพันธ์ตั้งสามปีมันตัดง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? รู้ว่ามันบ่อยจนเกินเลยแต่ไม่คิดเหมือนกันว่าวันจบความรักของผมต้องจบเร็วขนาดนั้น ผมไม่เคยมีประวัติเรื่อง มือที่สาม , เจ้าชู้
หรือนอกใจนะครับ เรื่องที่เกิดมันเกิดจากตัวผมทั้งนั้น // คนอื่นคิดยังไงกับเรื่องเหตุการณ์นี้ครับ อยากอ่านความคิดเห็นของแต่ละคนครับ